Η γκαλερί Bernier-Eliades, την Πέμπτη 7 Απριλίου, 20:00-22:00, παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση του Κώστα Σαχπάζη.
Ο Κώστας Σαχπάζης είναι ένας σύγχρονος γλύπτης. Είναι ο καλλιτέχνης που χρησιμοποιεί αυτό που μπορεί κανείς να ονομάσει νέα υλικά και νέα μέσα αλλά, επί της ουσίας, η διαδικασία του έχει ισχυρή βάση στις κατεξοχήν τεχνικές της πλαστικής. Τα έργα ξεκινάνε σε προσχέδια φυσικού μεγέθους, τα οποία με τη σειρά τους μεταφέρονται διαδοχικά σε διαφορετικά υλικά. Η διαδικασία αυτή καταλήγει με απόφαση και παρουσιάζει τόσο τον τελικό σχεδιασμό και το υλικό που την ολοκληρώνει όσο και τα ενδιάμεσα στάδιά της. Τα απομεινάρια, λοιπόν, στο κάθε γλυπτό γίνονται μάρτυρες αυτής της πορείας. Αλλεπάλληλες επιστρώσεις υλικών προσφέρουν πολλαπλές επιδερμίδες οι οποίες καμιά φορά τείνουν, αντί να αποκρύπτουν το εσωτερικό, να το αποκαλύπτουν. Τρώσεις, σχάσεις, διαρρήξεις στη φόρμα και το σχεδιασμό δικαιολογούν την ύπαρξη της επιφάνειας του έργου. Στην επιφάνεια αυτή που σκοπεύει να εντοπιστεί η ουσία του.
Τα υλικά του Κώστα Σαχπάζη είναι ευμετάβλητα αλλά κάθε φορά με δημιουργικά παραβατικό τρόπο προσεγγίζει τα όρια τους. Τα οδηγεί σε μια κατάσταση μίμησης συμπεριφορών και ποιοτήτων ώστε να αποδίδουν ιδιότητες που δεν παρουσίαζαν. Κατασκευάζει, ουσιαστικά, συμπαγή σώματα όπου η σύστασή τους προκύπτει από περισσότερα από ένα υλικά. Μια κράση η οποία δεν είχε στόχο την επιτέλεσή της, καθώς τα υλικά συνυπάρχουν ενώ διατειρούν όλα τα αρχικά τους χαρακτηριστικά και τα ενώνουν το σχέδιο και το χρώμα. Σημαντικό ρόλο στα έργα του Κώστα Σαχπάζη παίζει η χρήση του κενού χώρου και η διαχείριση των δυνάμεων που συγκρατούν την επιφάνεια των αντικειμένων που κατασκευάζει. Δυο δεδομένα τα οποία παράγουν μια εικόνα που γίνεται πιο έντονα αντιληπτή στην τελευταία επίστρωση και αποτελεί το κύριο στοιχείο αποκάλυψης κάθε έργου.
Μέσα από την εύπλαστη πρώτη ύλη, τις φόρμες που εναλλάσσονται, τις συναρμογές των στοιχείων και τις φόρμες που παράγονται, η εμπειρία του θεατή αποκτά μια απτικότητα τέτοια που μολονότι υποδεικνύεται το διερευνητικό άγγιγμα, η αφή ικανοποιείται ήδη από την όραση. Κάθε αντικείμενο, κάθε έργο της έκθεσης, κάθε άκαμπτο σώμα, μονάδα ενός ανοιχτού συνόλου, συνειδητοποιεί την εύθραυστη φύση του, καλείται να λειτουργήσει ως ένας ολοκληρωμένος οργανισμός ενώ δεν είναι παρά ένα όργανο που εκτελεί μια συγκεκριμένη διεργασία: να σχετίζεται με τον θεατή, να τον εντάσσει σε μια διαδικασία παρατήρησης, να του ορίζει τη θέση ενώπιόν του, τέλος να επιδιώκει και να υποδέχεται συνεχείς αναγνώσεις.
