Το Beton 7 παρουσιάζει την έκθεση «Θυμάσαι;» των long vehicle (μακρύ όχημα) η οποία θα διαρκέσει από τις …
6 μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου 2012. Gestalter, o Χάρης Κοντοσφύρης
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Αντωνακάκη Σοφία, Αντωνίου Νικόλας, Γιαννίκας Αποστόλης, Ευαγγελόπουλος Νίκος, Δημοπούλου Παναγιώτα, Ζάζος Αχιλλέας, Κατσιλάκης Άρης, Κοντοσφύρης Χάρης, Μακινατζής Θωμάς, Μπρούσαλη Βίκυ, Παναγιωτόπουλος Νίκος, Πασαλιμανιώτης Νίκος, Red Thyme (Κεσίσογλου Ελένη, Νικολάου Γεωργία), Σαμαρά Αννα-Μαρία, Ταμάμ Μάγδα, Φτελκόπουλος Γαβριήλ, Χατζή Μάνια, Χριστοπούλου Μάγδα, pixiterra.
ΘΥΜΑΣΑΙ;
Διακινώ την υποτιμημένη καθημερινότητα για λιγότερες δακρυγόνες αιτίες
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σε τί συνίσταται η άρνηση ή το σπάσιμο του συνεχούς της ιστορίας, στην οποία ουσιαστικά δεν συμβαίνει τίποτε καινούργιο παρά η επισώρευση νέων ερειπίων και νέων καταστροφών; Πώς εναντιώνεσαι στη συγκεκριμένη λογική της ιστορίας, ώστε να εξεγερθούμε απέναντι στη φρενήρη πορεία που μας οδηγεί στην άβυσσο;
“Ας σκεφτούμε την πραγματικότητα στην Ελλάδα σήμερα. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στην συγκεκριμένη ιστορική στιγμή πολλές από τις εικόνες που συνθέτει η αλληγορία του αγγέλου της ιστορίας του Μπένγιαμιν. Βρισκόμαστε περικυκλωμένοι από μια ιστορική λογική που μας λέει πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει εναλλακτική, πως πρέπει να δεχτούμε την νέα πειθαρχία που επιβάλλει το κεφάλαιο, τα μέτρα λιτότητας και τα μνημόνια. Και επίσης μας λέει πως δεν υπάρχει περίπτωση να εναντιωθούμε σε αυτή την καταστροφική λογική του κεφαλαίου και φυσικά ότι ακόμη κι αν εναντιωθούμε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να νικήσουμε. Και μας το λέει με χίλιους τρόπους. Κι όμως αυτό που συμβαίνει μέσα από το κίνημα ή καλύτερα το κύμα αντίστασης και ανυποταγής από τους ανθρώπους, άλλοτε σιωπηλό και καθημερινό και άλλοτε ως ξέσπασμα οργής για την αξιοπρέπεια που μας στερούν, όπως συμβαίνει και με όλα τα κινήματα σε όλο τον κόσμο και σε όλη την πορεία της ιστορίας, είναι ακριβώς αυτό: να φτύνει κατάμουτρα αυτή τη μονόδρομη λογική και να συνεχίζει να λέει «όχι», να επιμένει να μην προσαρμόζεται σε όλες τις πολιτικές διαχείρισης και επιβολής, να προσπαθεί να τραβήξει το φρένο της έκτακτης ανάγκης.
Και για τον Μπένγιαμιν, αυτό ακριβώς κάνει και ο καλλιτέχνης όχι μόνο με μια πολιτική εικόνων αλλά και ως μέρος ενός ολιστικού πεδίου, που είναι γι’ αυτόν η πολιτική και από το οποίο κανείς δεν παραμένει εκτός.”
Κατερίνα Νασιώκα. Οαχάκα, Μεξικό 3/2012
Οι καλλιτέχνες, με μεθοδευμένα αποσπάσματα, θα περιγράψουν στιγμές υποκειμενικότητας αντί ενός αυτοακυρωτικού αφηρημένου όλου. Οι προσλαμβάνουσες θα λειτουργήσουν σουρεαλιστικά ως ένα αισθητικό πεδίο βιώματος που καλύπτει το χάσμα ανάμεσα στο στιγμιαίο φευγαλέο σοκ της ήττας και της καταστροφής και στην μνήμη…Θυμάσαι;
