4 ερωτήσεις σε 5 χορογράφους: για 7 πρόβες συν 1 παράσταση

Με αφορμή το εργαστήρι χορογραφίας 7 + 1 που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του 17ου Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, το Culturenow.gr ζήτησε από τις ομάδες σύγχρονου

χορού που συμμετέχουν σε αυτό να απαντήσουν σε κάποιες κοινές ερωτήσεις δίνοντάς μας το στίγμα του σεμιναρίου αλλά και το ερέθισμα στους ενδιαφερόμενους να παρακολουθήσουν την ξεχωριστή αυτή πρόταση για την τέχνη του χορού.

Μας μιλούν οι Μαρία Κολιοπούλου (Ομάδα Πρόσχημα), Μέντη Μέγα (Ομάδα Φora etc), Βάσω Γιαννακοπούλου (Ομάδα Νταλίκα), Γιάννης Μανταφούνης (Ομάδα Lemurius) και Τζένη Αργυρίου (Ομάδα Amorphy)

CultureNow: Από τις 13/7 μέχρι τις 21/07 η ομάδα σας συμμετέχει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας στο εργαστήρι χορογραφίας 7 συν 1 /«7 πρόβες + 1 παράσταση». Πείτε  μας λίγα λόγια γι’ αυτό το σεμινάριο. Τι σκοπό έχει και σε ποιους απευθύνεται;

Μαρία Κολιοπούλου: Η πρόταση για ένα χορογραφικό εργαστήρι ξεκίνησε με το σκεπτικό να δώσει ευκαιρία συνεργασίας και απόκτησης πρακτικής εμπειρίας σε νέους χορευτές και χορογράφους καθώς και να βοηθήσει στην ενδυνάμωση της ελληνικής χορευτικής κοινότητας αποτελώντας σημείο συνάντησης και αφορμή για νέες ιδέες και διάλογο.

Ο σκοπός του εργαστηρίου είναι να προσεγγίσουν οι συμμετέχοντες την διαδικασία της χορογραφίας, υπό το πρίσμα της κάθε ομάδας, γνωρίζοντας τις τεχνικές και την μεθοδολογία της. Το εργαστήριο απευθύνεται σε χορευτές, χορογράφους ερμηνευτές και εραστές του χώρου των παραστατικών τεχνών που επιθυμούν να βρεθούν σε ένα περιβάλλον πρόβας και να δοκιμαστούν σε αυτό.

Μέντη Μέγα: Συμφωνώ με την Μαρία Κολιοπούλου συμπληρώνοντας μόνος πως ο σκοπός του εργαστηρίου είναι οι συμμετέχοντες να έρθουν σε επαφή με τη διαδικασία της χορογραφίας, μέσα από τη δουλειά της κάθε ομάδας, δοκιμάζοντάς τη μάλιστα σε μια πραγματική συνθήκη παράστασης.

Βάσω Γιαννακοπούλου: Κι εγώ με τη σειρά μου συμφωνώ σε όσα ειπώθηκαν παραπάνω. Απλώς σε όλα αυτά να προσθέσω πως οι συμμετέχοντες μέσα από το εργαστήριο μπορούν να έρθουν σε επαφή με τη διαδικασία της χορογραφίας, μέσα από τη δουλειά της κάθε ομάδας, δοκιμάζοντάς τη μάλιστα σε μια πραγματική συνθήκη παράστασης, φτάνει να έχει και τη σκηνική εμπειρία – έκθεση – επικοινωνίας αυτής με το κοινό.

Γιάννης Μανταφούνης: Απευθύνεται σε όλους όσοι έχουν άμεσο ενδιαφέρον να βρουν λύσεις στην τωρινή κατάσταση καλλιτεχνικής και κοινωνικής κρίσης. Αυτό που θέλουμε να προτείνουμε σε συνεργασία με όλες τις ομάδες του συνδέσμου, είναι μία εναλλακτική στον τρόπο σκέψης της δουλειάς και της αντίληψης της λειτουργίας της χορευτικής κοινότητας, και να βρούμε μέσα από αυτό το εγχείρημα απτές λύσεις οι οποίες θα είναι ένα συν για όλους μας.

