Τι σχέση έχουν ένας μελισσοκόμος και μία φυσικός με τα αστέρια, τις πιθανότητες και τον έρωτα; Που συγκλίνουν αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι; Πόσοι από εμάς άραγε κατασκευάζουμε στο μυαλό μας “παράλληλα σύμπαντα”; Η αγάπη μπορεί να είναι ένα ευτυχές ατύχημα ή μία βαθιά απογοήτευση.. Έχουμε την δυνατότητα να διαλέξουμε το δικό μας τέλος;
Σίγουρα η ουσία είναι η αγάπη. Είτε υπάρχει, είτε όχι.
Ένα έργο για τις άπειρες δυνατότητες της αγάπης, τον ρόλο της τύχης και της ελεύθερης βούλησης στη ζωή των ανθρώπων και τα διαφορετικά σύμπαντα που συνυπάρχουν, θα παρουσιάζεται από τις 27 Νοεμβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ο λόγος για τους “Αστερισμούς”, το βραβευμένο έργο του Βρετανού συγγραφέα Νίκ Πέιν – Βραβείο καλύτερου έργου 2012 εφημερίδας Evening Standard και Βραβείο Χάρολντ Πίντερ 2012-. Η ζωή παρουσιάζεται σαν μία σειρά από επιλογές και οι συνέπειες αυτών καθορίζουν τις ζωές των χαρακτήρων Όπως έχει πει και ο ίδιος ο συγγραφές: “Είμαστε απεριόριστα αυτόνομοι αλλά και τελείως ανίσχυροι”…
Δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί της γενιάς τους, αριστούχοι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού θεάτρου, έχουν αναλάβει να ενσαρκώσουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο λόγος φυσικά για τους Μάκη Παπαδημητρίου και Στεφανία Γουλιώτη! Πρόκειται για μία θεατρική συνάντηση δύο παλιών συμμαθητών, που σκηνοθετεί ο τότε δάσκαλος τους από την Δραματική Σχολή του Εθνικού, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Με αφορμή την φετινή τους συνεργασία απάντησαν στις ερωτήσεις του Culturenow.gr, για την παράσταση που συμπρωταγωνιστούν, τα “παράλληλα σύμπαντα”, το σήμερα και τα μελλοντικά τους σχέδια. Ας δούμε τι έχουν να μας πουν…
Συνέντευξη: Ερριέττα Μπελέκου
Culturenow.gr: Από τις 27 Νοεμβρίου το κοινό θα έχει την ευκαιρία να σας δει να συμπρωταγωνιστείτε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, στο βραβευμένο έργο «Αστερισμοί» του Νίκ Πέιν, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Όπως ξέρουμε, υπήρξατε συμμαθητές στην Δραματική Σχολή του Εθνικού και είχατε δάσκαλο… τον σκηνοθέτη σας.
Πώς αισθάνεστε για αυτή τη θεατρική σας συνάντηση και για τη συνεργασία σας με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο;
Μάκης Παπαδημητρίου: Είναι μια πολύ ωραία συνεργασία σε όλους τους τομείς. Με τη Στεφανία έχουμε δουλέψει άλλη μια φορά μαζί στο Εθνικό σε σκηνοθεσία του Γ. Χουβαρδά, ενώ με τον Βαγγέλη είναι η τέταρτη φορά που δουλεύουμε μαζί. Είμαι πολύ χαρούμενος και ελπίζω να ξανατύχει και μελλοντικά.
Στεφανία Γουλιώτη: Για μένα είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί στην παρούσα φάση, μιας και ο Βαγγέλης προσφέρει ένα απόλυτα οικογενειακό κλίμα, που θα το ’χετε διαπιστώσει και από το περιβάλλον στο θέατρο. Το υπέροχο μαζί του είναι ότι δεν ζητάει από σένα να του δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου, πράγμα πολύ εγκλωβιστικό για τον ηθοποιό, αλλά δημιουργεί τις συνθήκες αυτός να αποκαλυφθεί απ’ την αρχή μόνος του, πράγμα μαγικό…
Cul.N.: Κεντρικός άξονας της δράσης είναι μία ρομαντική ιστορία αγάπης που φλερτάρει με τη μοίρα, την τύχη, την ελεύθερη βούληση, την Κβαντική φυσική, τις πιθανότητες… σε μία τροχιά από παράλληλα σύμπαντα.
