Πάντα είχα μια απορία σχετικά με τα εμβληματικά συγκροτήματα με ελληνικό στίχο της δεκαετίας του ’90 που ξεχώρισαν, γνώρισαν επιτυχία στο πανελλήνιο, άφησαν αποτύπωμα και μνημονεύονται ακόμη. Μιλάω για Τρύπες (οι οποίοι βέβαια ξεκίνησαν το 1985 και ήταν ήδη γνωστοί και πριν τα ‘90s αλλά μέσα σε αυτήν την δεκαετία ήταν που γνώρισαν την πολύ μεγάλη επιτυχία) Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα και Στέρεο Νόβα.
Η απορία ήταν και παραμένει για το πώς και δεν διασκευάζονται τραγούδια των συγκροτημάτων αυτών. Από τη στιγμή που ισχύουν τα παραπάνω και κυρίως από τη στιγμή που αρέσουν πολύ στις νεότερες γενιές που δεν τα πρόλαβαν (γιατί ισχύει και αυτό και είναι ίσως το σημαντικότερο όλων) θα περίμενε κανείς ότι τα τραγούδια τους θα γνώριζαν διασκευές πολύ τακτικότερα.
Να διευκρινίσω ότι μιλάω για διασκευές που να έχουν περάσει στην δισκογραφία και όχι για διασκευές που γίνονται σε live. Τέτοιες υπάρχουν. Προχείρως μου έρχονται στο νου κάποια παραδείγματα των πρόσφατων χρόνων, το «Ένα κλεμμένο ποδήλατο» των Στέρεο Νόβα που βρήκε το δρόμο του στο live set του Leon of Athens και το «Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου» των Διάφανων Κρίνων που έπαιζαν για μία περίοδο live οι Θεσσαλονικείς Ψύλλοι στ’Άχυρα. Και βεβαίως αν το ερευνήσει κανείς θα βρει πολλά παραδείγματα. Και πάλι όμως θα βρει περισσότερα παραδείγματα νεαρών επαγγελματιών ή ημί-επαγγελματιών ή ερασιτεχνών καλλιτεχνών που έχουν ανεβάσει ένα βίντεο του εαυτού τους στο you tube με μία τέτοια διασκευή, παρά «επίσημες» διασκευές από πραγματικά live ή πόσο μάλλον από την δισκογραφία. Πράγμα που αποδεικνύει και αυτό που ανέφερα παραπάνω, ότι δηλαδή οι νεότερες γενιές μουσικών αγαπούν πολύ αυτά τα συγκροτήματα και ας μην τα πρόλαβαν κατά την περίοδο δράσης τους. Τότε γιατί δεν διασκευάζονται τακτικότερα;
Είναι μία πάγια απορία μου αυτή και αποτελεί και τον βασικό λόγο που όταν πριν κάποιο καιρό αποφασίσαμε με την Μαρία Λατσίνου και το σχήμα μουσικών που συνεργαζόμαστε να εντάξουμε στο live set μας λίγες διασκευές τραγουδιών, αρχίσαμε να σκαλίζουμε δημιουργικά ένα τραγούδι από όλα τα παραπάνω συγκροτήματα. Τελικά καταλήξαμε στο «Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα» των Κρίνων (εδώ) ,το οποίο μάλιστα αν και προορίζονταν μόνο για τις live εμφανίσεις μας, τελικά κατέληξε στο live άλμπουμ «Μια Ανάσα Μετά» που κυκλοφόρησε την περασμένη άνοιξη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα παραπάνω παραδείγματα είναι απλώς ενδεικτικά και οπωσδήποτε υπάρχουν κι άλλα (ειδικά στην περίπτωση των διασκευών σε live) αλλά το ερωτηματικό παραμένει. Ακόμη και ένας απλός ευσεβής πόθος για τυχόν επανασύνδεση των συγκροτημάτων αυτών, όπως αυτός εκφράζεται μέσα από κάποιο σχόλιο στο you tube ή στα social media από κάποιον fan τους, ξεσηκώνει μικρά ή μεγάλα κύματα απαντήσεων ή/και διαλόγου πάσης φύσεως. Και αυτό πήρε βέβαια πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις όταν πρόσφατα ανακοινώθηκε η επανασύνδεση των Διάφανων Κρίνων.