Το γεγονός ότι αυτές οι ομάδες έχουν βάλει ως στόχο μια κοινή λειτουργία και τρόπο σκέψης για το παρόν και μέλλον τους είναι μια ένδειξη πως ένα επόμενο βήμα θα σημειωθεί. Η πρόκληση είναι να παραμείνουμε πιστοί στον στόχο αυτό και να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις μέσα από την σκοπιά της «πρότασης» και όχι της «λύσης». Λύσεις δεν υπάρχουν! Γιατί για να βρει κανείς μια λύση, σημαίνει πως αρχικά βάζει τον εαυτό του στο ίδιο επίπεδο κραδασμού με το πρόβλημα. Είναι λοιπόν σίγουρο πως αν δεν έχει τη δύναμη να μετατρέψει τον κραδασμό αυτό θα χάσει τον στόχο του.

Η ιδέα της πρότασης είναι μια άλλη οδός η οποία δεν ασχολείται με τη δίπολή μας συνήθεια αντιμετώπισης καταστάσεων, παρά με την εύρεση νέων θέσεων, απόψεων και δημιουργεί εντελώς νέα δεδομένα. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της αναγέννησης αν θέλετε. Ό,τι έκανε βασικά στην τέχνη και την σκέψη η αναγέννηση. Αυτή η νέα πνοή ήρθε από μία αλλαγή στάσης, όχι από μία αντιμετώπιση της ίδιας θέσης. Και για να το πάμε και λίγο παραπέρα, αυτό το βήμα θα χρειαστεί να γίνει και κοινωνικοπολιτικά στη χώρα μας τα επόμενα χρόνια. Αλλαγή θέσεων και καθηκόντων, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μιας βαθύτερης συνείδησης της πραγματικότητας. Έτσι λοιπόν πιστεύουμε πως η πρόταση αυτή μέσα από ένα φαινομενικά απλό σεμινάριο είναι τελικά γενικότερη.

Τζένυ Αργυρίου: Πριν ένα χρόνο περίπου αποφασίσαμε κάποιες ομάδες να δημιουργήσουμε ένα σύνδεσμο (πυρήνα ενός μελλοντικού δικτύου) με σκοπό να δράσουμε για την προώθηση της τέχνης του χορού στη χώρα μας. Οι προτάσεις του συνδέσμου έχουν σαν αρχή την ιδέα της συλλογικότητας και της συνεργασίας, και επιθυμούν να αποτελούν την αφορμή για διάλογο και ανταλλαγή ιδεών. Έτσι προέκυψε και η ιδέα του κοινού εργαστηρίου “7+1”.

Σκοπός του είναι να γνωρίσουν οι συμμετέχοντες την διαδικασία της χορογραφίας, υπό το πρίσμα της κάθε ομάδας, γνωρίζοντας τις τεχνικές και την μεθοδολογία της, και να βιώσουν τη σκηνική εμπειρία, την επικοινωνία δηλαδή της χορογραφίας με το κοινό. Απευθύνεται σε χορευτές/ερμηνευτές αλλά και όλους όσους ενδιαφέρονται να βρεθούν σε ένα περιβάλλον πρόβας, να ασχοληθούν με την δημιουργία της κίνησης και της σύνθεσης και να δοκιμαστούν σε αυτό.

Cul.N.: Ποιο θα είναι το αντικείμενο της διδασκαλίας της δικής σας ομάδας; Ποιος θα είναι ο βασικός θεματικός άξονας και ποια τα μέσα ή η μέθοδος;

Μ.Κ.: Οι παραπάνω ομάδες αποφάσισαν, πριν ένα χρόνο, να ενώσουν τις δυνάμεις τους, δημιουργώντας ένα σύνδεσμο με σκοπό να συνδιαλεχτούν, να ανταλλάξουν ιδέες και πόρους, να κάνουν πράξη την ιδέα της συλλογικότητας και να δράσουν για την προώθηση της τέχνης του χορού στη χώρα μας. Χαρακτηριστικό του συνδέσμου σε καλλιτεχνικό επίπεδο είναι η πολυμορφία και η διαφορετικότητα.

