Οι εκθέσεις που προτείνουμε για σήμερα είναι:
Νίκος Αγγελίδης: Ατομική έκθεση ζωγραφικής με 27 νέα έργα στη Γκαλερί Σκουφά
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι το Σάββατο 3 Ιουνίου. Θα παρουσιαστούν συνολικά 27 νέα έργα (ελαιογραφίες, έργα σε χαρτί και κατασκευές), τα οποία ο καλλιτέχνης δημιούργησε κυρίως από το 2018 μέχρι σήμερα. Την έκθεση συνοδεύει πλήρως εικονογραφημένος κατάλογος.
Η ζωγραφική του Νίκου Αγγελίδη, επτά χρόνια μετά την προηγούμενη έκθεσή του στην γκαλερί Σκουφά, χαρακτηρίζεται και πάλι από τη δεξιοτεχνία της ρεαλιστικής απόδοσης ονειρικών εικόνων, την αγάπη για τη λεπτομέρεια και την έλλειψη γραμμικής ή ατμοσφαιρικής προοπτικής. Όμως τώρα, στα νέα του έργα, την αφηγηματική διάσταση της ζωγραφικής του υπερβαίνει το στοιχείο ενός βαθιά προσωπικού χιούμορ, που εκφράζεται με τον γρίφο και το αίνιγμα. Στην ίδια κατεύθυνση, οι κατασκευές του αποτελούν τρισδιάστατα παιχνίδια των ζωγραφικών φαντασιώσεών του.
Όπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης, Ελισάβετ Πλέσσα, στο κείμενό της για τον κατάλογο: «Στα έργα του Νίκου Αγγελίδη υπάρχει μια εγγενής όσο και αναπάντεχη ανατροπή της σύνεσης που τα διαμόρφωσε. Η ακρίβεια της εικονοποιίας του εξουδετερώνεται όχι μόνο από την υπερβολή του ρεαλισμού της – όταν μέσω του πραγματικού μεταβαίνει στο ονειρικό. Ένα ιδιότυπο χιούμορ κυριαρχεί στα νέα του έργα, με όχημα το αίνιγμα. Ο Αγγελίδης εντέλει δεν αφηγείται μια ιστορία ή ένα παραμύθι. Σε κάθε έργο του, αρχίζοντας με τον τίτλο, θέτει υπόκωφα έναν παράξενο γρίφο, που ο θεατής καλείται να λύσει ανιχνεύοντας τις εξονυχιστικές λεπτομέρειες της εικόνας. Κάτω από την απόλυτη τάξη της διαύγειας κρύβεται το μυστήριο του αινίγματος και η παράδοξη όψη ενός λανθάνοντος χιούμορ που δεν οδηγεί πάντα στο αστείο».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Raed Yassin – Η Θεατρικότητα Ενός Αναβληθέντος Θανάτου: Έκθεση στην γκαλερί Kalfayan
Μετά το καινοτόμο ροκ μιούζικαλ με ταριχευμένα ζώα «The Sea Between My Soul» στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, ο Λιβανέζος καλλιτέχνης Raed Yassin επιστρέφει στην Αθήνα με μια ακόμη πρωτοποριακή ατομική έκθεση. Καθρεφτίζοντας το γνωστό καυστικό χιούμορ του καλλιτέχνη, η έκθεση «Η Θεατρικότητα Ενός Αναβληθέντος Θανάτου» εγείρει καίρια ερωτήματα για τον πόλεμο και τη θλίψη, για τη δοκιμή και την αποτυχία, το ρόλο της τέχνης σε περιόδους αναταραχών, τον προσωπικό και κοινωνικοπολιτικό αντίκτυπο της καλλιτεχνικής λογοκρισίας. Σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής αναταραχής, η έκθεση του Yassin είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Ορισμένες φορές, μια συλλογική πράξη που λαμβάνει χώρα μόνο μία φορά έχει την ικανότητα