Αόρατη Ασάλευτη Παρουσία: έκθεση στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος μας προσκαλεί στην έκθεση «Αόρατη ασάλευτη παρουσία», μία εικαστική συνομιλία των Αφροδίτης Γκρίζη, Ειρήνης Μνατσακανιάν και Άννας-Μαρίας Σμυρνάκη.

Η Αφροδίτη Γκρίζη επεξεργάζεται το μετάξι με εκρήξεις χρωμάτων αλλά και λεπτές αποχρώσεις δημιουργώντας 2 επίπεδα που αλληλεπιδρούν μέσω του φωτός. Η Ειρήνη Μνατσακανιάν μέσα από τη ζωγραφική και τη χαρακτική αποτυπώνει σκιές του παρελθόντος αναδιαμορφώνοντας τις σχέσεις στο παρόν.  Η Άννα-Μαρία Σμυρνάκη ζωγραφίζοντας με ακουαρέλα σινική μελάνη και μολύβια πάνω στο λευκό χαρτί, αποτυπώνει στιγμές της ύπαρξης της σημειώνοντας σκέψεις και χρησιμοποιώντας αλληγορίες.

Ο Χάρης Κοντοσφύρης, gestalter (αλληλεπιδραστής) της έκθεσης γράφει:

«Μακριά από τον νου, στο ιερότερο άκρο της καρδιάς, ακροπατούμε τρέμοντας. Το ένα μας πόδι πατάει στο ηλιοκαμένο χώμα, και το άλλο ψάχνει στα σκοτεινά, στον γκρεμό της αβύσσου, στη λάσπη της τυφλότητας. Όλοι έχουμε τις αγωνίες του Νίκου Καζαντζάκη. Οι τρεις καλλιτέχνιδες διαισθάνονται ψυχικά, η μία τη γέννηση, η άλλη την πορεία της ζωής και η τρίτη την ανάγκη να ξεθολώσουμε το είδωλο, να γίνει παρουσία. Στον αστικό ατομικισμό ο ναρκισσισμός, η βιολογική γέννηση, η αναγέννηση του νου και της ψυχής, η νοσταλγία του θανάτου είναι τα φαινόμενα που χρειάζονται εξιχνίαση και εκείνα που απασχολούν ιδιαίτερα τις τρεις τους. Εξομολογήσεις και αντί-εξομολογήσεις, το εσωτερικό κενό, η απέχθεια για την εξουσία, η υπέρθεση της αυτοεξέτασης με την ασυνέπεια, η κοσμοαντίληψη τόσων παραιτημένων, η κοινωνική επιβίωση, ο μαρασμός της αίσθησης του παρελθόντος, ο φόβος των γερατειών και η ανδρόγυνη ουτοπία  είναι μερικές από τις εφορμήσεις. Οι  εικαστικές θέσεις για την εγκυμονούσα γυναίκα, για τη θεματοφύλακα της μνήμης της οικογένειας και την ευδιακρισία της γυναικείας εικόνας επιτελείται ζωγραφικά μεν αλλά με την εισαγωγή μιας καινούργιας λειτουργίας, της νοσταλγικής ανάμνησης γονιδιακά κινηματογραφικής. Η έκθεση αυτή μιλάει για τη φλόγα που είναι η ψυχή του ανθρώπου, που δεν στέκεται, δεν μπορεί να καεί, και κανένας δεν μπορεί να τη σβήσει, όπως υποστηρίζει μαχόμενος ο Καζαντζάκης. Η Αφροδίτη Γκρίζη αναγεννά, η Ειρήνη Μνατσακανιάν δεν ξεχνά και η Άννα-Μαρία Σμυρνάκη εισβάλλει στον φίλαυτο εαυτό. Η μνήμη μας κατέχει! Η Αφροδίτη προσφέρει, η Ειρήνη κυριαρχείται και η  Άννα-Μαρία  χαρτογραφείται στην χωρικότητα της μνήμης.»