Μιλήστε μας λίγο για το έργο και για τη προσωπική σας οπτική, όσον αφορά τα θέματα που πραγματεύεται;
Μ.Π.: Το έργο έχει να κάνει με τη σχέση ενός ζευγαριού. Ο τρόπος που παρουσιάζεται όμως βασίζεται ως ένα βαθμό στην θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Υπάρχουν επαναλαμβανόμενες σκηνές που δείχνουν αυτό το πράγμα όχι με την έννοια των διαφορετικών εκδοχών σε μια ιστορία αλλά με την ενδεχομένως ταυτόχρονη εξέλιξη διαφορετικών «πραγματικοτήτων» σε διαφορετικά σύμπαντα. Βεβαίως πρόκειται για ένα θεατρικό έργο και όχι για μια διάλεξη περί φυσικής, αλλά ο καμβάς του έχει γραφτεί με γνώμονα αυτές τις θεωρίες. Προσωπικά, αν και παραμένουν θεωρίες, με ιντριγκάρουν και με προβληματίζουν αρκετά θα έλεγα!
Σ.Γ.: Είναι ένα έργο που σε θέτει αμεσότατα απέναντι στα ανεξήγητα του κόσμου και της ύπαρξής μας και για μένα το να τα ξανανακαλύπτω από την αρχή σε κάθε πρόβα με αλλάζει σιγά σιγά… Κάθε φορά που τελειώνει η πρόβα μένω εκτεθειμένη μπροστά στο παράλογο της ανάγκης μας να εξηγούμε τα φυσικά φαινόμενα όπως ο θάνατος αλλά και μπροστά στην υπέροχη ιδέα ότι είμαστε μικρό μέρος όλης αυτής της κατασκευής! Όλη η ιδέα είναι ότι στο μικρόκοσμο των σωματιδίων οι κινήσεις είναι τόσο άπειρες μέσα στη δεδομένη στιγμή που επιτρέπει να συμβαίνουν τα πάντα ταυτόχρονα!!
Cul.N.: Μία θεωρητική φυσικός και ένας πρακτικός μελισσοκόμος, δύο διαφορετικοί χαρακτήρες των οποίων οι ζωές διασταυρώνονται… Ποιος είναι ο κόσμος του Ρόλαντ και ποιος της Μάριαν;
Μ.Π.: Είναι δύο κανονικοί άνθρωποι. Δεν βλέπουμε όμως κανενός το παρελθόν παρά μόνο τη σχέση τους από τη στιγμή που γνωρίζονται και μετά. Δεν υπάρχουν αναφορές παρά ελάχιστες για το παρελθόν τους. Στην ουσία δηλαδή βλέπουμε τον κόσμο ενός ζευγαριού και όχι του καθενός ξεχωριστά.
Σ.Γ.: Είναι και οι δύο υπέροχα πλάσματα που προσπαθούν να αγαπηθούν γιατί αυτό έχουν ανάγκη, αλλά μέσα από ένα δυνατό γεγονός που τους ταράζει βλέπουμε τον κόσμο του καθένα να ξεδιπλώνεται και τίθεται απέναντι στην αδυναμία μας να αντιμετωπίζουμε θέματα που δεν είμαστε φτιαγμένοι για να κατανοήσουμε… Έτσι βλέπουμε δύο διαφορετικές οπτικές απέναντι στα ανεξήγητα φαινόμενα, που απασχολούν τον καθένα μας σε πολύ πρακτικό επίπεδο…
Cul.N.: Ο ηθοποιός πρέπει να δημιουργήσει μία «γέφυρα» με τον χαρακτήρα που υποδύεται και να αποδώσει σκηνικά το ταξίδι που κάνει σε διαφορετικούς παράλληλους κόσμους, μέσα στην στιγμιαία ακινησία της εικόνας…
Ποιες δυσκολίες και προκλήσεις ενέχει ο ρόλος που ενσαρκώνετε σε επίπεδο ερμηνείας;
Μ.Π.: Δεν νομίζω ότι διαφέρει αυτός ο ρόλος από κάποιον άλλο – στο επίπεδο που ρωτάτε. Όσο για δυσκολίες και προκλήσεις, από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω… Μακάρι να ήταν τόσο απλό…
Σ.Γ.: Είναι κάτι αδύνατο να «απεικονισθεί» και με αυτή την πρόκληση ξεκινήσαμε να δουλεύουμε … Η έκφραση «ταξίδι» θα ήταν λάθος, διότι πρόκειται για παραλλαγές που συμβαίνουν ταυτόχρονα εδώ και τώρα και που είναι αδύνατον να συλλάβει το μυαλό μας… Μιας και στο μικρόκοσμο όπως ανέφερα συμβαίνουν όλα μαζί, και εμείς είμαστε φτιαγμένοι από αυτό το μικρόκοσμο… Όσο για την ερμηνεία, νομίζω ότι μας ανοίγει έναν κόσμο απεριόριστο, ο οποίος είναι από μόνος του πρόκληση να μεταφέρεις την αίσθηση του…
Cul.N.: Υπάρχουν, κατά την γνώμη σας, αυτά τα «παράδοξα ταξίδια στον χρόνο»; Εσείς κατασκευάζετε στο μυαλό σας παράλληλες πορείες για όσα συνέβησαν ή γι’ αυτά που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί;
Μ.Π.: Φυσικά. Στο μυαλό μας είναι όλα. Κι όσα έγιναν και όσα θα γίνουν. Ζούμε την πραγματικότητα μέσα από τους περιορισμούς της ανθρώπινης βιολογίας και φυσιολογίας και την αντιλαμβανόμαστε μόνο στο βαθμό που μας επιτρέπουν οι αισθήσεις μας. Όλα τα υπόλοιπα τα κάνει η φαντασία, το όνειρο.
