Το Ινστιτούτο Θερβάντες παρουσιάζει από τις 25 Φεβρουαρίου έως την 1 Απριλίου 2014 το 3ο Ιβηροαμερικανικό Φεστιβάλ Θεατρικών Αναλογίων, με θέμα Η οικογένεια.
Το πρόγραμμα του φεστιβάλ έχει ως εξής:
25.02.2014, 18.00
Παλίρροια του Ρόντολφ Σιρέρα. Σκηνοθεσία: Νίκος Αναστασόπουλος. Ηθοποιοί: Μαρία Μαυροματάκη (Ισαμπέλ), Βασιλική Στρακαντούνα (Πιλάρ), Νίκος Αναστασόπουλος (Πάμπλο), Ιωάννα Ασημακοπούλου (Εσπεράνθα), Άκης Σιδέρης (Τζέικομπ Ρόμπερτ). Παίζει τσέλο η Αλίκη Σιφναίου. Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Παρουσία του Ροντόλφ Σιρέρα.
Μέσα στο καταχείμωνο, σε μια απομακρυσμένη εξοχική κατοικία δίπλα στη θάλασσα, μαζεύονται για να περάσουν μερικές μέρες μαζί η Ισαμπέλ, καταξιωμένη συγγραφέας εμπορικών μυθιστορημάτων· ο σύζυγός της Πάμπλο· η Εσπεράνθα, κόρη τους, και η Πιλάρ, αδερφή της Ισαμπέλ. Η είδηση πως η πρωταγωνίστρια σκέφτεται να παρατήσει την καριέρα της συγγραφέως μπεστ σέλερ (και μαζί μ’ αυτήν την οικονομική σταθερότητα της οικογένειας) για ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με τη σοβαρή λογοτεχνία, θα δώσει το έναυσμα για μια σειρά από συγκρούσεις, στις οποίες θα συμμετέχει κι ένα πέμπτο πρόσωπο, ο γιατρός Τζακόμπ Ρόμπερτ, που θα ολοκληρωθούν, όπως επιτάσσουν οι κανόνες της αστυνομικής κωμωδίας, με μια αναπάντεχη δολοφονία.
04.03.2014, 18.00
Συγγνώμη της Μάρτα Μπουτσάκα. Σκηνοθεσία: Ιωάννα Νιάχα. Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ.
Ο Μαρκ, ο Πάου και ο Αρνάου έχουν κάνει κάτι τρομερό, έχουν διαπράξει ένα έγκλημα. Ένα αποτρόπαιο έγκλημα, που δεν το είχαν προσχεδιάσει. Μια οικογένεια ευτυχισμένη, σε καλή οικονομική κατάσταση, κανονική (με ό,τι παράλογο μπορεί να σημαίνει η λέξη «κανονική»). Οι γονείς προσπαθούν μόνο να καταλάβουν. Να καταλάβουν πώς το παιδί τους μπόρεσε να κάνει μια τόσο σκληρή πράξη. Μακάρι ο πόνος να μπορούσε να σβηστεί με ένα «συγγνώμη». Με αφετηρία μια αληθινή ιστορία, την πυρπόληση μιας άστεγης μέσα σε ένα ΑΤΜ στη Βαρκελώνη το 2005 από 3 εφήβους, η Μάρτα Μπουτσάκα μιλάει για τις μορφές βίας που έχουν εισβάλει στον κόσμο των νέων, για την ευθύνη και για την οικογένεια. Για τον κίνδυνο τού να ζεις τη ζωή χωρίς οδηγίες χρήσης.
11.03.2014, 18.00
Εκτός παιδιάς (Offside) του Σέρτζι Μπελμπέλ. Σκηνοθεσία: Κυριακή Σπανού. Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ.
Παρουσία του Σέρτζι Μπελμπέλ.
Μια κωμωδία υψηλού κινδύνου για την οικογένεια, το ποδόσφαιρο και την οικονομική κρίση. Ο 82χρονος Ζουζέπ, ζει στο σπίτι του με τον Ρίκυ, τον νοτιοαμερικανό γηροκόμο του. Η κόρη του Ζουζέπ, η Άννα, και ο σύζυγός της Πολ, βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση λόγω της οικονομικής κρίσης, της κρίσης που περνάει ο γάμος τους, αλλά και της επιθυμίας τους να στείλουν τη 18χρονη κόρη τους Λίζα για σπουδές στις ΗΠΑ. Καθώς η απειλή για το μέλλον της οικογένειας μεγαλώνει, η Άννα διαπιστώνει σύντομα πως η μόνη λύση για να χρηματοδοτηθούν οι σπουδές της κόρης της είναι να φύγει από τη μέση ο πατέρας της, να μπει σε ένα δημόσιο γηροκομείο, ώστε να εξοικονομήσουν τα χρήματα που στοιχίζει ο οικιακός βοηθός και να κερδίσουν κι άλλα ενοικιάζοντας το σπίτι του. Αυτό όμως είναι πολύ δυσκολότερο απ’ όσο φαίνεται, και όταν πια η απόγνωση κορυφώνεται… όλα είναι πιθανόν να συμβούν!
