Εκδόσεις Κίχλη: Εκδοτικό Πρόγραμμα Σεπτέμβριος 2017 – Ιανουάριος 2018

Το διάστημα Σεπτέμβριος 2017 – Ιανουάριος 2018, πρόκειται να κυκλοφορήσουν τα ακόλουθα βιβλία:

1. Γιώργος Κούβας, «Καρμπόν» (μυθιστόρημα, πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας)

Ο Άρης Κοντός είναι ένας άτολμος, εσωστρεφής αντιήρωας. Αίφνης, ένα χτύπημα στο πίσω μέρος του αυτιού τού προκαλεί εκρηκτική ωτίτιδα. Η ακοή του οξύνεται συνεχώς. Έτσι, μαθαίνει να χρησιμοποιεί τους ήχους σαν εργαλεία, στήνει ηχοπαγίδες, απλώνει ηχονήματα, επιθυμώντας να πραγματοποιήσει ένα κρυφό του όνειρο: να κατακτήσει τις κορυφές της Τέχνης. Από εκεί θα σπάσει το φράγμα του ήχου της σιωπής και θ’ αφήσει το ταλέντο του να εκτιναχθεί.

Αστικός μύθος, μαύρη κωμωδία, ή φιλοσοφικό δράμα, το «Καρμπόν» μιλά με αλληγορικό τρόπο αλλά και με χιούμορ για την ηρωική έξοδο από τη μετριότητα της καθημερινής ζωής.

2. Χριστόφορος Μηλιώνης, «Καλαμάς κι Αχέροντας» (διηγήματα – επανέκδοση· συνοδεύεται από επίμετρο)

3. Τίτος Πατρίκιος, «Ποιήματα 1943-2012» (ποιητικά Άπαντα)

4. Νίκος Καχτίτσης, «Η Ομορφάσχημη» (διήγημα, επίμετρο Ηλίας Γιούρης)

5. Ράινερ Μαρία Ρίλκε, «Οι σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε» (μυθιστόρημα, μετάφραση-επίμετρο: Αλέξανδρος Ίσαρης)

6. Ουίλλιαμ Φώκνερ, «Ο Αχυρώνας φλέγεται» (διήγημα, μετάφραση- επίμετρο Γιάννης Παλαβός)

Ο «Αχυρώνας φλέγεται» αποτελεί ένα από τα αρτιότερα και πλέον ανθολογημένα διηγήματα του Ουίλλιαμ Φώκνερ. Η πλοκή του αναπτύσσεται αριστοτεχνικά γύρω από το εναγώνιο δίλημμα ενός δεκάχρονου αγοριού, που υποχρεώνεται να επιλέξει ανάμεσα στην υποταγή στον βίαιο πατέρα του και στην επώδυνη χειραφέτηση. Στον πυρήνα του διηγήματος ανιχνεύεται αυτό που ο συγγραφέας όρισε, στην ομιλία του κατά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ, ως το μοναδικό θέμα για το οποίο αξίζει να γράφει κανείς: «τα προβλήματα του ανθρώπινου ψυχικού χώρου που βρίσκεται σε μάχη με τον εαυτό του». Ο «Αχυρώνας φλέγεται», εκτός από μια έξοχη ιστορία ενηλικίωσης, αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα αυτής της σύγκρουσης που διατρέχει ολόκληρο το έργο του Φώκνερ.

7. Δημήτρης Κανελλόπουλος, «Ο θάνατος του αστρίτη και άλλες ιστορίες» (διηγήματα)

8. Μαρία Στασινοπούλου, «Χαμηλή βλάστηση» (διηγήματα)

Σειρά: Τα άστεγα

1. Ζίγκφριντ Κρακάουερ, «Η γραφομηχανούλα» – Φρίντριχ Νίτσε, «Έξι επιστολές και ένα σημείωμα για τη γραφόσφαιρα» (πρόλογος – μετάφραση Νικήτας Σινιόσογλου)

Στη «Γραφομηχανούλα» του Ζίγκφριντ Κρακάουερ (1889-1966) ο αφηγητής ερωτεύεται τη γραφομηχανή του. Η παράδοξη σχέση τους διανύει όλα τα στάδια μιας τυπικής ερωτικής συνύπαρξης: μια τυχαία συνάντηση, ενθουσιασμός και ερωτική μανία, απομάγευση και χωρισμός. Ό,τι περιγράφει ο Κρακάουερ προσομοιάζει με την εμπειρία του Φρίντριχ Νίτσε γύρω στα 1882, όταν, έχοντας χάσει την όρασή του, έγινε για λίγο ενθουσιώδης κάτοχος μιας από τις πρώτες γραφομηχανές στην ιστορία. Σε αυτήν «χτύπησε» ποιήματα και επιστολές, όπου φανερώνεται πότε πότε ο ψυχικός εκτροχιασμός τῃ συνοδείᾳ των ανερμάτιστων πλήκτρων της μηχανής, όπως συμβαίνει και στο αφήγημα του Κρακάουερ. Ο Νίτσε έγινε ο πρώτος μεγάλος φιλόσοφος που έγραψε σε γραφομηχανή, αλλά κι ο πρώτος που επισήμανε τη γοητεία μιας ενδεχόμενης ώσμωσης διανοητή και μέσου. Οι συμπτώσεις ανάμεσα στο αφήγημα του Κρακάουερ και στην εμπειρία του Νίτσε είναι τέτοιες, ώστε συνιστάται η παράλληλη ανάγνωση των κειμένων εν είδει λογοτεχνικού παιχνιδιού.

2. Κριστιάν Μπομπέν, «Ο σχοινοβάτης» (αφήγημα, μετάφραση Φοίβος Ι. Πιομπίνος – Béatrice Connolly, επίμετρο Γιώτα Κριτσέλη)

Μέσα από ένα αφήγημα που συνδυάζει στοιχεία παραβολής και φιλοσοφικού μύθου και με πρωταγωνιστή την αινιγματική μορφή ενός ανθρώπου με το κεφάλι αλόγου, ο Κριστιάν Μπομπέν καταδεικνύει την ανεπάρκεια των βιβλίων να δώσουν απάντηση στα θεμελιώδη ζητήματα της ύπαρξης. Τι απομένει; Να ανοίξουμε τις αισθήσεις και την ψυχή μας στην ομορφιά της φύσης και του κόσμου και να επανακτήσουμε τη σοφία του απλού.

3. Αλέξης Πανσέληνος, «48 απλά μαθήματα δημιουργικής γραφής»

«Τα περισσότερα από αυτά τα “σεμινάρια” αναρτήθηκαν στο facebook στη διάρκεια του 2016-2017. Παρακινημένος από τη δυσπιστία μου για την αποτελεσματικότητα των σεμιναρίων που έχουν γίνει πια θεσμός, δυσπιστία που επιτείνει η ποιότητα μεγάλου μέρους της πρόσφατης λογοτεχνικής μας παραγωγής, σκέφτηκα να κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου και να υποδηλώσω (κάπως κρυπτικά) τις προσωπικές μου απόψεις πάνω στο γράψιμο αλλά και στο διάβασμα. Σε κάθε περίπτωση, τα 48 αυτά “σεμινάρια” αποτελούν ένα κατά βάθος σοβαρό παιχνίδι με τη λογοτεχνία.»