3 βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας που πρέπει να διαβάσετε

Ο Φραντς Κάφκα είχε κάποτε πει πως τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας. Και πράγματι τα καλά βιβλία υπάρχουν και εμείς αξίζει να τα βρούμε. Κάπου κρύβονται και μας περιμένουν να ανακαλύψουμε τη ζωή που αυτά κρύβουν μέσα τους. Ένα καλό βιβλίο θα είναι πάντα ένας λόγος να κρατάμε απόσταση από το κακό που συμβαίνει γύρω μας και να ξεφεύγουμε με το νου και την ψυχή μας μέσα από ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές.

Παρακάτω θα βρείτε 3 βιβλία ελληνικής λογοτεχνίας από νέους συγγραφείς που ξεχωρίζουν για την αφήγηση, το θέμα τους, το συναισθηματικό ξύπνημα που προκαλούν στον αναγνώστη. Είναι βιβλία που αντανακλούν το πάθος και το μεράκι του συγγραφέα που βλέπει στα μάτια τον αναγνώστη και τον καλεί αληθινά και άμεσα να γευτεί τον καρπό της χαράς της ανάγνωσης.

Γιάννης Σκαραγκάς – Η Κυρά της Ρω, Εκδόσεις Κριτική

Στο νησάκι της Ρω η κυρία Δέσποινα Αχλαδιώτη, η αποκαλούμενη και Κυρά της Ρω, έζησε μια ζωή ολάκερη υπερασπιζόμενη το μικρό αυτό νησάκι κοντά στο Καστελόριζο, ποτέ δεν το εγκατέλειψε και ύψωνε την Ελληνική σημαία ανελλιπώς από το 1927 μέχρι και τον θάνατό της το 1982. Ακόμα και κάτω από δυσμενείς συνθήκες πολέμου, ακόμα και μετά τον πρόωρο θάνατο του αγαπημένου της συζύγου Κώστα, η Κυρά της Ρω έστεκε εκεί αγέρωχη και γενναία δίχως να λυγίσει, μια γυναίκα παλικάρι που η μόνη της παρηγοριά και δύναμη ήταν η ψυχή της και το μπλε της θάλασσας. Στον τόπο αυτό, τον απομακρυσμένο που μοιάζει να τον ξέχασε και ο ίδιος ο Θεός, η Κυρά της Ρω έγινε ο ανεπίσημος προστάτης και φύλακας αυτής της γωνιάς της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Χρυσόστομος Τσαπραΐλης – Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας, Εκδόσεις Αντίποδες

Εκεί στα έγκατα της γης, στα βουνά και στα λαγκάδια, στον ήλιο και στην σκιά, σε κάθε σημείο της επιφάνειας της Θεσσαλικής επαρχίας, όπου όλα διαδραματίζονται υπό το φως της μοίρας που πάλλεται ατάραχα και αδιάλειπτα, πρωταγωνιστούν κάθε λογής μορφές, ανεξήγητες ή οικείες και μας προκαλούν φόβο, αίνιγμα, αγωνία, περηφάνια ή αποξένωση. Εμπνευσμένες εικόνες και περιγραφές που παραπέμπουν στα παράξενα όντα του Μπόρχες με την τερατώδη όψη, τα εφιαλτικά πλάσματα που γεννιούνται στο μυαλό του Γκόγια, τα ηθογραφικά του Μπρίγκελ και τα χαρακτικά του Ντίρερ αλλά και τις μορφές εκείνες που πρωταγωνιστούν στα βιβλία φαντασίας του Τόλκιν τις βρίσκουμε εδώ παραλλαγμένες γιατί οι ιστορίες του Τσαπραΐλη αγκαλιάζουν τον συμπαντικό λαβύρινθο της Θεσσαλικής επικράτειας και ξεχωρίζουν μέσα από την γεωγραφική και μυθολογική ελληνική τους διάσταση.

Δημήτρης Χιλλ – Γκεμπελία, Εκδόσεις Άγρα

Στην έρημο, αν και τίποτα δεν συμβαίνει συμβαίνουν όλα γιατί κανείς ποτέ δεν νιώθει εγκαταλελειμμένος, η βουή του ανέμου που απλώνει τα δίχτυα του και στέλνει μηνύματα, η μουσική της άμμου που βρυχάται και παρασέρνει κάθε τι στο διάβα της, ο ήλιος που καίει και λούζει με το φως του κάθε επιφάνεια εξουσιάζοντάς την σαν βασιλιάς Αιγύπτιος, όλα στην έρημο είναι έτσι πλασμένα και δομημένα που κυριαρχεί το χάος και η τάξη ακριβώς την ίδια στιγμή με αξιοθαύμαστη αρμονία. Ο πανανθρώπινος παράγοντας είναι η δεύτερη φύση της για αυτό και η πορεία στην έρημο είναι απρόβλεπτη, εκεί έγκειται άλλωστε και η μαγεία της πορείας αυτής. Σαν οι περιπατητές νιώσουν πως δεν διακατέχονται από φόβο αλλά τους εμπνέει ο τόπος σεβασμό, αυτοί ως προσκυνητές ενός άυλου κόσμου νιώθουν ζεστασιά και ας έχει έξω κρύο παγερό.