Η αισθητική κατεύθυνση και το χορογραφικό ύφος των ομάδων μπορεί να διαφέρει αυτό όμως που τις ενώνει είναι η έρευνα ως αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργικής τους διαδικασίας. O Θεματικός άξονας διαφέρει σε κάθε ομάδα αλλά η συνεργασία μιας τέτοιας στιγμιαίας σύνθεσης, καλλιτεχνικά μας προκαλεί.

Η [πράξη] 13 – on survival αποτελεί μέρος της σειράς [πράξεις]

Οι [πράξεις] διηγούνται άχρoνες, άτοπες και μη ορισμένες λογικά καταστάσεις. Εμπνευσμένες από το ασυνείδητο  κομμάτι της ύπαρξής μας, που είναι ο κατεξοχήν φορέας των παραπάνω ιδιοτήτων, επιθυμούν να μας μεταφέρουν σε έναν άλλο χωροχρόνο.

Ο τίτλος των έργων ξεκίνησε από την ανάγκη του «πράττειν» όπου σύμφωνα με την H. Arendt “το να πράττεις σημαίνει να αναλαμβάνεις μια πρωτοβουλία, να αρχίζεις, να θέτεις κάτι σε κίνηση”.

Οι [πράξεις] είναι έργα ανοιχτά ως προς την δομή τους και αποδεσμευμένα από ένα νόημα, ένα σκοπό, ένα τέλος ή μια ερμηνεία. Από το 2006 έχουν παρουσιαστεί οι [πράξεις] 1, 2, 3, 5 και 8. Η αριθμολογία των έργων βασίζεται στην ακολουθία Fibonacci  όπου κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21 κ.ο.κ.

Βασικός θεματικός άξονας του χορογραφικού έργου [πράξη] 13 – on survival: η επιβίωση. Ερωτήματα σχετικά με την επιβίωση σε καθημερινό αλλά και καλλιτεχνικό επίπεδο θα μας απασχολήσουν.
Η [πράξη] 13 – on survival έχει ήδη παρουσιαστεί σαν ερευνητική πράξη / εγκατάσταση στην πλατεία Συντάγματος την Παγκόσμια Ημέρα Χορού 2011. Σκοπός της είναι να παρουσιαστεί σε κεντρικές πλατείες σε όλη την Ευρώπη διερευνώντας την διαδικασία της επιβίωσης των καλλιτεχνών σε κάθε χώρα χωριστά.

M.M.: Θα ήθελα κατ’ αρχάς να τονίσω πως στο εργαστήρι αυτό η σχέση με τους συμμετέχοντες δε θα είναι μια σχέση δασκάλου-μαθητή, αλλά μια σχέση πιο ισότιμη, όπου ο καθένας καλείται να ανταποκριθεί με επαγγελματισμό στο ρόλο του. Δηλαδή οι χορογράφοι θα είναι εκεί για να οδηγήσουν την όλη διαδικασία με βάση την προσωπική τους εμπειρία και τα χορογραφικά εργαλεία που έχουν αναπτύξει μέσα από την τριβή με το αντικείμενό τους, και οι συμμετέχοντες θα είναι εκεί για να συνεισφέρουν με ό, τι εφόδιο διαθέτει ο καθένας.

Γενικά θα έλεγα ότι ο σύγχρονος χορός δεν αντιμετωπίζει το χορευτή σαν ένα εκτελεστικό εργαλείο που υπηρετεί την έμπνευση του χορογράφου, αλλά ως ένα ζωντανό κύτταρο που φέρει μια διακριτή υποκειμενικότητα και ενσωματώνει τα χαρακτηριστικά της εποχής και του τόπου του. Αυτή η θέση αυξημένης ευθύνης του χορευτή έχει συμβάλει κατά τη γνώμη μου σε ένα σύγχρονο χορευτικό τοπίο με έργα πολύ πιο σύνθετα και πολυδιάστατα από τις μοντερνιστικές χορογραφίες του παρελθόντος.