Σ.Γ.: Το θέμα χρόνος μπερδεύει αρκετά… Ο χρόνος είναι ένα κατασκεύασμα του ανθρώπου για να αντιλαμβάνεται και να δίνει εξηγήσεις σε φαινόμενα που δεν κατανοεί… Δεν υπάρχει χρόνος στο σύμπαν… Είναι μια ψευδαίσθηση… δεν κατασκευάζω κάτι στο μυαλό μου γιατί ευχαριστιέμαι την αίσθηση του ότι είμαι μέρος αυτού του όλου… και προσπαθώ να τιθασεύω το μυαλό μου όταν ταλαιπωρείται από ερωτήματα που πονάνε, γιατί η απάντησή τους τελικώς είναι μόνο το αποτέλεσμα μιας από τις τρισεκατομμύρια χημικές αντιδράσεις που συμβαίνουν στο Σύμπαν, το ίδιο απλή όπως το ότι σήμερα Κυριακή μεσημέρι γράφω αυτή τη συνέντευξη…
Cul.N.: Ποια συναισθηματικά τοπία δημιουργούνται στον ορίζοντα του σύγχρονου Έλληνα θεατή από αυτή τη παράσταση; Θα 
μπορούσαμε να πούμε πως λειτουργεί σαν καθρέφτης, στον οποίο ο καθένας από εμάς μπορεί να δει το πρόσωπό του;
Μ.Π.: Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση όχι μόνο για την παράσταση τη δική μας αλλά για την τέχνη γενικότερα. Δεν έχω απάντηση. Έχει να κάνει με τον καθένα προσωπικά.
Σ.Γ.: Όλες οι παραστάσεις κάπως έτσι θα έπρεπε να λειτουργούν… Νομίζω πως αυτή σε θέτει ενώπιον της θέσης σου απέναντι στο σύνολο και ρίχνει έναν μεγεθυντικό φακό στο τι σημαίνουν και πώς θα έπρεπε να συμβιώνουμε με τα γεγονότα που ο συναισθηματικός μας κόσμος αρνείται να δεχθεί… όπως ο θάνατος…
Cul.N.: Σήμερα, όπως όλοι γνωρίζουμε, ένα μεγάλο ποσοστό των ηθοποιών βρίσκεται εκτός σκηνής. Αισθάνεστε ανασφάλεια για το δικό σας επαγγελματικό μέλλον, αλλά και γενικότερα για το μέλλον του θεάτρου στη χώρα μας; Ή μήπως ονειρεύεστε κάποιο «παράλληλο σύμπαν» που όλα θα είναι καλύτερα;
Μ.Π.: Εκτός από το μεγάλο ποσοστό ηθοποιών εκτός σκηνής υπάρχει επίσης ένα μεγάλο ποσοστό ηθοποιών «εντός σκηνής» που δεν πληρώνεται. Και το ένα είναι άσχημο αλλά και το άλλο. Ανασφάλεια υπάρχει και θα υπάρχει πάντα και τώρα ακόμα περισσότερη, όσο για το παράλληλο σύμπαν όπου όλα είναι καλύτερα, σίγουρα υπάρχει. Όπως υπάρχει και κάποιο που όλα είναι χειρότερα.
