Από τις 7 Οκτωβρίου έως τις 9 Νοεμβρίου του 2016, η Alma Contemporary Art Gallery στα Τρίκαλα, παρουσιάζει τον ζωγράφο Βασίλη Καρακατσάνη. Η έκθεση έχει τίτλο ‘3 ενότητες 2011-2016’ και αφορά την εικαστική καταγραφή των τελευταίων πέντε περίπου ετών του καλλιτέχνη, μέσα από τις ενότητες ‘Urban Details’ 2011/13 – ‘Roma’s Urban Tools’ 2014 – ‘Carpets2’ 2015/16.
‘Urban Details’ 2011/13
Η κριτικός τέχνης Ανθή Αργυρίου αναφέρει: «Στα κολάζ και τα ζωγραφικά έργα του Βασίλη Καρακατσάνη τα έντονα χρωματικά πεδία που αποτελούν το φόντο μιας λαμπερής κοινωνικής ζωής, κυριαρχούν, καθώς συνδιαλέγονται με αντικείμενα που συχνά απεικονίζει ο καλλιτέχνης στην εικαστική του επιφάνεια: γόβες, καρέκλες, τσαγερά και ποτήρια, όλα φετίχ ενός κοινωνικού status που έγινε στόχος και νόημα ζωής για ολόκληρες γενιές.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Καρακατσάνης, στην σειρά με τίτλο ‘Urban details’, επιμένει εμφατικά σε μια καλλιτεχνική παράδοση που κλείνει το μάτι στην pop art και παραπέμπει στην αισθητική της διαφήμισης, του lifestyle, της επιδερμικής, επιπόλαιας διαβίωσης μιας πολύ συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης: της κολοσσιαίας μεσαίας τάξης που διογκώθηκε στην μεταπολιτευτική περίοδο, στα χρόνια της οικονομικής άνθησης η οποία βρήκε την δικαίωση και την κορύφωσή της στην ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 –για να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος μία πενταετία αργότερα. Η λάμψη και η αισιοδοξία που αποπνέει μια ευημερούσα δημόσια ζωή η οποία έμοιαζε να έχει νικήσει τον δράκο του παραμυθιού είναι εμβληματική, ακόμη κι όταν υπομνήσεις ενός όχι και τόσο λαμπρού ιστορικού παρελθόντος παρεισφρύουν στον καμβά με την μορφή ενός ‘αυτιστικού’, επαναλαμβανόμενου άλμπουμ φωτογραφιών αγαπημένων προσώπων που χάνονται στην αίγλη της λήθης.
Η κοινωνική χαρτογράφηση του Καρακατσάνη διασώζει ωστόσο και ένα προσωπικό στίγμα: σελίδες ενός ημερολογίου κρύβονται πίσω από ποτήρια και κοκτέιλ, βουβή υπενθύμιση μιας έντονα βιωματικής ματιάς που εκθέτει και συγχρόνως διαπερνά την υποκρισία ολόκληρης της νοοτροπίας του σύγχρονου ‘εγώ’ της αστικής κοσμοθεωρίας. Ο καλλιτέχνης-αυτόπτης μάρτυρας, ιστορικός, ο καλλιτέχνης-σημειολόγος».
‘Roma’s Urban Tools’ 2014
«Χρηστικά αντικείμενα, έπιπλα, αυτοκίνητα κλπ. ανάλογα την ποιότητα, την αισθητική αλλά και την αξία τους, είναι τα ‘εργαλεία’ που προσδιορίζουν και χαρτογραφούν την ανάγκη για την αστική ταυτότητα των περισσοτέρων μας.
Παρά τις διαφοροποιήσεις που έχουμε λόγω άλλων ιδεολογικών προσεγγίσεων ή ακόμα και τρόπου ζωής, παρατηρώ την υποσυνείδητη ανάγκη, της αστικής επιβεβαίωσης, μέσω όλων αυτών των αντικειμένων.
Ο αντισυμβατικός τρόπος ζωής των Ρομά, η αισθητική τους αντίληψη, δεν μπόρεσαν να προσπεράσουν την ανάγκη για ‘αστική’ ταυτότητα. Στο κέντρο της Αθήνας, συγκεκριμένα στην πλατεία Βάθη, είναι το εργαστήριό του.
Παρατηρώντας χρόνια τώρα τους εκατοντάδες Ρομά, ειδικά από την Ρουμανία και Μολδαβία, που ζουν ή εμπορεύονται στην γειτονιά αυτή, άλλες φορές με επιφύλαξη και άλλες με υπέρμετρο θαυμασμό ή ζήλια, γιατί δείχνουν να μην έχουν τα άγχη μου.
Εδώ ζωγραφίζω την κοινή μας ‘παγίδα’. Άρα μάλλον έχουν τα άγχη μου, με άλλο κώδικα ή αισθητική», αναφέρει ο ίδιος.
‘Carpets 2’ 2015/16
Στην ενότητα αυτή ο Βασίλης Καρακατσάνης παρουσιάζει την ‘ιδιόρρυθμη’ οικογένεια Abd Al Aziz, που με έδρα τη Βηρυτό και με δραστηριότητα σε διάφορες πόλεις, ειδικά της Μεσογείου, εμπορεύεται ‘μαγικά’ χαλιά, σε ανθρώπους που έχουν το κουράγιο να ταξιδέψουν μαζί τους, ζώντας τη ψευδαίσθηση ή τη πραγματικότητα. Τα μέλη της οικογένειας είναι διασκορπισμένα σε διαφορετικές πόλεις, κρατώντας έτσι την αυτοτέλεια της προσωπικής τους ζωής, επηρεάζοντας τους αγοραστές ο καθένας, με τη δυναμική του ή χρησιμοποιώντας άλλους τρόπους, σαγήνης ή μαγείας. Τα κέρδη τα διαχειρίζεται ισόποσα για όλα τα μέλη της οικογένειας, εταιρεία με έδρα τη Γενεύη.
Μετά από 25 χρόνια, ο Καρακατσάνης επανέρχεται με ένα θέμα που τον έχει απασχολήσει στο παρελθόν, αλλά με άλλο κίνητρο. Το 1991 στη Galerie Titanium ο Βασίλης Καρακατσάνης σε συνεργασία με την Μάγια Τσόκλη, παρουσίασε τα ‘Carpets 1’. Έργα ζωγραφικής μεγάλων διαστάσεων, που με θεματολογία τα χαλιά προσέγγισαν την εφαρμογή τυπωμένων έργων του σε ύφασμα και τη δημιουργία γυναικείων ρούχων από την Τσόκλη, με μια επίδειξη-συνομιλία, στο χώρο της γκαλερί.
Η εικαστική του προσέγγιση σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο, από την ‘οριζόντια διατομή’, των περισσότερων προσεγγίσεων του, όλα τα χρόνια της δουλειάς του, με ‘κλειδί’ τελικά το ύφασμα, υλικό που κυριάρχησε στη ζωγραφική του προσπάθεια, τόσο σαν στοιχείο του περιβάλλοντα χώρου, αλλά και με σαφέστατη <βιωματική σχέση*>. [*ΤΑ ΝΕΑ, 4/12/1989 Αθήνα, Χάρης Καμπουρίδης].