Όπως ίσως διαβάσατε η παράσταση θα πραγματοποιηθεί στο Κλειστό Στάδιο της Καλαμάτας. Αυτός ο χώρος παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για μένα δεδομένου ότι δεν είναι ένας κλασικός σκηνικός χώρος, αλλά ένας χώρος ταυτισμένος προφανώς με την αθλητική πράξη. Αποφάσισα λοιπόν να δουλέψω με τη σημειολογία του Σταδίου, ερευνώντας θέματα όπως η αρχιτεκτονική του χώρου (που έχει πολλά κοινά στοιχεία με την αρχιτεκτονική του θεάτρου) και το πώς αυτή επιβάλλει συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Επίσης με ενδιαφέρει η μανιώδης προσπάθεια υπέρβασης των ορίων της ανθρώπινης σωματικότητας, που βλέπουμε στον πρωταθλητισμό, καθώς και η σχέση των ομαδικών αθλημάτων με το ‘παιχνίδι’ και οι συμβάσεις που υποκρύπτουν οι κανόνες τους.

Σκοπεύω με άλλα λόγια να παίξω με τους “κανόνες του παιχνιδιού”…

Β.Γ.: Το χοροθέατρο Νταλίκα επέλεξε να επιμείνει στο κινησιολογικό υλικό αλλά και την βασική δραματουργική δομή της τελευταίας του παραγωγής (2010) με τίτλο “Η Μαρία πάει στο ποτάμι”.  Στο πλαίσιο αυτό θα διδαχτεί κατ’ επιλογήν υλικό του εν λόγω χορευτικού σόλο, έπειτα το υλικό αυτό θα μοιραστεί στους συμμετέχοντες στο εργαστήρι (αφήνοντας  περιθώρια εμπλουτισμού της βηματολογίας), ώστε να συντεθεί τελικά μια ομαδική χορογραφία.

Η θεματική παραμένει η ίδια: πρόκειται για την έννοια της σύγχυσης όπως την βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος στη μεταμοντέρνα εποχή. Συγχρόνως όμως πρόκειται και για την δημιουργία της προσωπικής οντολογικής μεθοδολογίας, της πρακτικής που επιλέγει ο καθένας μας για να αντλήσει δύναμη στην καθημερινότητά του και να οδηγηθεί ιδανικά στην ανακάλυψη της δικής του αλήθειας.

Η μετατροπή του σόλο σε ομαδική χορογραφία θα διευρύνει ελπίζουμε τις διαστάσεις της θεματικής αυτής, πολλαπλασιάζοντας την προβληματική της, σκιαγραφώντας ίσως πιο ανάγλυφα την γενικευμένη εικόνα  της σκληρής ρευστότητας που βιώνει ο άνθρωπος παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια.

Γ. Μ.: Ως βασικό άξονα η Ομάδα Lemurius προτείνει μέσω της δουλειάς της την έννοια της πλήρους διαδικασίας συνεργασίας. Τι είναι συνεργασία; Πως επικοινωνεί κανείς μέσα από αυτήν; Τι ρόλο και ευθύνη έχουμε σε ένα σύνολο; Πώς οι ιδέες όλων μπορούν να είναι ένα συν για την δουλειά όχι μόνο διαμάχη; Πώς υπηρετεί κανείς την «ιδέα» σε μια ομαδική δουλειά; Πώς παράλληλα με την προσωπική μας ανάγκη μπορούμε να αναπτυχθούμε χωρίς να χαθεί ο ομαδικός στόχος; Τέλος, πώς φτάνουμε όλοι μαζί στο θεμιτό αποτέλεσμα; Τόσο η θεωρία όσο και η πρακτική αυτής της λειτουργίας είναι τα βασικά στοιχεία της δουλειάς.

