Η «Πιαφ» της Παμ Γκεμς, ένα οδοιπορικό για τη ζωή της Εντίθ Πιάφ που σφράγισε το γαλλικό αλλά και το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα με τη θρυλική και αισθαντική φωνή της, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στον ομώνυμο ρόλο.

Ο μύθος της Πιάφ γεννιέται στη σκηνή του «Γκερνί», ενός από τα πιο γνωστά παρισινά καμπαρέ της δεκαετίας του 1930 και περνάει στην αιωνιότητα τριάντα χρόνια μετά δίνοντας την τελευταία της συναυλία στο διάσημο παρισινό μιούζικ χόλ «Ολύμπια». Η Πιαφ θα ζήσει τη ζωή της κυριολεκτικά μπροστά στα φώτα της σκηνής. Δε θα κρύψει τίποτα και δε θα μετανιώσει για τίποτα. Όλοι οι έρωτες, οι φιλίες, οι πίκρες και οι χαρές της θα γίνουν οι ιστορίες που θα αφηγηθεί στο κοινό της, χρησιμοποιώντας το ανυπέρβλητο χάρισμά της, τη φωνή της.

Η ίδια χαρακτηριστικά είχε πει: «Βγήκα στη σκηνή σαν φάντασμα. Αδύνατη και τρομοκρατημένη. Τα χέρια πίσω από την πλάτη μου. Ακίνητη, έβλεπα με δέος αυτή την αίθουσα, μέσα στην οποία βρισκόταν η Μιστενγκέτ και ο Σεβαλιέ. Πίστευα ότι η μιζέρια μου θα τάραζε το καθώς πρέπει δείπνο τους. Τα πρώτα τραγούδια τα είπα ακουμπώντας σε μια κολόνα. Ο Λεπλέ τα ανακοίνωνε. Σιγά σιγά όμως βρήκα την ισορροπία μου, τη σιγουριά μου. Άφησα την κολόνα και έτεινα τα χέρια μου στον κόσμο. Το φουλάρι που κάλυπτε το μανίκι που μου έλειπε έπεσε κάτω. Κι όμως, κανείς δε γέλασε. Όλοι είχαν ένα σοβαρό ύφος. Όταν τραγούδησα και την τελευταία νότα, έγινε απόλυτη σιωπή. Για μισό λεπτό περίπου, η απόλυτη σιωπή. Και τότε ο Σεβαλιέ φώναξε: «Έχει κότσια η πιτσιρίκα». Και ξέσπασαν σε χειροκροτήματα που με ζάλισαν.

Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «το είδωλο μέσα από έναν σπασμένο καθρέφτη! Κείμενο-αντανάκλαση μιας προσωπικότητας που δεν «παίζεται», δεν επαναλαμβάνεται, δεν ενσαρκώνεται. Γιατί όμως γίνεται μυθιστόρημα, κόμικς, ταινία, θεατρικό η Πιαφ; Γιατί η ιστορία της είναι μια σειρά από μοναδικά και ανεπανάληπτα θαύματα. Είναι ένα μαύρο παραμύθι, από αυτά που έγραψε η ζωή, αφήνοντας τους επαγγελματίες συγγραφείς άφωνους και με περιορισμένη φαντασία. Ξεπερνά τις ηρωίδες του Ντίκενς και του Ουγκό η Πιαφ. Όταν κανείς προσπαθεί να αφηγηθεί την ιστορία της ζωής της, περνά μέσα από τα πιο βαθιά σκοτάδια και από τις πιο άθλιες ανθρώπινες συνθήκες, για να βγει στο εκτυφλωτικό φως, στη χλιδή, στην παγκόσμια αναγνώριση. Η φωνή της έρχεται βαθιά μέσα από την ψυχή της, ίσως γι’ αυτό να έγραψε ιστορία. Γιατί είναι η ζωή της που γεννά αυτήν τη μοναδικά σπαρακτική φωνή του ανθρώπινου πόνου. Τραγουδά ό,τι βιώνει και επικοινωνεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη ό,τι αισθάνεται. Δεν προσπαθούμε να μιμηθούμε, να αντιγράψουμε ή να επαναλάβουμε την όποια καταγραφή έχει γίνει μετά τον θάνατο της σπουδαίας τραγουδίστριας. Σταθήκαμε στο πάντρεμα του έμψυχου υλικού στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή με το υλικό ζωής και τραγουδιών έτσι όπως μας το δίνει η Παμ Γκεμς. Αφεθήκαμε να είμαστε παρόντες και σύγχρονοι ερμηνευτές της μεγάλης παρακαταθήκης που άφησε η Πιαφ. Η παράσταση δεν είναι συναυλία ούτε ντοκιμαντέρ. Εμπνέεται και ακολουθεί έναν κόσμο, μια εποχή και ζωντανεύει τον μύθο δίνοντας στα τραγούδια τη «δική» μας φωνή. Στην Πιαφ αφιερώνουμε τη σκηνική δημιουργία γνωρίζοντας ότι ποτέ δε θα μπορέσουμε να κατακτήσουμε την πολυπλοκότητα της ζωής και της τέχνης της».

