Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει μέσα σ’ ένα βαγόνι; Η μάλλον καλύτερα μέσα σ’ ένα μικρό κουπέ ενός βαγονιού, όπου δεν υπάρχει καθόλου ελεύθερος χώρος και τα γόνατα των έξι καθισμένων θεατών «φιλιούνται» μεταξύ τους;
Τα τελευταία είκοσι χρόνια η Αμαξοστοιχία –Θέατρο «χώρεσε» και φιλοξένησε στα ελάχιστα τετραγωνικά της όλες τις μορφές της Τέχνης, σε πείσμα κάθε σκηνικής λογικής. Όμως το πιο πρωτότυπο και αντισυμβατικό στοίχημα για μένα προσωπικά ήταν να αποδείξω ότι Χορός εκτός από grand jeté και tour jeté μπορεί να είναι και η κάθε μελετημένη και προκαθορισμένη ελαχιστότατη κίνηση στον οποιονδήποτε χώρο. Ακόμα και στον μη- χώρο του κουπέ ενός βαγονιού. Όχι χορο-κίνηση αλλά χωρο-κίνηση.
Το Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών «Τα 12 Κουπέ», που εδώ και επτά χρόνια διοργανώνουμε στο Τρένο στο Ρουφ, έχει αποδείξει ότι η πρωτοβουλία αυτή όχι μόνο λειτουργεί πρακτικά αλλά προσφέρει θεάματα απίστευτης δημιουργικότητας και φαντασίας από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες. Έτσι, κάτω από την ομπρέλα αυτού του φεστιβάλ, προέκυψε ένα sub-festival αφιερωμένο αποκλειστικά στον σύγχρονο χορό, το “compartments dance project”.
Η εξειδίκευση του χώρου οδηγεί αυτονόητα τη θεματολογία του Φεστιβάλ σε ό,τι σχετίζεται με την έννοια του ταξιδιού. Αυτό που παρατηρώ στο σύνολο των προτάσεων είναι μία μετατόπιση από θέματα όπως η μετακίνηση, η μετανάστευση η ο ρατσισμός σε θέματα πιο προσωπικά. Μια βαθύτερη ενδοσκόπηση, μια διερεύνηση των καθημερινών επιλογών μας, της ευτυχίας, του έρωτα, των «πρέπει», του αμείλικτου χρόνου, της μοναξιάς, των σχέσεων μέσα στην οικογένεια αλλά και της σκληρής καθημερινότητας. Αυτό το βρίσκω πολύ αισιόδοξο μιας και οι αναζητήσεις της Τέχνης πάντα η προηγούνται η αντικατοπτρίζουν τις αναζητήσεις της κοινωνίας. Και μια κοινωνία που αναζητά απαντήσεις στα πως και τα γιατί, που ψάχνεται πάνω σε θεμελιώδη θέματα και αξίες, σημαίνει ότι κατευθύνεται προς τον δρόμο της αυτογνωσίας. Κι αυτό είναι σωτήριο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Απ’ αυτή την άποψη, οι νέοι άνθρωποι που σπούδασαν η έκαναν τα πρώτα τους αδιέξοδα βήματα μέσα στην τοπική αλλά και την παγκόσμια κρίση αξιών και αρχών καλλιεργούν μέσα τους χρήσιμες αντοχές και αντιστάσεις αλλά και την άσβεστη μικρή φλογίτσα ενός πιο θετικού ανθρώπινου ego. Ελπίζω κι εύχομαι αυτό να οδηγήσει την πορεία τους σε φωτεινότερα μονοπάτια, στο μέλλον.
Info:
Η Τατιάνα Λύγαρη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ. Ως χορογράφος συνεργάστηκε με παιδικούς θιάσους ενώ ως ηθοποιός συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ, το Εθνικό Θέατρο και με σημαντικούς θεατρικούς χώρους στην Αθήνα ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους από το ελληνικό και ξένο δραματολόγιο και την αρχαία ελληνική τραγωδία. Στον κινηματογράφο πρωταγωνίστησε σε ελληνικές και ξένες ταινίες και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές. Το 1997 δημιουργεί τον μοναδικό στον κόσμο πολυχώρο πολιτισμού σε βαγόνια τρένου, την “Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ”, όπου σκηνοθετεί έως και σήμερα πληθώρα θεατρικών, μουσικών και παιδικών παραστάσεων, σε ορισμένες από τις οποίες και πρωταγωνιστεί. Παραστάσεις της έχουν παρουσιαστεί στο Βουκουρέστι, την Καζαμπλάνκα, το Ραμπάτ, τη Βηρυττό, το Σύδνευ, την Αδελαϊδα, το Ντάργουιν, τις Βρυξέλλες κ.α.
Διαβάστε επίσης:
2ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού στο Τρένο στο Ρουφ | έως Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017
