Διαγνώστηκα με καρκίνο στον μαστό τη Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου στις 15:27 σε ένα διαγνωστικό κέντρο στη Βασιλίσσης Όλγας. Μέχρι το δευτερόλεπτο που άκουσα το «κατά πάσα πιθανότητα, ναι» από τον ακτινολόγο, πίστευα πως ο καρκίνος συμβαίνει στους άλλους.
Πριν νοσήσω, είχα την αλαζονεία του υγιούς.
Δε φανταζόμουν ποτέ πόση σιωπή και προκατάληψη καλύπτει το θέμα «καρκίνος» στην Ελλάδα.
Έγραψα αυτό το βιβλίο εν θερμώ. Μέρα μέρα, από τη στιγμή της διάγνωσης ως την τελευταία χημειοθεραπεία. Για μένα, είναι μια ωδή στην καθημερινότητα. Σε όλα τα μικρά που γίνονται μεγάλα: ο ήλιος το πρωί, μια βόλτα στη θάλασσα, ένα χάδι. Σε όλα όσα παραμερίζουμε γιατί έχουμε μακροπρόθεσμα πλάνα. Μας παίρνει μπάλα η καθημερινότητα και βαραίνουμε την καρδιά μας με βλακείες.
Όσο ήμουν σε βαριά χημειοθεραπεία, ο εντεκάχρονος (τότε) γιος μου, προσπάθησε να με δοκιμάσει. Αφού με ρώτησε επίμονα αν θα με νοιάξει η επίδοσή του σε κάποιο διαγώνισμα και έλαβε αρνητική απάντηση, δεν κρατήθηκε:
– Γιατί δε σε πειράζει; Τι άλλαξε;
– Αρρώστησα και κατάλαβα τι είναι σημαντικό, ήταν η απάντησή μου.
– Εγώ το ήξερα και πριν αρρωστήσεις.
Το έλεγε και με κοίταζε στα μάτια.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το πιο αδιανόητο πράγμα που άκουσα (και δεν το συμπεριέλαβα στο βιβλίο):
Όταν επέστρεψε στο σχολείο φίλη δασκάλα, έπειτα από τη δική της περιπέτεια με τον καρκίνο, η διευθύντρια τη ρώτησε:
– Θα πάρεις την ίδια τάξη; Τα ίδια παιδιά;
– Φυσικά, ήταν η απάντηση.
– Ξέρεις, έχουμε πρόβλημα. Εμφανίστηκε ένας γονιός και ζήτησε να μην πάρεις την τάξη με το δικό του παιδί, για να μην το κολλήσεις.
Αυτά συνέβησαν πριν από δύο χρόνια, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Όχι το 1920 σε κάποια βουνοκορφή.
Αυτό το βιβλίο απευθύνεται σε όλους.
Μα πιο πολύ: σ’ αυτούς που δεν ξέρουν τίποτε για όλα αυτά. Στους υγιείς και τους αμέριμνους. Γιατί η αρρώστια
είναι δάσκαλος. Όταν διακυβεύονται τα αυτονόητα, μαθαίνεις να ζεις τη ζωή πιο βαθιά.
Αυτό το βιβλίο μάς βάζει -για λίγο- σε pause. Όταν το διαβάζουμε, κάνουμε μια στάση για να σκεφτούμε. Να κοιτάξουμε γύρω μας και μέσα μας. Να πάρουμε μια αναπνοή. Και μετά να συνεχίσουμε να προχωράμε.
Είμαι συγγραφέας. Οι λέξεις είναι ο τρόπος μου να καταλαβαίνω τα πράγματα. Αυτό το βιβλίο είναι το δικό μου ντοκιμαντέρ: όταν το βίωμα γίνεται αφήγηση, όταν τα συμβάντα αποκτούν πλοκή, τότε η ιστορία μάς αφορά όλους. Γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη κατάσταση. Κάτι στραβώνει, κάποιος κλαίει, κάποιος τρώει τα μούτρα του, άλλος προχωράει ακάθεκτος.
Κι ύστερα πάμε όλοι μαζί στην ακρογιαλιά.
Info:
Η Σοφία Νικολαΐδου έχει εκδώσει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, μελέτες και μεταφράσεις. Το μυθιστόρημά της «Χορεύουν οι ελέφαντες» μεταφράστηκε στα αγγλικά και κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Melville House. Το μυθιστόρημά της «Απόψε δεν έχουμε φίλους» μεταφράστηκε στα εβραϊκά και κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Kester Books· για το βιβλίο αυτό τιμήθηκε με το Athens Prize for Literature 2010. Διδάσκει δημιουργική γραφή στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ο διαδικτυακός της τόπος είναι: www.snikolaidou.gr
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 35