Σ.Γ.: Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν όλα είναι καλύτερα αλλά είναι και όλα χειρότερα όπως λέει συχνά και ο Μάκης… Σημασία έχει πως αυτό αντιλαμβάνομαι εγώ τώρα και αυτό προσπαθώ να καλυτερεύσω… Τα παράλληλα σύμπαντα είναι τόσο δυσνόητη θεωρία που δυστυχώς μπορεί κάποιος για να την κατανοήσει να την κάνει γραφική και κωμική… Καλώς ή κακώς υπάρχει όμως… Για το θέατρο στην Ελλάδα δεν ανησυχώ… ανησυχώ όμως για τη δημιουργική γραφή στο θέατρο… Επίσης νομίζω πως πολλοί συνάδελφοι δεν είναι ακριβώς εκτός σκηνής αλλά είναι σίγουρα εκτός δουλειάς με την έννοια ότι δεν μπορούν να συντηρηθούν από αυτό… Δεν είμαι αχάριστη αλλά ούτε εγώ μπορώ. Κάνω δύο δουλειές μαζί για να τα καταφέρω…
Cul.N.: Κ. Γουλιώτη διαβάζοντας την πορεία σας μέσα στα χρόνια παρατηρούμε αρκετές και αξιόλογες καλλιτεχνικές συνεργασίες και βραβεύσεις όπως: η αξέχαστη «Ηλέκτρα» του Πέτερ Στάιν το 2007 και η «Ερωτευμένη νεκρή» της Κατερίνας Ευαγγελάτου – που σας χάρισαν από κοινού το βραβείο “Μελίνα Μερκούρη”-, ο διπλός πρωταγωνιστικός ρόλος στο έργο «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» – ερμηνεία για την οποία τιμηθήκατε φέτος με το δεύτερο βραβείο γυναικείου ρόλου. Τώρα θα σας δούμε επί σκηνής στους «Αστερισμούς» του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Με ποια κριτήρια επιλέγετε τις δουλειές που σας προτείνονται;
Έχετε προγραμματίσει κάτι στο άμεσο μέλλον που μπορείτε να μας αποκαλύψετε;
Σ.Γ.: Δεν διαλέγω τις δουλειές… Διαλέγω όμως τους συνεργάτες… Έχω πολύ συχνά απογοητευτεί από συνεργάτες μου και τώρα επιδιώκω να βρίσκομαι σε περιβάλλοντα που ευνοούν την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία και όχι να βρίσκομαι κάπου όπου νομίζει κάποιος πως ακούει αλλά αντιθέτως είναι απόλυτα κλεισμένος στον κόσμο του…
Όσο για τα σχέδια, υπάρχουν πολλά αλλά τίποτα ανακοινώσιμο ακόμα…
Cul.N.: Κ. Παπαδημητρίου η φετινή χρονιά διαγράφεται μέχρι στιγμής αρκετά ζωηρή επαγγελματικά. Από τον «Πλούτο» του Διονύση Σαββόπουλου το καλοκαίρι που μας πέρασε, για δεύτερη χρονιά στην παράσταση «Η ρομαντική μου ιστορία», σε λίγες μέρες στους «Αστερισμούς» σε μία γνώριμη για εσάς θεατρική σκηνή, και τον επόμενο μήνα θα σας δούμε στο “Runway Day”, την μοναδική ελληνική ταινία μυθοπλασίας που θα παρουσιαστεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Βιέννης…
Πώς ένας ηθοποιός μπορεί να ανταποκριθεί σε όλες αυτές τις επαγγελματικές υποχρεώσεις;
Να περιμένουμε και επόμενα καλλιτεχνικά βήματα;
Μ.Π.: Ανταποκρίνομαι όσο καλύτερα μπορώ και με πολλή κούραση. Αλλά δεν είμαι για λύπηση. Είμαι τυχερός που έχω δουλειά. Επόμενα βήματα… θα είμαι στο Φρανκενστάιν Τζούνιορ που θα ανέβει στο Ακροπόλ σε σκηνοθεσία Γρ. Καραντινάκη και θα κάνουμε από κοινού με τον Νίκο Κουρή το Τάβλι του Κεχαίδη.
Cul.N.: Κλείνοντας…
Τελικά ηθοποιός γεννιέσαι ή γίνεσαι; Υπάρχει κάποια μυστική συνταγή για να γίνει κανείς καλός ηθοποιός, αν ναι ποια είναι η δική σας;
Μ.Π.: Υπάρχει συνταγή αλλά δεν την έχω μαζί μου…
Σ.Γ.: Θέλει την πειθαρχία και τον αγώνα του πρωταθλητή… Είναι πρωταθλητισμός… Μας μπερδεύει ότι ξέρουμε ανάγνωση και ότι με λίγο ταλέντο θα τα πούμε καλά τα λόγια… Ο χορευτής και ο αθλητής και ο πιανίστας τρώει τα σωθικά του μέχρι να πετύχει κάτι, ενώ εμείς ανοίγουμε το στόμα μας και νομίζουμε πως όλα καλά!! Είναι πολύ δύσκολη τέχνη αν θες να σταθείς στο ύψος της!!
info: Μπορείτε να παρακολουθήσετε τους “Αστερισμούς” σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, με θεατρικό ζευγάρι τον Μάκη Παπαδημητρίου και την Στεφανία Γουλιώτη, από την Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Πριν την παράσταση προβάλλεται βίντεο με τη συζήτηση των καθηγητών αστροφυσικής Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδοσίου σχετικά με τα παράλληλα σύμπαντα.