Δεν έχω απάντηση για όλο αυτό, πέρα ίσως από την προσωπική μου εμπειρία ότι μία τέτοια διασκευή που κάναμε με τη Μαρία και το σχήμα μας, προσωπικά τριγυρνούσε στο μυαλό μου κοντά μια δεκαετία τώρα, ενώ αν θέλω να εντοπίσω το πότε μου πρωτο-καρφώθηκε στο μυαλό να επιχειρήσω διασκευή σε κάποιο από τα τραγούδια του άλμπουμ «Το Πλαστικό Κουτί» του Αντώνη Λιβιεράτου θα πρέπει να ανατρέξω πίσω στην ημερομηνία κυκλοφορίας του. Πίσω στο … 2000 δηλαδή. Και μόλις πέρσι το επιχείρησα και μόλις φέτος δισκογραφήθηκε (στο «Μια Ανάσα Μετά» και αυτό.). Με άλλα λόγια, μάλλον παίρνει πάρα πολύ καιρό σε έναν καλλιτέχνη να ωριμάσει η σκέψη και τελικά να αποφασίσει να επιχειρήσει μια ουσιαστική διασκευή σε ένα οποιοδήποτε τραγούδι άλλου καλλιτέχνη.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω, το γεγονός ότι μέσα σε ένα χρόνο δισκογραφούνται κάποιες διασκευές τραγουδιών των Στέρεο Νόβα, ίσως και να δείχνει μία μεταστροφή, ίσως και να φανερώνει ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Κι αν τελικά είναι απλώς μία σύμπτωση θα το δείξει επίσης ο χρόνος.
Με ανάστροφη χρονολογική σειρά (από την πιο πρόσφατη διασκευή, στην παλαιότερη):
Σείριος Σαββαϊδης – Ταξίδι στη γη
Το original είναι από το 1997 και το άλμπουμ των Στέρεο Νόβα «Βιταμίνα Τεκ» . Το ερμήνευσε η Πόπη Αστεριάδη. Εδώ ο Σαββαίδης το τραγουδάει ο ίδιος, το διασκευάζει στην κυριολεξία (δεν πρόκειται για επανεκτέλεση – πιστό αντίγραφο του πρωτότυπου) και το φέρνει στα μέτρα του τόσο ώστε να πείθει – και μάλιστα εύκολα για όσους έχουν παρακολουθήσει την ως τώρα πορεία του – ότι είναι ένα δικό του τραγούδι. Ηχογραφημένο το 2014, έμεινε στο συρτάρι και βγήκε στον αέρα του youtube μόλις πρόσφατα, και από εκεί στον αέρα ορισμένων ραδιοφωνικών σταθμών.
ΠΙΚάΠ – Ένα κλεμμένο ποδήλατο
Το original είναι από το 1992 και το ντεμπούτο άλμπουμ των Στέρεο Νόβα με τίτλο το όνομα τους. 25 χρόνια μετά, το ίδιο τραγούδι βρίσκει (διασκευασμένο) μία θέση σε ένα άλλο ντεμπούτο. Στο ep των ΠΙΚάΠ που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάιο. Ελπιδοφόρο συγκρότημα που λογικά θα μας δώσει όμορφα πράγματα στο μέλλον. Αναζητήστε το ep ή αν όχι αυτό, τότε τουλάχιστον το τραγούδι τους «Νάρια».
Κ.Βήτα / ARTéfacts ensemble / Κορνήλιος Σελαμσής – Νέα Ζωή
Με τίτλο «Νέα Ζωή 705» το original βρίσκεται στο «Ντισκολάτα» άλμπουμ του 1993. Εδώ εκ νέου ενορχηστρωμένο (με όργανα ορχήστρας) από τον Κορνήλιο Σελαμσή αποκτά μία τελείως άλλη διάσταση και δυναμική, χωρίς να χάνει σε δύναμη και ενέργεια. Συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ «Συγκατοίκηση» που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2017. Μια ρετροσπεκτίβα σε τραγούδια του Κ.Βήτα (τόσο από την προσωπική του πορεία, όσο και από τα χρόνια των Στέρεο Νόβα) στην οποία συμμετέχει και ο ίδιος. Παρόλα αυτά το άλμπουμ αυτό πιστώνεται στο ARTéfacts ensemble και τον Κορνήλιο Σελαμσή οι οποίοι είχαν την επιθυμία και την ιδέα για την διασκευή των τραγουδιών με όργανα ορχήστρας και πρότειναν στον Κ.Βήτα να δώσει την άδεια του και να συμμετάσχει και ο ίδιος.