«7 χρόνια»: Σκληρή διαπραγμάτευση ζωής

Μία διαπραγμάτευση που σπάει κόκαλα, που αγγίζει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και καυτηριάζει τις τρέχουσες αξίες ανάμεσα σε φίλους / συνεταίρους. Πως μπορεί να εξαργυρωθεί η φυλάκιση εκείνου από τους τέσσερις, που θα χάσει χρόνια από τη ζωή του; Το οικονομικό αντίκρισμα είναι αρκετό και μπορεί να συναγωνιστεί τα επτά χαμένα καλοκαίρια και όχι μόνο, μιας ανθρώπινης ύπαρξης;

Μία φορολογική απάτη και ένας ανεξάρτητος μεσολαβητής / μπαλαντέρ. Η μόνη λύση που προκύπτει ομόφωνα είναι η προσωπική ανάληψη ευθύνης, ώστε να προστατευθεί το prestige της παρέας των συνεταίρων. Βέβαια το κόστος μιας επτάχρονης απουσίας από τον ενεργό στίβο της ζωής δεν είναι αμελητέο.

Ένα κράμα συναισθημάτων, σκέψεων, συμπεριφορών και απόψεων φορτίζουν την ατμόσφαιρα, καθώς βγαίνουν όλα τα μυστικά στη φόρα. Οι δυναμικές που αναπτύσσονται αποτελούν το δείκτη της προάσπισης των συμφερόντων του καθένα ξεχωριστά. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και το παζλ της επιλογής περιπλέκεται επικίνδυνα.

Η θεματική του έργου αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις του σύγχρονου κόσμου της τεχνολογίας με τον φρενήρη χαρακτήρα. Μελετά την ποιότητα ζωής και τη σπατάλη του χρόνου σε ατελείωτες εργατοώρες σε βάρος της προσωπικής αυτοδιάθεσης. Οι φιλοδοξίες και το κυνήγι του χρήματος κοστίζουν. Η ανάληψη κάθε ευθύνης για ποιοτικό χρόνο υποχωρεί μπροστά στην καινούρια ιδέα, που θα τους κάνει ξεχωριστούς και την εταιρία να καρποφορεί.

Η ευφυής προσέγγιση του σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει δράσεις σε διαφορετικά σημεία ανάμεσα στους θεατές, εξελίσσει την πλοκή σε κωμικοτραγική αφήγηση. Τρεις άνδρες και μία γυναίκα κινούν τα νήματα, αλληλοϋποστηρίζονται και ταυτόχρονα αλληλοσπαράζονται. Επιχειρηματολογία διέπει τη θέση του καθένα ανάλογα πάντα με τα ατομικά συμφέροντα και την αντίληψή του σχετικά με τον «απέναντι». Φανερώνεται το εύθραυστο των δεσμών και αντανακλάται το εφήμερο του βάθους στις σχέσεις.

Η δραματική υπόσταση των ερμηνευτών κτίζεται αριστοτεχνικά από το σκηνοθέτη Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και την ομάδα των ηθοποιών, που απογειώνουν το έργο. Η αποκαλυφθείσα απάτη αποδεικνύεται ο εφαλτήρας για τη χρεοκοπία της φιλίας ανάμεσα στους συνεταίρους, που ανατριχιάζουν τώρα στον ήχο του φόβου μιας πιθανής φυλάκισης. Γκρεμίζεται εύκολα το όποιο αρχιτεκτόνημα οικοδόμησαν με γνώμονα την ακμαία ύπαρξη της εταιρίας και βγαίνει στην επιφάνεια ένας τραγικός ναρκισσισμός. Ο θεατής συμμετέχει, προβληματίζεται, βλέπει και ακούει πράγματα, που εμπεριέχουν το ηθικό και το ανήθικο, το υγιές και το άρρωστο, την επιθετικότητα και την άμυνα. Οι εμμονές και οι έντονες διαφορές των χαρακτήρων είχαν υπερκεραστεί, όταν το δέλεαρ του χρήματος ήταν παρόν. Τώρα όμως οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Πρέπει να αποφασίσουν και να επιλέξουν ποιος είναι ο πιο άχρηστος για την εταιρία, ώστε να σωθούν οι υπόλοιποι.