να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη των ανθρώπων για πολλές δεκαετίες. Το 1984, στις πιο σκοτεινές μέρες του εμφυλίου πολέμου στη Βηρυτό, μια σουρεαλιστική θεατρική πομπή κατάφερε να σταματήσει τον πόλεμο για λίγες ώρες ενώ βάδιζε από την πόλη προς τη θάλασσα. Ο Raif Karam, καθηγητής του καλλιτέχνη, διοργάνωσε την πομπή-περφόρμανς ως διαμαρτυρία κατά του πολέμου, αλλά και ως διαμαρτυρία κατά των περιορισμών που βίωνε ο χώρος του θεάτρου. Ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες αυτής της περφόρμανς βασίστηκε στον Shushu –έναν διάσημο Λιβανέζο κωμικό– ο οποίος είχε έναν τραγικό θάνατο αφού τα όνειρά του να χτίσει ένα θέατρο γκρεμίστηκαν με την έναρξη του πολέμου. Στην περφόρμανς που οργάνωσε ο Karam συμμετείχαν πολλοί ηθοποιοί, χορευτές, καλλιτέχνες και κάτοικοι. Η πομπή άφησε ανεξίτηλο σημάδι στις καρδιές και στο μυαλό των κατοίκων της Βηρυτού εκείνη την εποχή.
Ταξιδεύοντας με ταχύτητα στον χρόνο και φτάνοντας στο 2022, υπό τη σκιά του πολέμου που είχε επισκεφθεί ξανά την Ευρώπη, ο καλλιτέχνης Raed Yassin αποφάσισε να αναπαραστήσει την παρέλαση στους δρόμους του Γκρατς της Αυστρίας, δημιουργώντας ένα είδος νεκρικής πομπής που συμβαίνει μόνο μία φορά, εναρμονιζόμενη με το πνεύμα της αρχικής περφόρμανς της δεκαετίας του ΄80. Εδώ, ο Shushu, αναδημιουργείται ως ένα γιγάντιο φουσκωτό μπαλόνι που πρωτοστατεί στην παρέλαση. Μοιάζει σαν να βρίσκεται σε κώμα, μεταξύ ζωής και θανάτου, μια αλληγορική αναφορά στην τρέχουσα κατάσταση του Λιβάνου ως αποτυχημένου κράτους. Η μουσική της παρέλασης βασίζεται στα πολιτικά και παιδικά τραγούδια της εποχής του Shushu, αλλά μεταμορφώνονται σε μια νεκρώσιμη παρτιτούρα σε στυλ Νέας Ορλεάνης.
Στην έκθεση που παρουσιάζεται στην γκαλερί Kalfayan, το φουσκωτό μπαλόνι Shushu, τα γλυπτά-γιγάντιες μάσκες κεφαλής που βασίζονται στα πορτρέτα του θεατρικού θιάσου καθώς και πρόσθετο αρχειακό υλικό από την περφόρμανς παρουσιάζονται σε μια μουσειακού τύπου έκθεση, αναδεικνύοντας τη δύναμη αυτών των αντικειμένων ως απομεινάρια ενός τελετουργικού που συνέβη κάποτε, σαν κηδεία. Αφαιρώντας τα από το αρχικό τους πλαίσιο, τα αντικείμενα αυτά μετατρέπονται πλέον σε νέα ‘υποκείμενα’, σε νέα θέματα-έργα τέχνης για να τα περιεργαστεί κάποιος με προσοχή από κοντά και μέσω αυτών αποτυπώνεται ένα διαφορετικό μέλλον με ποικίλες νέες πιθανότητες.
Νίκος Χιωτίνης – Fragmenti: Έκθεση στην γκαλερί ArteVisione
«Κάθε έκφανση τέχνης είναι στην πραγματικότητα μια μνήμη εικόνων, πραγμάτων και καταστάσεων που εξέρχονται από τα βάθη του χρόνου, πραγμάτων των οποίων τα θραύσματα εξακολουθούν να επιζούν στην ενδοχώρα του καλλιτέχνη», απαντούσε ο Paul Klee, στο πλαίσιο μιας εκδοθείσας συνομιλίας του με τον Will Grohman το 1954, στο Λονδίνο.