Τζ.Αρ.: Είναι αλήθεια ότι κανονικά όλα αυτά που ζητάτε να σας απαντήσω θα έπρεπε να ήταν καθαρά και συγκεκριμένα στο μυαλό μου. Κι όμως όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, ζωντανά και απροκάλυπτα μπροστά μας, μου δημιουργούν ποικίλες ανάγκες και διαφορετικές σκέψεις που πιθανά ακόμη δεν ξέρω πως να διαχειριστώ. Αν αυτό με επηρεάζει καλλιτεχνικά ; – αυτό είναι σίγουρο. Θα ήθελα να αναρωτηθώ (μαζί με τα άτομα που θα συναντήσω στο εργαστήριο) πως χειριζόμαστε το σώμα μας σήμερα (σαν άτομο αλλά και σαν ομάδα/σύνολο), ανάμεσα σε ποιες επιλογές παλεύουμε και πόσες άλλες ανακαλύπτουμε όταν το έδαφος λίγο κινηθεί κάτω από τα πόδια μας.

Τότε που η σκέψη μας παύει να επηρεάζεται και να περιορίζεται από τους ρυθμούς της καθημερινότητας και από τις απαιτήσεις που τελικά έχουμε επιβάλει οι ίδιοι στον εαυτό μας. Σκέφτομαι να μιλήσω μεταφορικά για όλα αυτά μέσα από αυτό που ονομάζω το ψηφιακό και το αναλογικό σώμα. Μετά από αρκετό καιρό έρευνας και ένταξης τεχνολογικών και ψηφιακών μέσων στις παραστάσεις μου, έχω ανάγκη να χρησιμοποιήσω και να ερευνήσω σαν μοναδικό εργαλείο το σώμα.

Cul.N.: Υπάρχουν κάποιες «αρχές» – θα μπορούσαμε να πούμε – που πιστεύετε πως έχουν διαμορφωθεί μέσα στην ομάδα και χαρακτηρίζουν τη δουλειά σας; Αν ναι, αυτές οι αρχές θα διέπουν και το σεμινάριό σας;

Μ.Κ.: Η βασική θεματική αρχή στην σειρά των έργων [πράξεις] είναι ότι, σύμφωνα με την H. Arendt, η πράξη είναι απρόβλεπτη και αμετάκλητη. Στοιχεία που χαρακτηρίζουν την δουλειά μου είναι η διαστολή του χρόνου, η ιδιαίτερη κινητική γλώσσα, η επαναλαμβανόμενη ρυθμική κίνηση και η χρήση του σκηνικού χώρου που παίρνει την μορφή εγκατάστασης.

M.M.: Εγώ είμαι μάλλον η ‘μικρή΄ της παρέας, με την έννοια ότι έχω παρουσιάσει μόνο δύο παραγωγές. Κοιτάζοντας όμως προς τα πίσω, στα πέντε χρόνια χορογραφικής τριβής που αντιστοιχούν σε αυτές, συνειδητοποιώ πως η παρόρμησή μου να δημιουργήσω ένα νέο έργο πηγάζει πάντα από την ανάγκη μου να εξερευνήσω μια θεματική. Και στο “Ποιητικό Άσυλο”, και στο “Μαντρόσκυλο”.

Μια αλληγορία για τα Media” και προφανώς στη τρίτη μου παραγωγή με τίτλο “Μεταπολίτευση”, που ετοιμάζω τώρα, οι θεματικές μου αφορούν την εμπειρία της σύγχρονης πραγματικότητας και γι’αυτό σχετίζονται πάντα άμεσα ή έμμεσα με την επικαιρότητα. Γενικά με ενδιαφέρει να παίρνω θέση απέναντι στα πράγματα και με αυτήν την έννοια πιστεύω πως τα έργα της ομάδας “Φora etc” είναι πολιτικά με τη βαθύτερη έννοια της λέξης.

