Οι εκδόσεις της Εστίας ανακοινώνουν την κυκλοφορία του δεύτερου τόμου των θεατρικών του Κώστα Πρετεντέρη, Θεατρικά Β´. Το καρέ του έρωτα. Μιας πεντάρας νιάτα. Δεσποινίς διευθυντής με προλογικά σημειώματα των Ελένης Βαροπούλου, Σταμάτη Φασουλή & Ι. Κ. Πρετεντέρη.
Πάντα πίστευα ότι το ελληνικό θέατρο της περιόδου 1953-1978, στο οποίο πρωταγωνίστησε και ο πατέρας μου (αυτή ήταν συνοπτικά η εικοσιπενταετία της δημιουργίας του…), δεν ήταν απλώς η καλλιτεχνική περιπέτεια μιας ομάδας –και μιας ευρύτερης παρέας– ταλαντούχων συγγραφέων, που είχε την τύχη να συμπέσει με μια γενιά αξεπέραστων ηθοποιών.
Ήταν ταυτοχρόνως το παρακολούθημα και η διεισδυτική καταγραφή μιας κοινωνίας που, μετά την αιματοβαμμένη δεκαετία του ’40, αλλάζει, εξελίσσεται και μεταμορφώνεται στην Ελλάδα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η δική μου γενιά. Μια Ελλάδα φτωχότερη ασφαλώς από τη σημερινή, αλλά σίγουρα πιο απλή, πιο αισιόδοξη και μάλλον πιο καλόκαρδη.
Υπ’ αυτήν την έννοια, το θέατρο εκείνης της εποχής φέρει βάρος μαρτυρίας για μια χώρα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πια παρά μόνο στις αναμνήσεις ή τα προσωπικά βιώματά μας. Αλλά η οποία, ευτυχώς για όσους τη γνώρισαν, πρωταγωνιστεί ακόμα σε παλιές κινηματογραφικές ταινίες και σε θεατρικές σκηνές.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
[Aπό το προλογικό σημείωμα του Ι. Κ. Πρετεντέρη]
Ο Κώστας Πρετεντέρης (1926-1978) γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου τελείωσε το Πειραματικό Σχολείο. Από δεκαεπτά χρόνων, μαθητής ακόμα, έγραφε νούμερα για επιθεωρήσεις. Αργότερα, σε συνεργασία με τον Γιώργο Οικονομίδη, έγραψε πολλές θεατρικές επιθεωρήσεις κι έκανε μεγάλες ραδιοφωνικές επιτυχίες. Το 1953 παντρεύτηκε την Άννα Βέννη κι απέκτησε έναν γιο.
Από το 1960 συνεχίζει μόνος στο ραδιόφωνο με τεράστιες επιτυχίες (Το ημερολόγιο ενός θυρωρού, Τα καθημερινά του Καθημερινού με τον Δημήτρη Χορν, Το νυφικό κρεβάτι με τον Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη, κ.λπ.). Από το 1962 συνεργάζεται με τον Ασημάκη Γιαλαμά και γράφουν την πρώτη μεγάλη τους θεατρική επιτυχία για τον θίασο «Κατερίνας», Τα παιδιά μας οι Κέρβεροι. Ακολουθούν άλλες μεγάλες επιτυχίες: Δεσποινίς διευθυντής, Ένας ιππότης για τη Βασούλα, Η κυρία εκυκλοφόρησε, Μιας πεντάρας νιάτα, Η κόμισσα της Φάμπρικας και άλλα. Από το 1972 συνεχίζει τη συγγραφική θεατρική του καριέρα μόνος, με τον Νονό μου τον διάβολο με το θίασο του Κώστα Βουτσά, ως το 1978 με το τελευταίο του έργο, τον Κουνενέ, που παίχτηκε επί δύο ολόκληρα χρόνια.
Εργάστηκε ταυτόχρονα ως χρονογράφος στις εφημερίδες Βραδυνή, Αθηναϊκή, Καθημερινή και, τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του, στην Ελευθεροτυπία. Από το 1970 και εξής, στα πρώτα ακόμα χρόνια της ελληνικής τηλεόρασης, ο Πρετεντέρης γράφει τον Κύριο συνήγορο (πρώτη ελληνική σειρά γραμμένη ειδικά για τη μικρή οθόνη), την Κοκορόμυαλη, τον Ονειροπαρμένο, τη θρυλική Γειτονιά μας, Εκείνες κι εγώ, Τα παιδιά του Ζεβεδαίου και άλλα εξαιρετικά δημοφιλή έργα.
