Miss Violence, του Αλέξανδρου Αβρανά

Ο Αλέξανδρος Αβρανάς επιστρέφει μετά το πολυβραβευμένο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2008, Without, και καταδύεται για μια ακόμη φορά στα μυστικά και ψέματα που ευδοκιμούν σε μια φαινομενικά τυπική ελληνική οικογένεια. Το Miss Violence καταπιάνεται με την άσκηση εξουσίας, τη σκληρή οικογενειακή βία, την αποσιώπηση.

Η διεισδυτική ματιά του σκηνοθέτη φροντίζει να ξεσκεπάσει, τόσο αφηγηματικά όσο και αισθητικά, την απόγνωση που κρύβεται κάτω από την τακτοποιημένη εικόνα της κανονικότητας.

Σύνοψη

Την ημέρα των γενεθλίων της, η εντεκάχρονη Αγγελική πηδάει από το μπαλκόνι και πέφτει στο κενό με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη της. Η αστυνομία και η κοινωνική πρόνοια προσπαθούν να εξιχνιάσουν τον λόγο της πιθανής αυτοκτονίας. Η οικογένεια όμως υποστηρίζει σθεναρά πως ήταν ατύχημα. Ποιο μυστικό πήρε μαζί της η μικρή Αγγελική; Γιατί η οικογένεια επιμένει να την «ξεχάσει» και να συνεχίσει τη ζωή της; Αυτές είναι οι απαντήσεις που αναζητά η κοινωνική πρόνοια, όταν τους επισκέπτεται στο άψογα τακτοποιημένο τους σπίτι. Ο πατέρας έχει φροντίσει να μη λείπει τίποτα. Όλα βρίσκονται στη θέση τους. Φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να τους προδώσει. Όμως ο καλογυαλισμένος κόσμος της οικογένειας θα θρυμματιστεί σταδιακά και όλοι θα αναγκαστούν να έρθουν αντιμέτωποι με αυτό που για χρόνια έκρυβαν ή που δεν άντεχαν να δουν.

Credits:
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Αβρανάς
Σενάριο: Αλέξανδρος Αβρανάς, Κώστας Περούλης
Executive Producer: Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος
Παραγωγός: Βασίλης Χρυσανθόπουλος
Παραγωγή: Faliro House Productions, Plays2place Productions
Παίζουν: Θέμης Πάνου, Ρένη Πιττακή, Ελένη Ρουσσινου, Σίσσυ Τουμάση, Καλλιόπη Ζωντανού, Κωνσταντίνος Αθανασιάδης, Χλόη Μπολώτα, Μαρία Σκουλά, Νίκος Χατζόπουλος, Μηνας Χατζησάββας, Κώστας Ανταλόπουλος, Μαρία Καλλιμάνη, Βάσω Ιατροπούλου, Στέφανος Κοσμίδης, Χρήστος Λούλης, Αννα Κουτσαφτίκη, Γιώργος Συμεωνίδης, Bασίλης Kουκαλάνι, Γιώτα Φέστα, Μάρθα Μπουζιούρη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ολυμπία Μυτιληναίου  
Ηχοληψία: Νίκος Μπουγιούκος
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη, Θανάσης Δεμίρης
Κοστουμια: Δέσποινα Χειμωνά
Μακιγιαζ: Ιωάννα Συμεωνίδη, Μαιρη Σταυρακάκη, Apollonia B.
Μονταζ: Νίκος Χελιδονίδης
Μιξάζ: Κώστας Βαρυμποπιώτης
Post Production 2|35

Διάρκεια: 99’

