Τι! Αυτό είναι τέχνη; όπως αυτή η κέρινη κωφή οχιά; Που σκότωσε με το δηλητήριο της μια απεγνωσμένη βασίλισσα;
Oscar Wilde, Salome
”Ah! I have kissed thy mouth, Iokanaan, I have kissed thy mouth.
There was a bitter taste on thy lips. Was it the taste of blood?…
Nay; but perchance it was the taste of love…. They say that love hath a bitter taste…. But what matter? what matter? I have kissed thy mouth, Iokanaan, I have kissed thy mouth”.
Peter Handke, Kaspar
”I was not born when I came to the world but when the pain falls. The pain helped me to drive a wedge between me and objects and eliminate Finally my babbling. Thus pain I DELETE myself from the confusion. I have learned to fill with words all that was empty. And I have learned who was who and how to calm with phrases what was moaning. I do not have vertigo to an empty pot. Everything is submissive to me. I no longer tremble before an empty cupboard to empty cans to empty rooms.”
Dave, Panic Attack, Rap on BBC1
”If I hit him then I’m dumb, but if he dips me he’s the man
I can’t win, there’s no way I’m handling that
If I run then I’m a neek, but if I don’t then I’m a fool
So on road I’m looking happy but I’m screaming in my head having panic attacks
They got me anxious
And two wrong responses from a shanking at any given time
I been there and done that on many different nights
It’s probably the reason that I got many different rhymes
I’m really living life”
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
(https://www.youtube.com/watch?v=kD86A-y6ErU)
Ποιο είναι το παρελθόν της τέχνης που λατρεύουμε; Αποτελεί έργο των σημερινών καλλιτεχνών να αποκαλύψουν τα μυστικά του παρελθόντος ενός έργου τέχνης; Και πόσο συχνά, οι καλλιτέχνες, συμβιβάζονται με αυτό το παρελθόν.
Μήπως το αντιμετωπίσουμε σαν μια εννοιολογική κατάσταση, και αναμορφώνουμε ένα διάλογο με αυτό; Αντιπαραθέτοντας τον Χρόνο ως καταλύτη για την ταυτότητα της Ιστορίας της Τέχνης;
Το παρελθόν και το δηλητήριο στην τέχνη ως μέσο και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το Δηλητηριώδες παρελθόν ενός έργου τέχνης εάν αυτό εγχέεται σε ένα θεατρικό έργο σε μια performance ή εντός ενός μουσικού κομματιού.
«Η τέχνη μπορεί να είναι δηλητηριώδης ως μορφή του παρελθόντος της;”
Αυτές οι λέξεις που αναφέρονται στον Σαίξπηρ στο έργο Ερρίκος IV , σε αυτό το εκπληκτικό μονόλογο της Queen Margaret, αποκαλύπτουνε τις δηλητηριώδης πτυχές ενός αντικειμένου και πως η μετατροπή του σε τέχνη γίνεται ανατροπή όταν αισθανόμαστε ότι τα κείμενα λειτουργούν ως όχημα που μας μεταφέρουν σε αυτό το ”no man’s land” οπού αντιμετωπίζουμε ένα καθαρτικό παραλήρημα συναισθημάτων στη χώρα του άλυτου πια ερωτήματος στο πρόβλημα, από Ποιούς και Πώς διαμορφώνεται η ιδέα της Πνευματικής Ψυχής και πως αυτή φέρει θνησιμα μυστικά και αποκεφαλισμό.
Το “δηλητήριο /όπως και το προϊόν δηλητηρίασης είναι το ίδιο ” το κείμενο ενός έργου μέσα σε ένα άλλο έργο. Μια παράσταση performance που αναζητάει ένα ιδιαίτερο σημείο σύγκλισης χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα το τέλος από το θεατρικό έργο Salome του Oscar Wilde απόσπασμα από το έργο Kaspar του Peter Handke, και το rap Panick Attack του Dave από το BBC1.
Ο καμβάς εδώ είναι το κλασικό έργο όπου μέσα στο δέρμα του, είναι κρυμμένα, κάτω από μια μάσκα, τρομερά μυστικά.
Ανάμεικτα συναισθήματα θα δημιουργηθούν κατά την διάρκεια του έργου όπως, ακύρωση, αποτυχία, λογοπαίγνιο, πειστικότητα, υπερβολή, παραλογισμός, βωμολοχία, παιδικότητα, οίδημα, το άγχος, πόνος ή υπερβολή. Κούφια λόγια. Δυσκολία στη διαμόρφωση συνεκτικής πρότασης, ιδέες.
Κατάχρηση της αντίθεσης. Λεπτότητα. Ανηθικότητα. Έλλειψη γοητείας. Πέρα από τα όρια. Πάρα πολύ ταλέντο, λίγο ταλέντο. Αληθινό.
Αυτά τα συναισθήματα είναι το ζητούμενο αποτέλεσμα για την performance. Πρέπει να είναι τα ίδια ακριβώς σαν και αυτά που περιέγραψε Ο Victor Hugo για τον Shakespeare και την εποχή του και το πως το κοινό και ακόμα και οι συνεργάτες του τον αντιμετώπιζαν αλλά χωρίς να χρησιμοποιηθούν τα κείμενα του .
Η performance και η θεατρική απόδοση της κοντά στα όρια της τρέλας κάνει το τέλος της performance πολύ ιδιαίτερο και όλα αυτά που παρατηρήσαμε κατά την διάρκεια της, είναι τα λόγια μιας άρρωστης μάσκας που χρειάζεται θεραπεία από το ίδιο της το παρελθόν, όπως επίσης και ο ηθοποιός που βρίσκεται πίσω απ το προσωπείο, προσπαθώντας, στην εν λόγω θεατρική τρέλα, να γεφυρώσει αιώνες δηλητηριασμένης τέχνης. Μια βίντεο εγκατάσταση κατά μήκος του χώρου, θα υποστηρίζει την performance.
Ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Είναι καλλιτέχνης που κινείται τόσο στον χώρο της ζωγραφικής, όσο και της ψηφιακής τέχνης και της τέχνης των εγκαταστάσεων. Έχει επίσης εργαστεί στο χώρο του διαδραστικού βιωματικού θεάτρου, του video theater και της εικαστικής θεατρικής ερμηνείας, εξερευνώντας τα όρια του θεάτρου και της ζωγραφικής από το 1990.
Η πρακτική του εμπλέκει τον θεατή σε ένα νέο θέατρο ή περισσότερο σε ένα σύστημα που συμπεριλαμβάνει το θέατρο ως έναν καταλύτη των καθημερινών εννοιών της ζωής. Ο ίδιος εφαρμόζει αυτές τις έννοιες στις εικαστικές τέχνες και παρατηρεί τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στην «εικόνα» ως συμπεριφορά πλαστικότητας.
Φωτογραφίες: Filippos Tsitsopoulos/ performance / Hull 2017/ Re rooted
