Την Δευτέρα 26 Οκτωβρίου εγκαινιάζεται ατομική έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Λασηθιωτάκη, με τίτλο Μέρες Επίγειες, στο πλαίσιο των Δημητρίων 2009 από τον Δήμο Θεσσαλονίκης και την Hellexpo. Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στο περίπτερο 6 της Δ.Ε.Θ. και θα διερκέσει από τις 26 Οκτωβρίου έως τις 15 Νοεμβρίου 2009.
Ο Γιάννης Λασηθιωτάκης ανήκει στους καλλιτέχνες που εμφανίζονται στη δεκαετία του \’80 και διαμορφώνει την καλλιτεχνική του ταυτότητα στη δεκαετία του 1990. Θεωρείται ένας από τους εκπροσώπους της σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης στη δεκαετία αυτή.
Για το έργο του καλλιτέχνη ο ιστορικός και κριτικός Τέχνης, Χάρης Σαββόπουλος σημειώνει τα έξης: Ο Λασηθιωτάκης… στα Επίγεια Πορτρέτα, εστιάζει την προσοχή του στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής. Το ζήτημα λοιπόν, δεν είναι η ίδια η ζωγραφική ή η αντιπαράθεση μαζί της, αλλά ο τρόπος που επέλεξε ο καλλιτέχνης να μας οδηγήσει να κοιτάξουμε το έργο του.
Και εδώ έχουμε ένα βλέμμα που προφανώς δεν είναι αθώο της ιστορίας αλλά και της εποχής του. Οι εικόνες παρά τις έντονες αναφορές και ζυμώσεις με τον ιστορικό χρόνο, από τις καινοτομίες του Έντουαρντ Μουνκ μέχρι το βλέμμα του Γκέραντ Ρίχτερ και της Σούζαν Ρόθενμπεργκ, ενσωματώνουν δομικά το στοιχείο της ψηφιακής εποχής μας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Άλλες αναπαράγουν τον τρόπο που βλέπει το ανθρώπινο μάτι κάτω από συγκεκριμένες φωτεινές συνθήκες, όταν για παράδειγμα το φως έρχεται από το βάθος εικόνας, φωτίζεται το φόντο και σκοτεινιάζουν οι μορφές στο πρώτο πλάνο.
Και άλλες, παγωμένες, αποστασιοποιημένες σαν ψηφιακές μορφές ή virtual χαρακτήρες κοιτάζουν τον θεατή. Όμως αυτές οι εικαστικές προσεγγίσεις θα ήταν ελλειμματικές σαν σύγχρονος εικαστικός λόγος, αν δεν συνοδευόταν από ορισμένες καλλιτεχνικές επισημάνεις.
Πρώτα από όλα είναι η ιδιάζουσα τεχνική τους, που μπορεί να συγγενεύει με άλλες παλαιότερες ζωγραφικές μεθόδους, όμως η εφαρμογή της με αυτούς τους όρους, χαρακτηρίζει την παρούσα ενότητα του καλλιτέχνη.
Ύστερα είναι η φωτογραφική καταγωγή των μορφών του. Δεν είναι μόνο η τεχνική παράμετρος του ψηφιακού χαρακτήρα, που επισημάνθηκε προηγουμένως, αλλά είναι και η εμφανής πρόθεση του καλλιτέχνη να «κοιτάξει» τις μορφές του όχι σαν ζωγράφος, αλλά περισσότερο σαν φωτογράφος που επιλέγει την πόζα του μοντέλου του.
Ακολουθεί τη ματιά του φωτογράφου, που μιμήθηκε τον καλλιτέχνη παλαιότερων εποχών, αλλά ο διάλογος με αυτού του είδος το βλέμμα, διεξάγεται μέσα από την επεξεργασία του δεύτερου πλάνου. Το δεύτερο πλάνο είναι τις περισσότερες φορές ουδέτερο εννοιολογικά, δεν προσφέρει δηλαδή κάτι περισσότερο στην ανάγνωση του εικονιζόμενου, αλλά όταν δεν είναι μονόχρωμο, σχολιάζει εκείνα που διαβάζονται στην έκφραση και τις ουδέτερες σχεδόν πόζες των μοντέλων…
