Αφιέρωμα στον David Perlov στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Η λαντίνο, το ιδίωμα των Εβραίων που εκδιώχθηκαν από την Ισπανία και βρήκαν καταφύγιο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, είναι μια γλώσσα που χρησιμοποιούνταν ευρύτατα μέχρι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Η ταινία In Search of Ladino είναι ένα ταξίδι που αποκαλύπτει διαφορετικά πρόσωπα σε αναπάντεχα μέρη, όπως ένα κλαμπ στη Γιάφα, μια αγορά στο Τελ Αβίβ και τους δρόμους της Ιερουσαλήμ, ακολουθώντας τα ίχνη παραδόσεων, τραγουδιών και αναμνήσεων μιας χαμένης εβραϊκής κουλτούρας.

In Search of Ladino (Αναζητώντας τα σεφαραδίτικα), 1981, 60’

Εβραϊκά και λαντίνο με αγγλικούς υπότιτλους

Προβολή με τη συμμετοχή των Yael Perlov, Ρένα Μόλχο και Itamar Gov.

Ο Ισραηλινός κινηματογραφιστής David Perlov γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1930 και πέθανε το 2003 στο Τελ Αβίβ. Το 1957 γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, Old Aunt China (Η γηραιά θεία Κίνα), μια ταινία κινουμένων σχεδίων βασισμένη στα σαρκαστικά σκίτσα και σε ζωγραφιές μιας δεκατετράχρονης που ζούσε στη Λιόν στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Perlov τα είχε ανακαλύψει στη σοφίτα ενός σπιτιού στο Παρίσι όπου έμενε εκείνη την εποχή. Το 1958 ο Perlov μετανάστευσε στο Ισραήλ για να εγκατασταθεί στο κιμπούτς Bror Hayil. Η ταινία αυτή, παρουσιάζεται στον εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, στο πλαίσιο της documenta 14 στην Αθήνα.

Μετά το θάνατό του, o David Perlov άφησε πίσω του δεκάδες Hefte (τετράδια) γεμάτα κείμενα για ταινίες, βιογραφικά σημειώματα, εικόνες περιπλεγμένες με κείμενα και κείμενα εικονογραφημένα. Ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1970, καθώς σπάνιζαν οι αναθέσεις για ταινίες και άρχισε να βρίσκεται σε ολοένα βαθύτερο δημιουργικό αδιέξοδο, ο Perlov είχε μια εναλλακτική σύλληψη με τον δικό του νέο, ηθικό και αισθητικό τρόπο: ένα Tagebuch, δηλαδή Ημερολόγιο – όχι λογοτεχνικό, αλλά κινηματογραφικό. Σε ένα τετράδιο έγραψε:

Αγοράζω μια κάμερα
Θέλω να τραβήξω
μόνος μου και για μένα
Προπάντων με ανωνυμία
Θα περάσει καιρός ώσπου να μάθω
Πώς να το κάνω

Εδώ η προσωπική κρίση ενός καλλιτέχνη αγγίζει τη συλλογική ρωγμή: την εποχή όπου ο Perlov ξεκίνησε το Ημερολογιό του, τον Οκτώβριο του 1973, ξέσπασε ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ. Η κάμερά του απαθανάτισε πρώτα σημάδια από ένα παράθυρο: η ανησυχία των πιστών καθώς βγαίνουν από τη συναγωγή στον δρόμο και ακούν από τα τρανζίστορ τους την κλήση σε επιστράτευση των εφέδρων. Στην ιστορία του κινηματογράφου δεν υπάρχει προηγούμενο δείγμα προσωπικού ημερολογίου όπου ο πόλεμος είναι το θεμελιώδες στοιχείο· εδώ το στενά ιδιωτικό –συνήθως ο προσωπικός χώρος του ατόμου και το σπίτι του– γίνεται ριζοσπαστικό, δημόσιο, πολιτικό. Το 2013, ο κινηματογραφιστής και ερευνητής Anan Barakat αφιέρωσε το βιβλίο του με θέμα το νέο κύμα στον παλαιστινιακό κινηματογράφο στον Perlov, καθώς επίσης στους Mustafa Abu Ali, Mahmoud Darwish και JeanLuc Godard, ενώ σε συνέντευξη δήλωσε πως αυτοί οι καλλιτέχνες, μολονότι μιλούσαν πολιτικά και σκέφτονταν πολιτικά, δημιούργησαν τέχνη υψηλής ποιότητας.