Πέρα από την μεταμοντέρνα κριτική και ειρωνεία, στόχος της ποίησης είναι η ανάπτυξη ενός νέου φαντασιακού. Είναι καιρός η ποίηση να προτείνει. Να σταματήσει να ακολουθεί τη ζωή και να πείσει τη ζωή να ακολουθήσει.

Με γοητεύει η ένταση ανάμεσα στο κενό και την ελευθερία, μία ποίηση που το μόνο ιδανικό που αναγνωρίζει είναι η αυθεντικότητα και η ομορφιά. Μακριά από την επιστροφή του παραλόγου, αλλά κοντά στην αναδιαμόρφωση του λογικού. Πρέπει να δημιουργηθεί το εύρος. Να διασχίσουμε την παύση. Να επιτύχουμε την ταύτιση της ποιητικής σκέψης με τη στοχαστική ποίηση. Μία παράσταση του απόλυτου σ’ ένα παιχνίδι θνησιμότητας. Μία νέα ευαισθησία προερχόμενη και στοχευμένη στην ολότητα του σημείου.

Υπάρχουν πολλές διαστάσεις στη σύγχρονη ποίηση. Αυτή που λείπει περισσότερο είναι η αισθητική. Μία αισθητική όμως που να εμπεριέχει και να μετουσιώνει κάθε πολιτική, κοινωνική, ηθική, μεταφυσική και υπαρξιακή διάσταση σε ποιητική. Υπό αυτή την έννοια η ποίηση δεν έχει να κάνει με το καλό και το κακό ή με το σωστό και το λάθος, παρά μόνο με το όμορφο και το άσχημο.

Η δυσκολία της συνομιλίας παραμένει, γι’ αυτό η απόπειρα ανακάλυψης της δομής της βασίζεται στο μυστικό του έμφυτου ρυθμού. Μοναδική λύση είναι ν’ απευθύνεσαι προς το ανοιχτό.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Η λέξη πρέπει να παραμένει αυτούσια, να μη διασπάται σε σημαίνον και σημαινόμενο. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να παραμένει νοηματικά περιορισμένη στο σημαίνον αλλά να διαπιστώνεται και να βιώνεται ολοκληρωτικά και αυθεντικά σε όλες της τις έννοιες και εντάσεις ταυτόχρονα, χωρίς μονομερείς και μονόπλευρες θεωρήσεις της. Μακριά από την πολυσημία, η οποία στην ουσία σημαίνει πανσημία, και ίσως μόνο μερικές φορές με όπλο την αμφισημία, να αποφύγουμε την ποίηση μονολογικού χαρακτήρα.

Ας αναζητήσουμε μία ποίηση αντιβιογραφική που όμως μπορεί να εκφράσει τη βιογραφία όλων μας. Έχουμε ανάγκη από μία εμπειρία της ποίησης που να παραμένει υπερβατική. Έχουμε ανάγκη την επαναφορά του ιερού και της μύησης. Πέρα από περιττά μανιχαϊστικά διλήμματα όπως λογική ή συναίσθημα, ένστικτο ή διαίσθηση, η ποίηση πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία μαζί και να εξυψωθεί στο πεδίο της φαντασίας ώσπου να αποτελέσει αυτό για το οποίο γεννήθηκε ή μας γέννησε: ένα παίγνιο ομορφιάς.

Info:

Ο Νίκος Ερηνάκης (1988, Αθήνα) είναι υποψήφιος διδάκτωρ Φιλοσοφίας στο Λονδίνο έχοντας σπουδάσει οικονομικά (ΟΠΑ), φιλοσοφία και συγκριτική λογοτεχνία (Warwick) και φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών (LSE). Το 2009 εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου (Ροές). Το 2011 εκδόθηκε σε μετάφρασή του μια επιλογή ποιημάτων του Γκέοργκ Τρακλ και σχετικών κειμένων του Μάρτιν Χάιντεγκερ με τίτλο Σκοτεινή αγάπη μιας άγριας γενιάς (Γαβριηλίδης). Το 2013 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική συλλογή του Ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά (Γαβριηλίδης). Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες, έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν μεταφραστεί σε πέντε γλώσσες.

http://nickerinakis.blogspot.co.uk

* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 30