Η Αφροδίτη Γκρίζη γράφει σχετικά με το έργο της: «Η ζωή αρχίζει σ’ ένα σύμπαν τρυφερό εύθραυστο και παράλληλα άγριο σκληρό αφιλόξενο. Το έμβρυο αιωρείται στο ενδομήτριο περιβάλλον σε έναν παράδεισο συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης. Οι πρώτες εμπειρίες στη μήτρα καθώς και η στιγμή της γέννησης λειτουργούν ως αρχέτυπα, μη συνειδητά στην ανθρώπινη φύση. Η Τζορτζ Έλιοτ έλεγε ότι δεν υπάρχει πλάσμα του οποίου ο εσωτερικός κόσμος να είναι τόσο ισχυρός ώστε να μην επηρεάζεται από τον περίγυρό του. Ο Σωκράτης αναφέρει: “Το κομμάτι του εαυτού μου που δεν γνωρίζω καταλήγει να με εξουσιάζει.” Οι συνθήκες και οι επιδράσεις του περιβάλλοντος της ύπαρξης τροποποιούν συνεχώς την φύση της. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος, η μοίρα και η θέληση είναι αλληλένδετα. Η μοίρα από την αρχαιότητα είναι το μερίδιο του καθενός στη ζωή, το ορισμένο μερίδιο που του αναλογεί από πόνους, βάσανα, χαρές. Ανεξερεύνητο μυστήριο η πορεία του πρωταρχικού κυττάρου της ύπαρξης που δομείται από δυνάμεις ορατές και αόρατες. Ανελέητη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη. Ασύνειδη πάλη αντίθετων δυνάμεων για να φέρουν την αρμονία. Μεταξύ χαρτιού και μεταξιού συντίθεται μια αφήγηση ελλειπτική με διείσδυση στο υποσυνείδητο. Το φως συνδέεται με τη ζωή και είναι φορέας μνήμης. Περνάει από το ημιδιάφανο μεταξωτό ύφασμα για να εξαϋλώσει μορφές και γεγονότα. Συνειρμικές εικόνες σχεδιάζονται στο χαρτί παράλληλα με τη ζωγραφική στο μετάξι. Δημιουργούνται δύο επίπεδα για να υποδηλώσουν διαφορετικές χωροχρονικές καταστάσεις που αλληλεπιδρούν. Κρυμμένες μνήμες και βιώματα αναδύονται.»

Η Ειρήνη Μνατσακανιάν γράφει για τη δουλειά της: «Ότι ζωγραφίζω αφορά σχέσεις μου με κοντινούς μου ανθρώπους. Είναι επιθυμίες σχέσεων που δεν πραγματοποιήθηκαν, σχέσεις  που αποφάσισα να διακόψω, σχέσεις που προσπαθώ να ανακτήσω, σχέσεις ενοχής που τολμώ να αντιμετωπίσω. Σχεδιάζω και χαράσσω την ανθρώπινη παρουσία πλησιάζοντας το κενό του θανάτου με γραφές τρυφερές που κουβαλώ στη μνήμη μου από τις ταπετσαρίες των τοίχων του παππού μου. Κάθε σχέση αφήνει με το πέρασμα του χρόνου το απόσταγμα της μέσα μου και πάνω στο χαρτί μου. Γι’ αυτό νιώθω την ανάγκη να μεταδώσω μέσα από τις εικόνες την αίσθηση αυτών των σχέσεων γιατί πιστεύω ότι έτσι επικοινωνώ με τους  θεατές των έργων μου.»

Η Άννα-Μαρία Σμυρνάκη γράφει: «Ασχολούμαι  με τις προσωπικές μου ανησυχίες. Σκέφτομαι ότι η ζωγραφική αποτελεί μια διαδρομή παράλληλη με τη ζωή μου. Με απασχολεί σε αυτή την ενότητα έργων Το Εγώ μου και η Ύπαρξή μου στο παρόν και σε αντιπαράθεση με καταστάσεις και άτομα του οικείου περιβάλλοντός μου. Το απόσταγμα του Πεσσόα “γνωρίζοντας τι ήταν η ζωή μου μέχρι σήμερα -τόσες φορές και τόσο έντονα αντίθετη προς τις επιθυμίες μου- δεν μπορώ να προβλέψω για την αυριανή ζωή μου, παρά ότι θα είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορώ να προβλέψω, αυτό που δεν επιθυμώ, αυτό που θα μου επιβληθεί εκ των έξω, μέχρι και με τη μεσολάβηση της ίδιας μου της βούλησης” είναι αντιπροσωπευτικό της παρούσας σκέψης μου. Με απασχολεί το ζήτημα των στερεότυπων συμπεριφορών ,της κοινωνικής επιβολής ρόλων και χρησιμοποιώντας τις ανάλογες αλληγορίες τονίζω αυτά τα στοιχεία. Η γραφή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου και την ενσωματώνω με κάποιον τρόπο καθώς μου είναι αδύνατο να μην αποτυπώσω τις σκέψεις που προκύπτουν.»

Τη βραδιά των εγκαινίων θα συνοδέψει η Real Sangria.