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Αθήνα 2013. Κάπου κοντά στο κέντρο της πόλης. Χρωματιστές πολυκατοικίες  δημιουργούν έναν γκρίζο κόσμο. Η ησυχία μιας αφόρητης καθημερινής ρουτίνας διακόπτεται από την αυτοκτονία ενός εντεκάχρονου κοριτσιού. Τι είναι άραγε αυτό που οδηγεί ένα παιδί στην απόφαση ότι δεν θέλει πια να ζει; Και γιατί κανείς δεν γνώριζε την αλήθεια της; Το κορίτσι αυτό, σαν σύμβολο πολλών σημερινών παιδιών που αναγκάζονται να υποταχθούν στους κανόνες μιας σκληρής κοινωνίας χωρίς ελπίδα, απογυμνώνει και αποκαλύπτει κάθε μορφή δυνατής εκμετάλλευσης και χειρισμού που πραγματοποιείται σε ένα σύστημα, το οποίο κάποιοι ακόμη αποκαλούν οικογένεια. Ο Πατέρας, ως αρχηγός, διατάζει και ορίζει τη λειτουργία της οικογένειας μέσα από τρόπους που δε διαφέρουν πολύ από τον χειρισμό της κοινωνίας. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας είναι θύματα που δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν με άλλους κανόνες παρά μόνο με αυτούς με τους οποίους έχουν ανατραφεί.

Από την παιδική μου ηλικία, αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη: αυτός που χτυπάει ή αυτός που νιώθει τον πόνο; Η πιο σκληρή βία είναι αυτή της σιωπής. Του ανείπωτου. Της κανονικότητας που συγκαλύπτει κάθε συναισθηματικό κενό που δημιουργείται από την άσκηση εξουσίας.

Ένα κλειστό παράθυρο σ’ ένα μπαλκόνι με καλλωπιστικά φυτά. Μια κεντημένη κουρτίνα κι ένα φως που δεν σβήνει ποτέ. Όλα μοιάζουν να είναι όπως πρέπει, ήρεμα και γαλήνια. Τίποτα δυσάρεστο δεν θα μπορούσε να συμβαίνει σ’ αυτό το διαμέρισμα. Όλα είναι φυσιολογικά και δείχνουν φυσιολογικά. Αυτή είναι η εικόνα που μένει στον θεατή. Ή, ενδεχομένως, αυτή με την οποία θέλει να μείνει; Μέχρι ποιού σημείου θέλουμε ή αντέχουμε να δούμε τι συμβαίνει πίσω από μια ολόλευκη καλοσιδερωμένη κουρτίνα; Η Ελένη έχει τρία παιδιά, χωρίς σύζυγο όμως. Ο Πατέρας αφαιρεί τις πόρτες των δωματίων, γιατί ανησυχεί. Άλλωστε, αυτή η οικογένεια δεν έχει τίποτα να κρύψει. Η Μητέρα ντύνει τα παιδιά με σχεδόν χειμωνιάτικα ρούχα το καλοκαίρι. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που έρχονται σε αντίθεση με την κοινή λογική και την κανονική οικογενειακή ζωή, αλλά μετά από ένα τόσο ακραίο και τραγικό γεγονός μπορούν να κατανοηθούν και να εξηγηθούν.

Η κινηματογράφηση και οι ερμηνείες ούτε αποκαλύπτουν ούτε υπονοούν κάτι. Η κάμερα παρατηρεί και καταγράφει με μοναδικό σκοπό την αφήγηση της ιστορίας και όχι την ψυχολογική παρέμβαση μέσω του κάδρου. Η δραματουργία της κινηματογράφησης εκτυλίσσεται σύμφωνα με τη ροή της ιστορίας. Η οικογένεια έχει ήδη αρχίσει να αποδομείται και το σύνολό της έχει αρχίσει να διασπάται στα επιμέρους στοιχεία του. Όταν σταδιακά η κάμερα καταφέρνει να εισχωρήσει στο κλειστό αυτό σύστημα, δεν μένει αμέτοχη, αλλά ακολουθεί τον συναισθηματικό άξονα των ηρώων, έχοντας την ανάγκη να τους απομονώσει και να τους παρακολουθήσει στον επώδυνο αυτό δρόμο της απελευθέρωσης.

Βιογραφικό Αλέξανδρου Αβρανά
Γεννήθηκε στη Λάρισα στις 24.09.1977. Σπούδασε στο U.d.K στο Βερολίνο. Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο Without απέσπασε 7 βραβεία στο 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ ήταν υποψήφια για Καλύτερη Φωτογραφία στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μιλάνου.

Visit:
missviolence.com
www.feelgoodentertainment.gr
www.facebook.com/feelgoodentertainment.gr