Τα παραπάνω ισχύουν βεβαίως και για το εργαστήρι της Καλαμάτας. Εκτός όμως από τη θεματική που θα εξερευνήσουμε σημαντικό μέρος της δουλειάς θα αφορά και τις ερμηνευτικές ποιότητες των συμμετεχόντων. Η φαρέτρα των σωματικών πρακτικών του αθλητικού κόσμου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν ευκαιρία για να δοκιμαστεί και μια άλλη ‘σκηνική παρουσία’, άλλη από αυτήν που μοιάζει να επιβάλλει η θεατρική σκηνή.

Συνειδητοποιώ σιγά σιγά πως αφετηρία στη δουλειά μου, δεν είναι η εξερεύνηση της χορογραφικής φόρμας αυτής καθεαυτής, αλλά η διερεύνηση της σχέσης περιεχομένου και φόρμας καθώς και η σχέση δραματουργίας και ερμηνείας. Πιστεύω οτι η ερμηνευτικές ποιότητες αν δεν είναι συνειδητές συχνά αντιβαίνουν στο περιεχόμενο μιας παράστασης και το ακυρώνουν. Αυτό το βλέπω συχνά γύρω μου, ειδικά από νέες ομάδες που αναπαράγουν ασυνείδητα φόρμες και τεχνικές που έχουν διδαχθεί.

Β.Γ.: Οι βασικές αρχές με τις οποίες δουλεύουμε στην ομάδα έχουν να κάνουν εν πολλοίς με την συλλογικότητα στη δημιουργία και με την έρευνα στο επίπεδο τόσο της κινησιολογικής φόρμας όσο και της γλώσσας αφήγησης.

Στο εργαστήριο θα επιδιώξουμε, σαφώς, να δημιουργηθεί το αναγκαίο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα υπάρχουν τα περιθώρια δημιουργικής έκφρασης των συμμετεχόντων, αγγίζοντας με τον τρόπο αυτό και το κομμάτι της κινησιολογικής έρευνας. Ως προς την γλώσσα αφήγησης και την δραματουργική δομή, θα παραμείνουμε, όπως αναφέρθηκε  προηγουμένως, στην δομή που σχεδιάστηκε για το σόλο.

Γ. Μ.: Όπως είπαμε και στην προηγούμενη μας απάντηση, φυσικά οι αρχές και οι λειτουργίες της συνεργασίας θα είναι η βάση της πρότασής μας κατά τη διάρκεια όλου του σεμιναρίου.

Τζ. Αρ.: Πέραν από τις βασικές ανθρώπινες αρχές, την επαγγελματική συνέπεια και την όρεξη για δημιουργία, τα υπόλοιπα αλλάζουν συνεχώς μορφή ανάλογα με τους συνεργάτες, το χρόνο, το έργο και τις ανάγκες του.

Cul.N.: Ποιες είναι οι δυσκολίες ενός μεμονωμένου χορευτή να συνεργαστεί και να δουλέψει με μία υπάρχουσα χορευτική ομάδα; Ο «διάλογος» είναι γόνιμος, επικίνδυνος ή και τα δύο;

Μ.Κ.: Η μοναδικότητα του χορευτή / performer / ερμηνευτή είναι αναπόσπαστο στοιχείο της σύνθεσης. Μέσα από την ιδαίτερη ματιά του καθενός και τον διάλογο όλων των συντελεστών δημιουργείται κάθε έργο ξεχωριστά.

M.M.: Νομίζω πως η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν νέο χορευτή σήμερα είναι να βρει την ισορροπία ανάμεσα στη δική του χορευτική προσωπικότητα και σε ό, τι ζητά από αυτόν ο χορογράφος. Ένας χορευτής που διανύει τη δική του ερευνητική πορεία, ανεξάρτητα από το χορογράφο για τον οποίο τυχαίνει να δουλεύει, μπορεί να συνεισφέρει πολλά σε μια δημιουργική διαδικασία. Αυτό που βρίσκω συναρπαστικό είναι η ανίχνευση του πεδίου επικάλυψης των δύο. Βλέπω το χορευτή και το χορογράφο σαν δύο μαθηματικά σύνολα που τέμνονται. Όταν ο χορευτής δεν έχει τη δική του πορεία αναζήτησης τότε ο χορογράφος δυσκολεύεται να τον συναντήσει σε ένα κοινό πεδίο και φαντάζομαι ότι θα ισχύει και το αντίστροφο!