Ο μεσολαβητής Αλέξανδρος Λογοθέτης με μαεστρία «βγάζει» τον εσωτερικό πυρήνα των συνεργατών και τους φέρνει αντιμέτωπους απέναντι στην «ευθύνη». Ατομική και συλλογική ευθύνη ανταγωνίζονται την αλήθεια και τις αρχές της δικαιοσύνης. Η απογύμνωση των ηρώων αναπόφευκτη. Πέφτουν οι μάσκες, καταρρέει η αίγλη της κάθε περσόνας και αναλύεται με πρωτότυπο τρόπο ο μύχιος εαυτός. Ένα κλίμα ψυχολογικού θρίλερ διαμορφώνεται, καθώς κάμπτονται όλες οι αναστολές και διαπιστώνεται η απαξία της συσσώρευσης πλούτου και της ανελέητης φιλοδοξίας. Στην ουσία το έργο δείχνει την απώλεια της προσωπικότητας, όταν επενδύουμε στο γρήγορο/γοητευτικό κέρδος, κάνοντας κριτική στη σύγχρονη κοινωνία.

Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, ο Ορφέας Αυγουστίδης, ο Κων/νος Ασπιώτης και ο Γιώργος Χριστοδούλου, αποτελούν μια εξαιρετική ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών. Μία ομάδα, που κεντάει κυριολεκτικά τον ιστό μιας παράστασης με εσωτερικό δυναμισμό , πάθος, ρυθμό, τόλμη, ευαισθησία, πόνο και αμφισβήτηση. Ενσαρκώνουν τους ρόλους τους με υποκριτική αυτοτέλεια και ως μονάδες και ως σύνολο. Σωστές κορυφώσεις αναμεμειγμένες με το εκρηκτικό τους ταπεραμέντο προσφέρουν ένα χείμαρρο εικόνων και δραματική ένταση. Μαζί τους ο εξαιρετικός Αλέξανδρος Λογοθέτης. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο ρεαλιστικότατο, διανθισμένο όμως με μπόλικο λυρισμό. Μια μάχη αυτοσυνειδησίας και ενηλικίωσης.

Η σκηνοθετική οπτική αβανταδόρικη, καίρια, με εμφανή στόχο τη μέθεξη του κοινού με το καλλιτεχνικό δρώμενο. Έγινε σωστή διαχείριση του υλικού, με μέτρο και ψυχραιμία. Κάποιες υπερβολές που παρατηρήθηκαν δεν είναι ικανές να αλλοιώσουν την εμβέλεια του προβληματισμού ενός σύγχρονου έργου με διαχρονική αξία.

Σκηνικά/κοστούμια: En route Architects-Hannes Livers Gutberlet-Κατερίνα Κούρκουλα.

Η παρουσία των σκηνικών «ερμηνεύουν» το έργο μαζί με τους ηθοποιούς και δίνουν αναπνοή και ζωντάνια στη δομή του θεατρικού προϊόντος. Τα κοστούμια λιτά και ενδεικτικά του ύφους της σκηνοθετικής γραμμής.

Ο σχεδιασμός ήχων-μουσική του Σταύρου Γασπαράτου συμπληρώνουν την πράξη ως μέρος της δραματουργίας μαζί με τους φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου.

Ένα έργο με μηνύματα επίκαιρα στην εποχή μας, όπου η αλλοτρίωση σε όλα τα επίπεδα της δράσης του ανθρώπου είναι παρούσα.

Μία σφιχτοδεμένη παράσταση με τις σταθερές και τις ανατροπές της, η οποία αξίζει την προσοχή μας. Είναι σίγουρο πως θα ικανοποιήσει τα μέγιστα τους λάτρεις του θεάτρου και όχι μόνο.

Διαβάστε επίσης:

7 χρόνια, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου στο Θέατρο Αποθήκη