Έντεκα χρόνια μετά την παραμονή του στη Νέα Υόρκη και τη συλλογή μιας πολυετούς δουλειάς, ο Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης, κοιτάζει τα έργα του μέσα από μια νέα ματιά. Χρησιμοποιεί τις φωτογραφίες σε μια νέα σχέση μεταξύ τους, δημιουργώντας μια αφήγηση.
Παρατάσσει απλές και γνώριμες εικόνες σαν να ήταν λέξεις δημιουργώντας μια νέα σύνταξη. Με τον τρόπο αυτό φέρνει τον θεατή σε αμηχανία εκθέτοντας οικείες εικόνες σε μια φαινομενικά ανοίκεια σχέση μεταξύ τους, η οποία όμως τελικά τον καλεί να ανανοηματοδοτήσει τα πράγματα.
Ο Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης σε ένα χρονικό φωτογραφικών περιπλανήσεων, έχει επιλέξει να φωτογραφήσει μέρη που τον σημάδεψαν με μνήμες από την παιδική του ηλικία έως σήμερα, από τη Λήμνο στη Νέα Υόρκη και από τα ερείπια του Ελληνικού στη Σανγκάη. Πρόκειται για μια αφήγηση όπου μεταστοιχειώνονται εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα σε φωτογραφικές εικόνες που διηγούνται μια ιστορία σε μια νέα σύνθεση.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης αφηγείται:
«Η αποσπασματικότητα είναι κύριο χαρακτηριστικό της αφήγησης
Της εμπειρίας της ίδιας, του βιώματος
Η πληρότητα είναι ουσιαστικά ανεπίτευκτη, και ευτυχώς…
Ο συνεχής ήχος δεν αποτελεί μουσική
Το νόημα συγκροτείται στα διάκενα της περιγραφής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εδώ η συναρμογή γίνεται με όρους αντήχησης και η σημασία της κάθε εικόνας
Προκύπτει ως σχέση, ως αντανάκλαση.
Στα Τσιμάνδρια της Λήμνου έμαθα ποδήλατο και κολύμπι
Ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, και ύστερα και δεύτερη, και τρίτη…
Μια τα κορίτσια, μια το κίτρινο και το μπλε και μια τη ζωντανή μουσική.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μερικές πτήσεις προς και από το νησί
Αρχικά από το Ελληνικό, από ’κει ξεκινούσε πάντα η περιπέτεια, 15 Ιουνίου
Ανοίγοντας η πόρτα του αεροσκάφους έμπαινε στα ρουθούνια μου, αυτό το άρωμα του νησιού
Μετά ο μεταλλικός ήχος της σκάλας, το ταξί του Δημοσθένη και τέλος η μυρωδιά του σπιτιού
Και η κόρνα του ταχυδρόμου.
Στη Νέα Υόρκη πάλι, η πιο χαρακτηριστική και επίμονη μυρωδιά που έχω στη μνήμη, από τις πρώτες μου μέρες εκεί, είναι το άρωμα της φρέσκιας μπουγάδας που εκλύεται σε βιομηχανική κλίμακα από τα πλυντήρια στα υπόγεια των κτηρίων.
Το ποδήλατο μου φάνηκε χρήσιμο στη Νέα Υόρκη, γίνομαι ένα με τον σφυγμό της πόλης
Όχι πάντα όμως, ώρες-ώρες με εκνευρίζει αφάνταστα όλος αυτός ο ηδονισμός της
Τελευταία με ξάφνιασε με τρόπο που δεν το περίμενα. Επιβάτης σε τραίνο.
Έμαθα να ζω με την άγνοιά μου για το αναγκαίο και το δυνατό
Προσαρμόστηκα στον εαυτό μου και στις συνθήκες.
Και οι συνθήκες με έφεραν στη Σαγκάη
Η Σαγκάη τώρα, μ’ έναν τρόπο με ξανάστειλε πίσω στη Λήμνο
Απ΄ όπου όλα ξεκίνησαν με τη φωτογραφία
Και τα ταξίδια με αεροπλάνο».
