Κάθε καλοκαίρι δημιουργείται μία μεγαλύτερη διάθεση για διέξοδο μέσω της ανάγνωσης. Αυτή η διαδικασία ψυχαγωγίας αξίζει να έχει εγγυήσεις μιας και ο χρόνος είναι χρήμα.
Τα παρακάτω βιβλία παρουσιάζουν το καθένα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο ως προς την θεματολογία όσο και προς τη σημασία τους και αυτό γιατί είναι βαθιά ανθρώπινα, στέρεα ως προς την λογοτεχνική τους ποιότητα και προσφέρουν στον αναγνώστη πληροφορίες για πρόσωπα και πράγματα ενώ παράλληλα εγείρουν ερωτήματα και γεννούν συναισθήματα. Κάθε βιβλίο έχει επιλεγεί με την μέθοδο του μελισσοκόμου που επιθυμεί την καλύτερη δυνατή σοδειά μελιού.
Μαίρη Μικέ, Κόκκινες ουλές (Ίκαρος)
Πρόσωπα ιερά και υπομονετικά με εγγεγραμμένα μέσα τους τα χτυπήματα που τους φύλαξε κάπου κρυφά η μοίρα, όλες οι θηλυκές παρουσίες είναι εδώ εκτεθειμένες στον αναγνώστη που τους παρέχει οίκτο και αναγνώριση. Είναι Παναγίες των καιρών τους, απεγνωσμένες και αφοσιωμένες στην ευλαβική τους πορεία, άλλοτε χαμένες στις σκέψεις, άλλοτε μοναχικές να πονούν μόνες και άλλοτε ιστορικά σύμβολα άγνωστης ταυτότητας που απλά η ιστορία τις βρήκε να την περιμένουν στην γωνία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γιάννης Ατζακάς, Λίγη φλόγα πολλή στάχτη (Άγρα)
Διηγήματα βαμμένα με το χρώμα της ιστορίας ενός λαού, αυτό είναι το μεγάλο επίτευγμα του Ατζακά. Διατρέχει τον ρου της ιστορίας και μέσα από αυτήν την διαδρομή ακτινογραφεί γεγονότα που άφησαν ανεξίτηλα το σημάδι στις ζωές που εξιστορούνται. Ξεγυμνώνει με τον λόγο του κάθε πτυχή των ανθρώπων της υπαίθρου, της πόλης, των νησιών και τους παρουσιάζει ατόφιους, απείραχτους και ακατέργαστους.
Γιώργος Γκόζης, Γκουανό (Πόλις)
Ιστορίες γεμάτες με συναίσθημα, ομολογίες και καταθέσεις ενώπιον ανθρώπου και Θεού απέναντι στην αιώνια μνήμη που έχει βαθιές ρίζες.
Οι άνθρωποι του Γκόζη δεν είναι ξένοι, είναι διπλανοί, έχουν μέσα τους το μικρόβιο του πόνου και δεν φείδονται λόγων γιατί ο ιδρώτας τους ποτέ δεν έπαψε να είναι τίμιος όσα χρόνια και αν περάσουν.
Δημήτρης Στεφανάκης, Λέγε με Καίρα (Ψυχογιός)
Η κουρτίνα της νοσταλγίας, την οποία ο Στεφανάκης ανοίγει, θυμίζει σε όλους μας ανεξαιρέτως πολλώ δε μάλλον σε αυτούς που έζησαν τις εποχές που περιγράφει πως πάντα θα αναπολούμε το παρελθόν για τις στιγμές που μας χάρισε. Ένα μυθιστόρημα που αγγίζει την ιστορία και αγαπά την λογοτεχνία, γράφεται και υπογράφεται από τον συγγραφέα με αγνή διάθεση τρυφερότητας και λησμονιάς.
Νίκη Αναστασέα, Η ιστορία ενός δικού μας ανθρώπου (Καστανιώτης)
Η ιστορία του Αλέξη Ραζή είναι μία ιστορία οικεία αλλά συνάμα εξπρεσιονιστική γιατί είναι σκληρά ανθρώπινη, σε βαθμό που κανείς δεν την αντέχει. Το εξώφυλλο που επελέγη για το βιβλίο της Αναστασέα συμβαδίζει απόλυτα με το ισχνό πρόσωπο, το οποίο περιγράφεται εντός. Και αυτό γιατί ο πίνακας του εξπρεσιονιστή Σίλε αποτυπώνει ξεκάθαρα την ασχήμια του εξαθλιωμένου προσώπου αλλά και την παράξενη αυτή ομορφιά του αποκαμωμένου βλέμματος της ψυχής.
