Μία από τις σημαντικότερες πόλεις της σύγχρονης ιστορίας περιγράφει η εικαστικός Λουκία Ρίτσαρντς με έργα από τρεις δεκαετίες που εκθέτει στο φουαγιέ του ιστορικού κινηματογράφου της Πατησίων, Τριανόν.
Από τις μεταβολές που επήλθαν στην πόλη μετά την πτώση του Τείχους μέχρι την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση, η Ρίτσαρντς καταγράφει την αλλαγή στην ταυτότητα της πόλης από ανοικτή πληγή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε μητροπολιτική πρωτεύουσα και στόχο της διεθνούς τρομοκρατίας.
Τα εικαστικά της μέσα είναι η φωτογραφία, το κολάζ, το ύφασμα και το κόσμημα. Η Ρίτσαρντς επιχειρεί ταυτόχρονα μία άτυπη αναδρομή σε τάσεις που χαρακτήρισαν το έργο εικαστικών της γενιάς της, σκιαγραφώντας τη μετάβαση από την ατομικότητα στη συλλογικότητα, από την εξειδίκευση σε ένα κλάδο στη μίξη των τεχνών, ώστε να προβληθεί μία πολιτική θέση, μία στάση ζωής, ένα „artist’s statement“ που ορίζει πλέον ολόκληρο το βίο.
Στην περίπτωση της Ρίτσαρντς, η εικαστικός θα υπερβεί τα φωτογράμματα που φτιάχνει από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 στην απομόνωση του σκοτεινού θαλάμου της και θα ανοίξει την πόρτα στον κόσμο καλώντας τους θεατές των θεατρικών περφόρμανς της να χαράξουν με μέσο τη βελόνα τις δικές τους σκέψεις πάνω στις γιγαντιαίες ταπισερί της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η εικαστικός οργώνει με τα πόδια το Βερολίνο και καταγράφει με μία αναλογική κάμερα τις όψεις μίας πόλης σε διαρκή μεταλλαγή. Τα χθεσινά είδωλα ρίπτονται στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας, νέα γεννιούνται για να ανακυκλωθούν σε έναν ιδεολογικό πολτό.
„Ήρθε το τέλος της ιστορίας!“ βροντοφωνάζει η δεκαετία του ’90 και η Ρίτσαρντς υπογραμμίζει με τις λήψεις της τη διακριτική παρουσία μίας ιστορίας που δεν έχει τελειώσει. Η πολιτική στάση της ίδιας αρθρώνεται είκοσι πέντε χρόνια αργότερα μέσα από μία διακοσμητική τέχνη, το κόσμημα, και μετατρέπεται σε επικοινωνιακό εργαλείο. „Φορώντας το „Je suis Charlie“ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το τι πρεσβεύεις“, λέει.
Η ίδια η έκθεση στο φουαγιέ του διατηρητέου κινηματογράφου Τριανόν αντανακλά την αγάπη της για μία μεταμοντέρνα „agitprop“ που και μέσα από την επιλογή αχαρτογράφητων εικαστικών χώρων επιδιώκει όχι πλέον να διαδώσει προκάτ απαντήσεις, αλλά να πυροδοτήσει αυτοσχέδιες προσεγγίσεις.
Δίνοντας έμφαση σε λεπτομέρειες, τολμώντας παράδοξους συσχετισμούς εικόνας και κειμένου και ενδύοντας τη μεταμοντέρνα χυδαιότητα με το μανδύα της αυτεπάγγελτης ειρωνείας, η Ρίτσαρντς καλεί τους θεατές να παρατηρήσουν έναν κόσμο σε μετάβαση και να κοιτάξουν αυτό που είναι εδώ.
Who is who:
Η Λουκία Ρίτσαρντς είναι εικαστικός κι επιμελήτρια εκθέσεων. Ζει κι εργάζεται μεταξύ Αμβούργου και Αθήνας. Είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου των Τεχνών του Βερολίνου, όπου σπούδασε με υποτροφία του Κοινωφελούς ιδρύματος Α.Σ.Ωνάσης. Είναι μέλος της ομάδας ZLR Betriebsimperium Hamburg που από τον Σεπτέμβριο του 2016 επιμελείται τη σειρά „Η τέχνη στο Cine Trianon“ πραγματοποιώντας ατομικές εκθέσεις Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών.
Η Ρίτσαρντς είναι υποψήφια για το βραβείο Herbert Hoffmann, αποκαλούμενο „Όσκαρ του σύγχρονου κοσμήματος“, κι εκπροσωπεί την Ελλάδα στην έκθεση των υποψηφίων „Schmuck 2017“ το Μάρτιο 2017 στο Μόναχο.
Σύνδεσμοι:
www.loukiarichards.de
www.zlr-betriebsimperium.tk
