“7 κρεμασμένοι” στο Tempus Verum – Εν Αθήναις

Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν αντιμέτωπος με τον θάνατό σου;

«Και αν πίστευα πρώτα ότι υπήρχε μόνο θάνατος, αρχίζω τώρα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει μόνο ζωή. Έτσι ήταν. Έτσι θα είναι πάντα».

1908. Ρωσία. Επτά κρατούμενοι – πέντε μέλη μίας τρομοκρατικής οργάνωσης που κατηγορούνται για την απόπειρα δολοφονίας ενός υψηλόβαθμου κυβερνητικού αξιωματούχου και δύο ποινικοί εγκληματίες – καταδικάζονται σε θάνατο διά απαγχονισμού. Ο εκκωφαντικός ήχος ενός καρδιακού παλμού που φτάνει στα αυτιά των μελλοθάνατων, η ξέφρενη αναπνοή, οι πικρές αναμνήσεις, οι οραματισμοί, οι στόχοι, η μυρωδιά ενός πρωινού από την παιδική ηλικία, η φευγαλέα ανάμνηση ενός χαμόγελου… Όλα ζωντανεύουν μέσα στα στενά όρια του κελιού τους. Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν αντιμέτωπος με τον θάνατό σου;

Η νουβέλα «Μια διήγηση για τους επτά κρεμασμένους» του Λεονίντ Αντρέγιεφ, ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς της προεπαναστατικής Ρωσίας, μεταφέρεται για πρώτη φορά στη σκηνή σε δραματουργική επεξεργασία της Αγγελικής Πασπαλιάρη και σκηνοθεσία της ίδιας και του Κωνσταντίνου Γώγουλου με μία ομάδα νέων και ταλαντούχων ηθοποιών. Από τις 5 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις.

Στο έργο του ο Αντρέγιεφ εμπνέεται από μία αληθινή ιστορία για να καταγγείλει την ίδια την έννοια της θανατικής ποινής. Ο συγγραφέας βυθίζεται στο μυαλό επτά ανθρώπων που περιμένουν να πεθάνουν από μέρα σε μέρα, φωτίζει τις μύχιες σκέψεις και τις αγωνίες τους, καθώς και την προσπάθειά τους να συλλάβουν και να δώσουν σχήμα στο αδιανόητο. Η νουβέλα του «Μια διήγηση για τους επτά κρεμασμένους», κατά γενική ομολογία το σημαντικότερο έργο του, παρά το πεσιμιστικό της περιεχόμενο παραμένει ένας ύμνος στη ζωή.

Σημείωμα σκηνοθετών

Μπροστά στο δεδομένο του αναπόφευκτου τέλους τίθεται το ερώτημα: «Τι έχεις κάνει με τη ζωή που σου δόθηκε;» Μιλάμε για τον θάνατο ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το επείγον της ζωής. Τι σημαίνει «επιλέγω»; Πόσο ελεύθεροι είμαστε; Πόση ευθύνη φέρουμε για τις πράξεις μας;

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Λεονίντ Αντρέγιεφ είναι ο μεγάλος λησμονημένος της ρωσικής λογοτεχνίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα η κριτική εκθειάζει τις νουβέλες του θεωρώντας τες ανώτερες από αυτές του Τσέχωφ. Ο Μαξίμ Γκόρκι γράφει γι’ αυτόν: «Η διορατικότητά του για οτιδήποτε άγγιζε τις σκοτεινές πτυχές της ζωής, τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ψυχής ή τους αναβρασμούς του ενστίκτου, ήταν μοναδική». Ο Αντρέγιεφ δημοσιεύει την πρώτη του νουβέλα το 1898 στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος της Μόσχας».

Γρήγορα γνωρίζει μεγάλη ανταπόκριση στους καλλιτεχνικούς και πνευματικούς κύκλους της προεπαναστατικής Ρωσίας. Μέσα στα χρόνια καθιερώνεται ως ο κύριος εκπρόσωπος του ρωσικού εξπρεσιονισμού. Αν και αντιτάσσεται στη τσαρική εξουσία και χαιρετίζει την πρώτη επανάσταση του 1905, στη συνέχεια καταβάλλεται από ένα πνεύμα απαισιοδοξίας παραιτούμενος από κάθε επαναστατική άποψη και πιστεύοντας ότι η εξέγερση των μαζών μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μια μεγάλη απώλεια της ζωής και μεγάλη οδύνη. Η στάση του αυτή θα οδηγήσει τον ίδιο και το έργο του στην αφάνεια μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων το 1917. Όπως γράφει και η κριτικός Μάγια Στάγκαλη: «Σε μια εποχή επαναστατικής αισιοδοξίας ο Αντρέγιεφ υπήρξε μια σκοτεινή, γοητευτική παραφωνία που αντιλαμβανόταν τη ζωή ως ξεκούρδιστο χορό στο κενό».

Συντελεστές

Δραματουργική επεξεργασία – Πρωτότυπα κείμενα*: Αγγελική Πασπαλιάρη
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γώγουλος – Αγγελική Πασπαλιάρη
Σκηνική Εγκατάσταση – Κοστούμια: Ιωάννα Πλέσσα
Σχεδιασμός ήχου: Ιάκωβος Δρόσος
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Αναγνώστου
Μουσική διδασκαλία: Βαλέρια Δημητριάδου
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Poster artwork: George Giannimpas
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Χαρά Κρόμπα
Παραγωγή: Constantly Productions

Παίζουν: Κων/νος Γώγουλος, Κων/νος Δαλαμάγκας, Στέργιος Κοντακιώτης, Αθανασία Κουρκάκη, Δημήτρης Παπαβασιλείου, Αγγελική Πασπαλιάρη, Χάρης Χιώτης

Διάρκεια: 70 λεπτά

* Η διασκευή βασίστηκε στη νουβέλα «Οι επτά κρεμασμένοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αστάρτη σε μετάφραση Μαρίνας Λιώμη.