18.03.2014, 18.00
Η τέχνη της συνέντευξης του Χουάν Μαγιόργκα. Σκηνοθεσία: Άσπα Τομπούλη. Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ.
Τα πρόσωπα στην Τέχνη της συνέντευξης είναι πέντε: τρεις γυναίκες, ένας άντρας και μια βιντεοκάμερα. Οι γυναίκες, που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, είναι μια ηλικιωμένη, η κόρη της και η εγγονή της· ο άντρας είναι ένας παρείσακτος· η κάμερα είναι μια βόμβα. Μια μέρα που φαίνεται ίδια με όλες τις άλλες, η κάμερα μπαίνει στο σπίτι με τη μορφή του εργαλείου για τη σχολική εργασία της εγγονής.
Μπροστά και πίσω από την κάμερα, οι γυναίκες παίζουν το παιχνίδι της συνέντευξης. Παίζοντας, γελάνε και πονάνε. Πονάνε πολύ. Μια συνέντευξη είναι μια μορφή διαλόγου που έχει τους δικούς του κανόνες, ο σημαντικότερος από τους οποίους είναι: εγώ μιλάω, εσύ απαντάς, και η σιωπή είναι επίσης απάντηση. Μια συνέντευξη είναι ένα πολύ σοβαρό παιχνίδι, αν γίνεται μπροστά σε μια κάμερα που τη μαγνητοσκοπεί. Μια συνέντευξη είναι ένα μαχαίρι. Στην Τέχνη της συνέντευξης, οι συνεντεύξεις αλληλοσυγκρούονται, πληγώνουν οι μεν τις δε.
Η κάμερα μπαίνει στο σπίτι και αποσταθεροποιεί την ισορροπία του για πάντα, δίνοντας νέο νόημα στις παλιές οικογενειακές στιγμές και κάνοντας τις τρεις γυναίκες να δουν η μια την άλλη όπως δεν την είχε ξαναδεί ποτέ. Η κάμερα μετατρέπει μια μέρα σαν όλες τις άλλες σε μέρα πόνου, αλλά και ελπίδας. Ελπίδας για το μέλλον, οπωσδήποτε, αλλά και ελπίδας για το παρελθόν. Η Σεσίλια, η Πάουλα και η Ρόζα ανακαλύπτουν ότι το μέλλον είναι τόσο ανοιχτό, όσο και το παρελθόν. Και ο άντρας; Μα το είπα ήδη: ο άντρας -όπως και ο υπογράφων- είναι ένας παρείσακτος.
01.04.2014, 18.00
Οι καμήλες του Λουίς Αϊγιόν. Σκηνοθεσία: Ελένη Γεωργοπούλου. Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ – Δημήτρης Ψαρράς.
Ένα παραληρηματικό έργο με πικρό χιούμορ: μια δυσλειτουργική φτωχή οικογένεια, έχει υπογράψει ένα ισόβιο συμβόλαιο με έναν τηλεοπτικό παραγωγό, βάσει του οποίου θα παρουσιάζει κάθε εβδομάδα μια θεατρική παράσταση χωρίς σενάριο. Σε αντάλλαγμα, η εκπομπή τούς παρέχει την πολυτελή διαβίωση, την οποία, πριν υπογράψουν το συμβόλαιο, ονειρεύονταν μόνο μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές. Για να τους αναγκάσει να μιλάνε, ο παραγωγός έχει ορίσει μια αμοιβή βασισμένη στον αριθμό των λέξεων που θα πει ο καθένας τους. Ένα έργο με κωμικά στοιχεία αλλά και σκηνές στο βάθος τους σπαρακτικές, γύρω από την εξουσία που ασκεί η τηλεόραση στο απαίδευτο πλήθος των τηλεθεατών. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τον Νίτσε: Στο έργο του Τάδε έφη Ζαρατούστρα, ο γερμανός φιλόσοφος αναφέρει πως στο πρώτο, πρωτόγονο στάδιο ανάπτυξής του, το ανθρώπινο πνεύμα μοιάζει με την καμήλα.