Την Παρασκευή 8 Σεπτέμβρη, κυκλοφόρησαν άλμπουμ 3 παλαίμαχοι πλέον καλλιτέχνες: Dream Syndicate, Waterboys και Tori Amos. Τα πρώτα άλμπουμ των Dream Syndicate και των Waterboys με συντρόφευαν στα εφηβικά μου χρόνια και τα επόμενα τους με συντρόφευαν στα φοιτητικά μου χρόνια. Τότε προστέθηκε στην ομάδα και οι Tori Amos.
Αν πίσω στα 1990s (έστω early ‘90s) οι τρεις αυτοί καλλιτέχνες συνέβαινε να κυκλοφορήσουν άλμπουμ ταυτόχρονα την ίδια μέρα, ένας ψιλο-χαμός θα γίνονταν. Τουλάχιστον ανάμεσα στις τάξεις των μουσικόφιλων που δεν ήταν ταγμένοι αποκλειστικά στο mainstream. Με την ανακοίνωση της κυκλοφορίας θα υπήρχε μία ανυπομονησία και θα συντονιζόμασταν στις διάφορες ραδιοφωνικές εκπομπές που παρουσίαζαν σταθερά νέες κυκλοφορίες ώστε να πετύχουμε κάποιο από τα τραγούδια κι έτσι να έχουμε μία πρώτη ιδέα για το άλμπουμ.
Θα συζητούσαμε στις παρέες για το πώς μας φάνηκε και θα πίναμε π.χ. κι ένα ποτό λιγότερο στο μπαρ ή θα κάναμε ότι άλλο χρειαζόταν για να εξοικονομήσουμε γρηγορότερα τα χρήματα για την αγορά των άλμπουμ. Θα είχαν πέσει και μαζεμένα βλέπεις… Και ακόμη και τότε (που η οικονομική κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη) σε τέτοιες περιπτώσεις ένας … οικονομικός προγραμματισμός ήταν απαραίτητος.
Στις μέρες μας, τα πρώτα δείγματα τα ακούσαμε πρώτα στο you tube (ως μέρος του marketing που συνοδεύει την κυκλοφορία κάθε άλμπουμ). Το ραδιόφωνο εκτός ορισμένων φωτεινών εξαιρέσεων σιγεί.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι εποχές άλλαξαν, οι τρόποι το ίδιο. Η μουσική όμως μένει. Δεν με πειράζει που οι μουσικές άλλαξαν, και που οι τρόποι το ίδιο. Με ενοχλεί που δεν συζητάμε πια για μουσική. Που είναι έξω από την καθημερινότητα μας (κι ας ακούγεται παντού). Που δεν έχουμε την αγωνία του πως θα ακούγεται το νέο άλμπουμ του τάδε. Ποια κατεύθυνση θα πάρει κλπ.
Παραθέτω τα άλμπουμ με σειρά που αρχίζει από αυτό που μου άρεσε περισσότερο και καταλήγει σε αυτό που μου άρεσε λιγότερο. Συμπτωματικά αυτή είναι και η σειρά με την οποία τα άκουσα.
Γιατί το πρόβλημα παραμένει. Τότε προγραμματίζαμε ποιο θα αγοράζαμε πρώτο, τώρα προγραμματίζουμε ποιο θα ακούσουμε πρώτο. O tempora o mores.
Όπως και να έχει οι εντυπώσεις μου είναι οι εξής:
The Dream Syndicate – How did I Find myself here?
Δεν ξέρω γιατί, αλλά θες που έχουμε καεί (διάβαζε «απογοητευτεί») στο παρελθόν από την αντίστοιχη επανασύνδεση των Pixies, θες που δεν θέλω να φανταστώ καν την προοπτική μιας επανασύνδεσης των Smiths (άσχετο ηχητικά αλλά ήθελα να το πω), στην περίπτωση των Dream Syndicate ήμουν αισιόδοξος. Και πράγματι! 30 χρόνια (παρά κάτι μήνες) από την προηγούμενη κυκλοφορία τους συνεχίζουν από εκεί που είχαν μείνει. Αλλά συνεχίζουν στο τώρα. Back to form μεν, αλλά με τη σοφία των 30 χρόνων που μεσολάβησαν. Dream Syndicate revisited. Με την έννοια ότι δεν κάνουν αυτό που έκαναν τότε (πως θα μπορούσαν άλλωστε) αλλά επισκέπτονται ξανά τις ίδιες περιοχές και φτιάχνουν τραγούδια με την ίδια φιλοσοφία.
Στην προσωπική του πορεία, όλα αυτά τα χρόνια, ο Steve Wynn έχει περιστασιακά επισκεφτεί τις περιοχές του παρελθόντος του με τους Dream Syndicate (π.χ. σε κάποια από τα τραγούδια του “Northern Aggression” του 2010). Αυτή τη φορά όμως επιστρέφει για τα καλά.
Άλμπουμ, όχι μόνο αντάξιο του παρελθόντος τους αλλά και καλύτερο π.χ. από το “Out of the grey”.
