Το Ελληνικό Σύννεφο: Έκθεση του Πάρι Πετρίδη στην γκαλερί ΑΔ

Την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016 στις 20:00 εγκαινιάζεται η ατομική έκθεση του Πάρι Πετρίδη με τίτλο «Το Ελληνικό Σύννεφο» στην γκαλερί ΑΔ.

Από την εποχή του διαφωτισμού οι δυτικές κοινωνίες τείνουν να εξελίσσονται ακολουθώντας οργανωμένα μία πορεία προς το Υψηλό. Ένα υψηλό που οι θεσμοί επεξεργάζονται λαμβάνοντας υπ’ όψιν τόσο τις οικονομικές, πολιτικές, τεχνολογικές και πολιτιστικές κατακτήσεις, όσο και το ιστορικό παρελθόν. Η διαδρομή αυτή αποτυπώνεται στο αστικό τοπίο.

Όταν ο γάλλος πρόεδρος François Mitterrand ερωτήθηκε γιατί ήταν ανάγκη να εγκριθούν πιστώσεις 15 δισεκατομμυρίων γαλλικών φράγκων για μια σειρά μοντέρνων μνημείων, ανάμεσα στα οποία η Nέα Εθνική Βιβλιοθήκη, απάντησε ότι τα έργα αυτά θα πιστοποιούσαν και θα συμβόλιζαν τον κεντρικό ρόλο της Γαλλίας στην τέχνη, την πολιτική και την παγκόσμια οικονομία στο τέλος του εικοστού αιώνα.

Βέβαια, το ζήτημα της ανέγερσης σημαντικών μνημείων δεν αναλαμβάνεται ποτέ αποκλειστικά από τους κεντρικούς θεσμούς. Ο ρόλος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ήταν πάντα ιδιαίτερα σημαντικός στην νεώτερη ελληνική ιστορία. Η άναρχη ανάπτυξη ωστόσο δημιουργεί τόσο ισχυρή οπτική εντύπωση που τα σημαντικά νεώτερα μνημεία δεν κατορθώνουν να την αναστρέψουν.

Έτσι το Υψηλό που επιλέγει στις φωτογραφίες του ο Πετρίδης είναι εκείνο που σχετίζεται με τον ρόλο ενός «χαμένου μητροπολιτικού κέντρου» στην δημιουργία του σύγχρονου φαντασιακού μας.

Αυτή η σειρά φωτογραφιών αποτυπώνει την σύγχρονη ταυτότητα του τόπου όπως συγκροτείται από την στενή συνύπαρξη αντιφατικών θραυσμάτων διαφορετικών πραγματικοτήτων. Το “χαμηλό” της χαώδους παρανόησης του μοντερνισμού, το κιτς ή το ευτελές συγκρούονται με “υψηλές” φόρμες κλασσικής και βυζαντινής καταγωγής, αλλά και με τις αξίες της παράδοσης. Το οπτικό αποτέλεσμα ταράσσει, αποσυντονίζει. Μεταφέροντας διαφορετικές μνήμες και σημασίες, αυτά τα σπαράγματα πραγματικότητας, μοιάζουν τυχαία τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Όμως, μέσα ακριβώς από αυτή την αδόμητη παράθεση, με τις εντάσεις και τις ρωγμές της, αναδύεται η ετερόκλητη ταυτότητα του τόπου.

Έτσι οι φωτογραφίες αυτές αποκτούν ταυτόχρονα ένα σουρεαλιστικό στοιχείο καθώς και έναν ακριβή ρεαλισμό, που φέρνει στον νου τέχνη του κολάζ της δεκαετίας του 20. Ένα κολάζ που επιθέτει και ανακατεύει αποσπάσματα βγαλμένα από το “φυσικό” τους πλαίσιο, σε μια αναζήτηση νέων ταυτοτήτων που αναδύονται μέσα από το παροδικό, το αναπάντεχο, το ανόμοιο και το ημιτελές. Η τέχνη του κολάζ αναπτύχθηκε σαν μέσο κατασκευής «αδύνατων εικόνων», αλλά ταυτόχρονα και σαν μέσω κριτικής αναπαράστασης της κοινωνίας. Τα στοιχεία αυτά βρίσκονται στο έργο του Πετρίδη, με την διαφορά ότι δεν υλοποιεί ο καλλιτέχνης το κολάζ.

Μέσα από την ματιά του παρουσιάζεται μία πραγματικότητα που δομείται σαν κολάζ, της οποίας η βαθύτερη ταυτότητα αναδύεται όχι τόσο από τα επί μέρους στοιχεία που την απαρτίζουν, όσο μάλλον από τις μεταθέσεις, τις αντιθέσεις και τις παροδικές ισορροπίες της.