Β.Γ.: Η συνεργασία σαν κατηγορία σχέσης συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά οποιασδήποτε ανθρώπινης σχέσης. Αν τα δύο ή περισσότερα μέρη αυτής της σχέσης (συνεργασίας) επιθυμούν τον διάλογο τότε αυτός θα είναι γόνιμος. Αν όχι τότε μπορεί ο διάλογος αυτός να είναι αδιάφορος, ανούσιος, μη παραγωγικός.

Γ. Μ.: Αν υπάρχει συνειδητή απόφαση του χορευτή και γνώση του γιατί θέλει ο συγκεκριμένος να δουλέψει με την ομάδα, τότε δεν υπάρχουν επιπλέον δυσκολίες. Ο χορευτής σε αυτήν την περίπτωση απλά μέσα από το πρίσμα της δουλειάς της ομάδας θα ξανασυναντήσει τις δικές του προσωπικές δυσκολίες τις οποίες καλείται καθημερινά να αντιμετωπίσει έτσι κι αλλιώς. Και η ομάδα σε αυτήν την περίπτωση καλείται να δώσει μια εναλλακτική και μια άλλη προσέγγιση στον χορευτή για να μπορέσει ο ίδιος να τις δει και να αντιμετωπίσει διαφορετικά. Συνήθως αυτή η διαδικασία φέρνει και κάποιο σκέλος της λύσης του προβλήματος. Οι δυσκολίες έρχονται όταν δεν γνωρίζουμε για ποιον λόγο έχουμε βρεθεί να δουλεύουμε με τον εκάστοτε χορογράφο. Τότε δυσκολεύουν τα πράγματα διότι πρώτον θα χρειαστεί χρόνο για να καταλάβει κανείς γιατί βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση και δεύτερον θα πρέπει να περάσει και αυτός μέσα από την ίδια διαδικασία που αναφέραμε πριν (των καθημερινών θεμάτων του καθενός).

Οι δυσκολίες όμως δεν είναι αρνητικές, είναι μέρος της δουλειάς και της εξέλιξης, και συνήθως φέρνουν απρόσμενα αποτελέσματα. Ο διάλογος τώρα είναι ένα μεγάλο θέμα: δεν είναι πάντα θετικός. Γνωρίζω πολύ καλά πως έχουμε ως συνήθεια να λέμε πως αν υπάρχει διάλογος κάτι θα βγει θετικό μέσα από την διαδικασία του. Και πολύ συχνά έχω βρεθεί κι εγώ να το λέω, να το κάνω και όντως να έχω δει πολύ καλά αποτελέσματα να βγαίνουν από αυτόν. Όμως ο διάλογος είναι το δεύτερο βήμα της καλλιτεχνικής διαδικασίας και αυτό σημαίνει πως έχει ήδη φιλτραριστεί η πληροφορία/ιδέα από δύο στοιχεία: 1. την νοητική διαδικασία (το νου) και 2. το φίλτρο της «Προσωπικότητας». Έχουμε λοιπόν ως αποτέλεσμα να χάνουμε πολλές υφές και ποιότητες της αρχικής σκέψης, ιδέας και θέλησης μέσα από τον διάλογο αυτόν.

Συχνά το να μην μπούμε στην διαδικασία του «διαλόγου» βοηθάει στην «επικοινωνία» σε ένα βαθύτερο επίπεδο, φυσικά όταν υπάρχει κοινός στόχος και σκοπός. Μας αναγκάζει να διαβάσουμε βαθύτερα την σκέψη του άλλου και να «νιώσουμε» τις βασικές ανάγκες και κατευθύνσεις του καθένα. Επίσης, αυτός ο δρόμος μας βοηθά στο να μην μπαίνουμε σε ερμηνείες της πληροφορίας που νιώθουμε και την αφήνει καθαρή και φωτεινή.

