Μετά το Leviathan, ο Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ σκιαγραφεί για ακόμη μια φορά την ανυπόφορη ανθρωπότητα – εύθραυστη, σπασμένη – σε αυτό το ασυμβίβαστο πορτρέτο μιας οικογένειας που ζει χωρίς αγάπη.

Η Ζένια και ο Μπόρις χωρίζουν και το διαζύγιο χαρακτηρίζεται από απογοήτευση και συνεχόμενους καβγάδες. Έχοντας ήδη βρει νέους συντρόφους, είναι ανυπόμονοι να γυρίσουν τη σελίδα – ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την εγκατάλειψη του 12χρονου γιου τους.

Με τους: Μαριάνα Σπίβακ, Αλεκσέι Ρόζιν, Μάτβεϊ Νόβικοφ

• Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Φεστιβάλ Καννών 2017

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Θα ήθελα να παραλληλίσω το «Χωρίς Αγάπη» με το «Σκηνές από ένα Γάμο» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, τοποθετημένο σε διαφορετική χρονική περίοδο με διαφορετικούς χαρακτήρες: κοινοί αστοί στερούμενοι της αυτογνωσίας, ένα μέσο σύγχρονο ζευγάρι.

Ένας άντρας και μια γυναίκα που δεν αντέχουν πια ο ένας τον άλλον, περνούν από ένα δύσκολο διαζύγιο. Θέλουν να γυρίσουν τη σελίδα, να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή με νέους συντρόφους και νέα συναισθήματα – ζωές γεμάτες υπόσχεση.

Οι προηγούμενες εμπειρίες τους, τους έχουν αποκαρδιώσει, αλλά νοιώθουν σίγουροι για το μέλλον. Το μόνο που απομένει είναι να  λυθεί το θέμα του γιου της, του Αλιόσα, ένος ξένου και για τους δύο, που βρίσκεται να παρακολουθεί τους γονείς του να προσπαθούν να τον ξεφορτωθούν. «Θα αλλάξω, δε θα επαναλάβω τα ίδια λάθη, θα ξεκινήσω από την αρχή. Αυτές είναι σκέψεις ανθρώπων που κατηγορούν τους άλλους για το φιάσκο της ζωής τους. Στο τέλος, το μόνο που μπορείς τελικά να αλλάξεις είναι ο εαυτός σου. Μόνο ένα τραγικός χαμός ίσως θα το επέτρεπε αυτό να συμβεί.

Η μεταμοντέρνα εποχή μας είναι μια μεταβιομηχανική κοινωνία με συνεχή ροή πληροφορίας αποδεχόμενη από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για άλλους άνθρωπους, παρά μόνο τους βλέπουν ως το μέσο για κάποιο σκοπό. Στις μέρες μας ισχύει το «ο καθένας για τον εαυτό του». Ο μόνος τρόπος διεξόδου από αυτή την αδιαφορία είναι η αφοσίωση στους άλλους, ακόμη και ξένους, όπως οι εθελοντές που αναζητούν το χαμένο παιδί, χωρίς καμία υπόσχεση για ανταμοιβή, σα να ήταν το νόημα της ζωής. Κάθε πράξη αποκτά νόημα. Είναι απλά το μέσο καταπολέμησης της απανθρωπιάς και της αποδιοργάνωσης του κόσμου.

– Αντρέι ΖΒΙΑΝΓΚΙΝΤΣΕΦ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Ο Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ γεννήθηκε στη Σιβηρία. Το 1984, σε ηλικία 20 ετών, αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Νοβοσίμπιρσκ ως ηθοποιός. Συνέχισε τις σπουδές του στη Μόσχα, στη Ρωσική Ακαδημία Θεατρικών Τεχνών έως το 1990. Το 2000 ξεκίνησε να εργάζεται για τον τηλεοπτικό σταθμό REN TV και σκηνοθέτησε τρία επεισόδια για τη σειρά The Black Room.

Το 2003, σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του « Η Επιστροφή», που απέσπασε αμέτρητα βραβεία, μεταξύ άλλων και το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Η δεύτερη ταινία του «Η Αποξένωση», έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών, το 2007. Το 2008 σκηνοθέτησε το “Apocrypha”, ένα μικρό τμήμα του New York, I Love You. Το “Apocrypha” δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην κινηματογραφική εκδοχή της ταινίας, συμπεριλαμβάνεται μόνο στο DVD.

Η ταινία του «Elena”, έκανε πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών το 2011, όπου κι απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Η πιο πρόσφατη ταινία του, το Leviathan προβλήθηκε για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του 64ου Φεστιβάλ Καννών το 2014, όπου και απέσπασε το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου. Το Leviathan ήταν η πρώτη Ρωσική ταινία που απέσπασε Χρυσή Σφαίρα μετά το 1969, ενώ ήταν και υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Φιλμογραφία

Leviafan – Leviathan (2014)
Elena (2011)
Izgnanie – Η Αποξένωση (2007)
Vozvrashchenie – Η Επιστροφή (2003)

Επίσημη ιστοσελίδα: http://az-film.com/en/film