80 West – Dream Syndicate
Tori Amos – Native Invaders
Το εξώφυλλο προδιαθέτει για ένα άκουσμα προς Boys for Pele (οι παλιοί ξέρουν). Και ναι, είναι το «καλύτερο» άλμπουμ της Tori Amos εδώ και χρόνια. Το τελευταίο αρκετά μεγάλο διάστημα ένιωθα ότι τα τραγούδια της είναι πάντα καλογραμμένα (πως θα μπορούσαν να μην είναι άλλωστε – δεν μιλάμε για μια τυχαία περίπτωση) και ενώ σχεδόν πάντα είχαν ενδιαφέρον, τους έλειπε η σπίθα. Το Spark που είχε τραγουδήσει και αυτή κάποτε. The Spark is Back λοιπόν στο “Native Invaders”, και μάλιστα με έναν τρόπο που δεν μιμείται το παρελθόν της, αλλά εξερευνά το παρόν της.
Cloud Riders – Tori Amos
The Waterboys – Out of All This Blue
Τα πρώτα δείγματα έδειχναν ότι οι Waterboys (στην ουσία ο Mike Scott) είχαν σοβαρές βλέψεις για το ραδιόφωνο. Και πράγματι πολλά από αυτά θα βρουν, αν δεν έχουν ήδη βρει ήδη τη θέση τους εκεί.
Όμως, παρότι το άλμπουμ περιέχει στην πλειοψηφία του, μια σειρά από καλογραμμένα τραγούδια, δυστυχώς βρήκα το άλμπουμ ιδιαίτερα άνισο (λογικό από τη στιγμή που περιέχει 23 τραγούδια ενώ η deluxe edition που περιλαμβάνει επιπλέον τραγούδια αλλά και εναλλακτικές εκτελέσεις/μίξεις ανεβαίνει στα 34!), επιτηδευμένα mainstream (ποιος ο λόγος να ξεπατικώσεις ολόκληρο το κουπλέ του “Learning to fly των Pink Floyd” όταν σε λένε Mike Scott;) και μάλιστα με ένα παλιομοδίτικο και «χωρίς λόγο» τρόπο.
Το παραπάνω νιώθω να ισχύει τόσο από μουσικής άποψης, όσο και από στιχουργικής. Ούτε στα νιάτα του δεν τραγουδούσε τόσο (μα τόσο) για έρωτες και κορίτσια ο Mike Scott. Και οπωσδήποτε μου προξενεί εντύπωση να τον ακούω να το κάνει τώρα στα 59 του.
Όμως το τραγούδι που επιλέγω το θεωρώ αριστούργημα. Κόσμημα χαμένο μέσα σε μπιζιουτέρα με όμορφα μπιχλιμπίδια και feau bijoux. Δεν πειράζει Mike. Τους φίλους τους που μας έχουν σταθεί τους στηρίζουμε και στα στραβοπατήματα τους. Δεν τους αδειάζουμε έτσι εύκολα 😉
The Girl In The Window Chair – The Waterboys
+ 1
Ununiform – Tricky
Το “ununiform” του Tricky κυκλοφόρησε δύο εβδομάδες μετά τα παραπάνω τρία άλμπουμ, στις 22 Σεπτεμβρίου. Ακόμη δεν το έχω ακούσει με τον τρόπο που θα ήθελα. Τα τελευταία αρκετά χρόνια πάντως έχω μόνιμα την αίσθηση ότι ο Tricky κατά κάποιο τρόπο αφήνει τα περισσότερα από τα τραγούδια του …ημιτελή. Σαν να μην μπαίνει στην διαδικασία να αναπτύξει τις (οπωσδήποτε ενδιαφέρουσες και όμορφες) ιδέες του. Το κάθε τραγούδι ως σκίτσο μιας ιδέας που θα μπορούσε να λάμψει αν ο εμπνευστής της είχε την διάθεση να ασχοληθεί μαζί της λίγο παραπάνω.
Πριν πατήσω το play στο Spotify, την ώρα που διάβαζα τους τίτλους και τις διάρκειες των τραγουδιών, χαμογέλασα αυθόρμητα. Από δύο ως τρεισήμισι λεπτά διαρκούν τα 12 από τα 13 τραγούδια του άλμπουμ. Αυτές οι διάρκειες, νιώθω ότι εμποδίζουν τα τραγούδια από το να αναπτυχθούν πλήρως. Το – ήδη καταγεγραμμένο από χρόνια – ύφος του Tricky «απαιτεί» περισσότερη ανάπτυξη.
Μοιραία, η ματιά μου ξεχώρισε το ένα τραγούδι που ξεπερνούσε αυτό το χρονικό πλαίσιο. Και τυχαία ή όχι το “The Only Way” ήταν το τραγούδι που τελικά έμεινε μαζί μου μετά την πρώτη ακρόαση. Εύκολα.
Το μοιράζομαι και αυτό μαζί σας.
Και να μιλάμε για μουσική που και που, ε;
The Only Way – Tricky
Photo Credits: © Angelina Rhode