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία-διασκευή- Διασκευή: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά – Κουστούμια: Αναστασία Αρσένη
Πρωτότυπη μουσική – Ενορχήστρωση τραγουδιών: Θοδωρής Οικονόμου
Χορογραφίες: Φώτης Διαμαντόπουλος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Στιχουργός – Προσαρμογή τραγουδιών: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάννα Τουντασάκη
Β Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία -Ελένη Σολδάτου
Βοηθός Σκηνογράφου: Φώτης Μουρτάς

Διανομή:
Ελεονώρα Ζουγανέλη: Εντίθ Πιάφ
Μυρτώ Αλικάκη: Τουάν
Ευγενία Δημητροπούλου: Αγία Τερέζα
Χρήστος Στέργιογλου: Λουί Λεπλέ
Δημήτρης Αλεξανδρής: Λουί
Κωσταντίνα Τάκαλου: Λουίζ, Μαρλένε Ντίντριχ
Νίκος Μαγδαλινός: Μπρούνο
Σπύρος Μπιμπίλας: Νοσοκόμος, Βαμπέρ, Σαρλ Αζναβούρ, Σαρλό, Θαμώνας, Παρατρεχάμενος, Κλοσάρ, Ναύτης
Κωσταντίνος Γιαννακόπουλος: Λουί Γκασιόν, Ρεημόν Ασσό, Ναύτης, Νοσοκόμος, Παρατρεχάμενος  
Δημήτρης Καραμπέτσης: Επιθεωρητής, Γιατρός, Δημοσιογράφος, Παρατρεχάμενος, Θαμώνας, Κλοσάρ, Ναύτης
Μαρίνος Δεσύλλας: Σάρλ, Έντι, Γερμανός, Ναύτης, Παρατρεχάμενος, Κλοσάρ
Δήμητρα Σιγάλα: Τιν-Τίν, Μαντλέν, Θαμώνας
Τάσος Πυργιέρης: Ζώρζ, Βαποράκι, Ναύτης, Κλοσάρ
Αντώνης Χαντζής: Ζακ, Γερμανός, Μποξέρ, Ναύτης, Γκαρσόνι, Νοσοκόμος, Θαμώνας, Κλοσάρ
Στέφανος Μουαγιέ: Κομφερασιέ, Εμίλ, Λουσιέν, Σερβιτόρος, Ναύτης, Νοσοκόμος , Θαμώνας, Δημοσιογράφος
Γιάννης Αθητάκης: Μικρός Λουί, Μαρσέλ Σερντάν, Ναύτης, Γερμανός, Δημοσιογράφος, Παρατρεχάμενος, Κλοσαρ
Αλέξανδρος Μπαλαμώτης: Ζάν, Γερμανός, Γιατρός, Δημοσιογράφος, Νοσοκόμος, Μπάρμαν, Κλοσάρ, Σερβιτόρος, Παρατρεχάμενος
Γεωργία Μητροπούλου: Μικρή Πιάφ, Δημοσιογράφος, Θαμώνας, Παρατρεχάμενη.
Μιχάλης Λεβεντογιάννης: Αμερικάνος, Τεό Σαγαπώ, Γκαρσόνι, Νοσοκόμος, Θαμώνας, Παρατρεχάμενος, Κλοσάρ

Μουσικοί επί σκηνής:
Θοδωρής Οικονόμου: Πιάνο
Κώστας Ράπτης: Balan
Διονύσης Βερβιτσιώτης: Βιολί
Παρασκεύας Κίτσος: Κοντραμπάσο
Γιάννης Αγγελόπουλος: Drams / Κρουστά
Νίκος Πασσαλίδης: Ακουστική κιθάρα / Μαντολίνο

Φωτογράφος της παράστασης: Μαριλένα Σταφυλίδου