Τα 35 Σονέτα που τυπώθηκαν το 1918 μαζί με το εκτεταμένο ποίημα Αντίνοος, στα αγγλικά, αποτελούν ένα είδος αφιερώματος του Πεσσόα στον Σαίξπηρ. Κυρίως μορφικό αφιέρωμα.
Η απόδοση που έκανε ο Νεοκλής Κυριάκου δεν απασχολήθηκε με αυτό, αλλά κυνηγώντας ένα άλλο φάντασμα: Την ποίηση του Καβάφη. Έχουμε στην πραγματικότητα μετάφραση των σονέτων κατά το καβαφικό ιδίωμα. Διακινδύνευση που τέλειωσε επιτυχώς αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Οι μελετητές των Σονέτων επισημαίνουν τις τομές που έχουν οι στίχοι στο πρωτότυπο και ο μεταφραστής φαίνεται πως ξαναοργανώνει το ποίημα, γύρω από αυτές τις τομές των στίχων.
Δεν χρειάζεται να πούμε, πως από τη μέρα που ο Ρεμπώ τιτλοφόρησε σονέτο ένα πεζό του ποίημα, το σονέτο έγινε από μια απόβλεψη μορφής μια απόβλεψη περιεχομένου, που νομιμοποιεί τη μετάφραση που έχετε στα χέρια σας. Η ποίηση, όσο κι αν μια απαίτηση της εποχής έχει μορφικές αξιώσεις ώστε το σονέτο να μεταφράζεται με ρίμα και ισομετρία, διατηρεί από την άλλη πλευρά ισχυρό το αίτημα της ελευθερίας της μορφής. Το απώτερο ζητούμενο ειδικά στη μετάφραση είναι το μετάφρασμα να είναι ποίημα. Κι αυτό η μετάφραση του Νεοκλή Κυριάκου το κατάφερε.