Σύμφωνα πάλι με τη θεώρηση του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη, η δημιουργία ενός έργου τέχνης οφείλει να συνοδεύεται από την παραμόρφωση της φυσικής φόρμας. Γιατί μόνον έτσι μπορεί η φύση να ξαναγεννηθεί. Η τέχνη δεν επαναλαμβάνει το ορατό, αλλά, αντίθετα, καθιστά «ορατή» μια βαθύτερη, κρυμμένη πραγματικότητα, που είναι γνωστή, ενδεχομένως ασυνείδητα, μοναχά στην καρδιά και την ψυχή των ανθρώπων. Η «βαθύτερη» ετούτη πραγματικότητα, παραμένει ένα μυστηριώδες και αρχέγονο βασίλειο, ένα μαγικό τοπίο γεμάτο διφορούμενα σύμβολα, εικονιστικές μεταφορές και αρχέτυπα που θυμίζουν από ορισμένες απόψεις το πεδίο του «συλλογικού ασυνείδητου» που φαντάστηκε και υποστήριξε ο σύγχρονος και συμπατριώτης του Ελβετός ψυχαναλυτής Carl Gustav Jung, ερμηνεύοντας τη διαδικασία της δημιουργίας ως ένα ψυχολογικό ταξίδι.
Ακολουθώντας τις σκέψεις αυτές και εκλαμβάνοντας τη δημιουργία ενός έργου τέχνης ως το αποτέλεσμα μιας διαλογιστικής και σχεδόν μυστικιστικής πρακτικής κατά την οποία η εσωτερική συναισθητική μνήμη ανασκάπτει τις ίδιες της τις αποσκευές έως ότου αυτό που παράγεται από τη διαδικασία αυτής της ανάκλησης να τρέπεται επάλληλα και ταυτόχρονα σε εικόνα, όνειρο, ιδέα και φαντασία, ορισμένα περίεργα ή ασύνδετα φαινομενικά πράγματα γίνονται μια νέα πραγματικότητα: «η πραγματικότητα της τέχνης, που διευρύνει τις συμβατικές συντεταγμένες της ζωής περισσότερο από όσο αυτό φαίνεται δυνατό, παρακάμπτοντας αυτό που βλέπουμε με τις αισθήσεις μας, κάνοντας ορατά τα πράγματα που παρακολουθούμε στα κρυφά» (βλ. και Hans Jaffe, Paul Klee, Λονδίνο, 1971).
Η νέα ενότητα έργων του Νίκου Χιωτίνη με τον εύγλωττο τίτλο “Fragmenti”, αποτελώντας μια ειλικρινή κατάθεση ενός προσωπικού χωροχρόνου με επινοημένη προοπτική και ξεχασμένα αλλά επανασυνδεδεμένα μεταξύ τους ετερόκλητα επεισόδια ζωής, ακολουθεί τις προηγούμενες ζωγραφικές αστικές και νησιωτικές περιπλανήσεις του ζωγράφου, συνθέτοντας τη φορά αυτή μια θραυσματική ενδοχώρα συναισθημάτων και μνήμης, προσώπων και όψεων ενός νέου, υπο-πραγματικού τοπίου με αναγνωρίσιμες οπτικές ετερότητες που ανα-συνθέτουν μια τελική ομόκεντρη εικόνα με ενδογενή ποιητική…
–Ίρις Κρητικού (Αρχαιολόγος & Ιστορικός της τέχνης, Επιμελήτρια της έκθεσης)
Κεντρική εικόνα θέματος: Νίκος Αγγελίδης, Το παιδικό του δωμάτιο 2022, λάδι σε καμβά, 90 x 110 εκ