Τώρα για να βρεθεί αυτός ο στόχος υπάρχει μια σκέψη που θα χρειαστεί να κατανοήσουμε διαφορετικά: Όταν η πρόταση είναι καθαρή από την Ομάδα και ο Χορευτής μπει συνειδητά στη δουλειά, σημαίνει αυτομάτως πως θα είναι όλοι οι συντελεστές έτοιμοι να δεχτούν και να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις με ωριμότητα και σκοπό. Όσο πιο καθαρή είναι η πρόταση τόσο πιο άμεση είναι η διαδικασία αυτή. Με αυτόν τον τρόπο μας δείχνει η διαδικασία πως δεν ξεκινάμε από το μηδέν, άρα δεν έχουμε να βρούμε τον στόχο. Υπάρχει ήδη και μας ελκύει αυτός και όχι εμείς. Είναι μια μεταβολή στη συνήθη σκέψη του ανθρωποκεντρικού μας ρόλου και η εναλλακτική στην εύρεση κοινού λόγου ύπαρξης. Αυτό και μόνο θέτει μια δυνατή κοινή βάση η οποία είναι αναμφισβήτητη. Αυτό εκφράζεται κοινά στο επάγγελμα μας όταν λέμε: «ερωτευόμαστε καλλιτεχνικά τον άλλο». Και ένα από τα πιο δυνατά σημάδια αυτού του έρωτα είναι η συνειδητή προσέγγιση της δουλειάς από όλους τους συντελεστές χορευτών και χορογράφων.

Τζ. Αρ.: Εξαρτάται από τον χορευτή και από την ομάδα. Μία καινούργια συνεργασία είναι όπως γνωρίζεις έναν καινούργιο άνθρωπο. Η δυσκολία είναι στο να αναπτυχθεί ένας κώδικας επικοινωνίας που να έχει ειλικρίνεια και εμπιστοσύνη.

Πληροφορίες για το εργαστήρι χορογραφίας

13.7–21.07  ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑΣ 7+1
«7 πρόβες + 1 παράσταση»
με τις Ομάδες Σύγχρονου Χορού: Amorphy, Lemurius, Νταλίκα, Πρόσχημα, Φοra etc
Οι ομάδες Amorphy, Lemurius, Νταλίκα, Πρόσχημα και Φora etc. προτείνουν τη δημιουργία μιας συλλογικής παράστασης. Για επτά ημέρες οι συμμετέχοντες θα δουλέψουν με τις ομάδες για να δημιουργήσουν ένα ερευνητικό έργο που θα παρουσιαστεί στις 21.7, στο Κλειστό Στάδιο της Καλαμάτας, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ. Οι συμμετέχοντες έχουν την δυνατότητα να διαλέξουν και να δουλέψουν με ΜΙΑ από τις πέντε ομάδες για τη διάρκεια των επτά προβών. Λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων, οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να δηλώσουν με σειρά προτεραιότητας ΤΡΕΙΣ από τις ομάδες με τις οποίες επιθυμούν να συνεργαστούν.

Photo 1: Μαρία Κολιοπούλου – Ομάδα Πρόσχημα – [πράξη]8 – Singularity / φωτό Μίλτος Αθανασίου
Photo 2: Βάσω Γιαννακοπούλου – Ομάδα Νταλίκα
Photo 3: Γιάννης Μανταφούνης – Ομάδα Lemurius
Photo 4: Μέντη Μέγα – Ομάδα Φora etc – Ποιητικό Άσυλο / φωτό Βασίλης Μιχαήλ
Photo 5: Τζένη Αργυρίου

Επιμέλεια: Μαριάννα Παπάκη – Αθηνά Πούλιου