Οι μεταμορφώσεις του Πίκτορ. Ένα ερωτικό παραμύθι – Έρμαν Έσσε

Το παραμύθι του Πίκτορ μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει ως φόρο τιμής στο Μαγικό αυλότου Μότσαρτ. Η μεταμόρφωση την οποία πρέπει να υποστεί ο Πίκτορ δεν είναι εντελώς ακίνδυνη. Ανεξέλεγκτες δυνάμεις, που διαμορφώνουν την ψυχή και τον άνθρωπο, παίζουν επίσης ένα ρόλο. Αυτό αποδεικνύει άλλωστε και το ύφος αυτού του παραβολικού ερωτικού παραμυθιού, η φόρμα του, που είναι ανοιχτή στη μουσική, η αγέρωχη γλώσσα του, που σε εξαιρετικά ευτυχισμένες στιγμές φτάνει σε πραγματική ομοιοκαταληξία, καθώς και οι πολλοί και παράτολμοι μυθολογικοί υπαινιγμοί του. Ποιος ξέρει… Ίσως έρθει κάποτε η ιδέα σε κάποιον ικανό μουσικό να χρησιμοποιήσει αυτό το παραμύθι ως βάση για μια όπερα. Θα ταίριαζε θαυμάσια (χωρίς, μάλιστα, την παραμικρή αλλαγή, κάτι που θα ήταν ανεπίτρεπτο) με μουσική και σκηνικά.

«Η ιστορία αυτή είναι πολύ όμορφη, πολύ υποβλητική».- ΡΟΜΑΙΝ ΡΟΛΑΝ

«Αυτό είναι πράγματι ένα γλέντι, μια πανδαισία, κάτι πολύ χρωματιστό, πολύ ευχάριστο, κάτι που κερδίζει την ψυχή». – ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ

Ο συγγραφέας

Ο Έρμαν Έσσε γεννήθηκε στο Calw της Γερμανίας στα 1877. Βιβλιοπώλης στην αρχή, έγινε γρήγορα γνωστός με τα ποιήματα και τα μυθιστορήματά του. Στα 1904 δημοσιεύει το πρώτο του μυθιστόρημα, Πήτερ Κάμεντσιντ, και αποκεί και πέρα κερδίζει το ψωμί του απ’ τα γραφτά του. Στη Ροσάλντε (1914) εξετάζει τα προβλήματα του καλλιτέχνη, ο Κνουλπ (1915) είναι μια προσφορά στην αλητεία, ο Ντέμιαν (1919) αποτελεί μια ψυχαναλυτική μελέτη της αιμομειξίας, ενώ στο Νάρκισσος και Χρυσόστομος (1930) σκιαγραφεί τις δυο πλευρές της ανθρώπινης φύσης, αντιπαραθέτοντας ένα μοναχό με έναν ηδονιστή. Ο Λύκος της Στέπας (1927) αντικαθρεπτίζει τη σύγχυση της σύγχρονης ύπαρξης, ενώ ο Μαγκίστερ Λούντι (1945) δεν είναι παρά μια ουτοπική φαντασία πάνω στο θέμα της απόσυρσης απ’ τον κόσμο. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι και το Ταξίδι στην Ανατολή (1932), ένα απ’ τα πρώτα βιβλία που κίνησαν στον 20ό αι. το ενδιαφέρον της Δύσης για την ανατολική φιλοσοφία και στάση ζωής.

Οι βασικές επιρροές στο έργο του Έσσε είναι, όπως ο ίδιος λέει: «Το χριστιανικό και απόλυτα αντεθνικιστικό πνεύμα των γονιών μου, η μελέτη των μεγάλων Κινέζων δασκάλων και η φυσιογνωμία του ιστορικού Γιάκομπ Μπούρκχαρντ». Ο χρόνος δεν κατάφερε να μειώσει την αξία του έργου του Έσσε, που βασικό του θέμα είναι η ολόψυχη και εναγώνια προσπάθεια του ατόμου να χτίσει έναν ακέριο και αρμονικό εαυτό. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, διαμαρτυρόμενος ενάντια στο μιλιταριστικό καθεστώς, εγκατέλειψε τη Γερμανία κι εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελβετία, όπου και πέθανε το 1962. Πήρε το Βραβείο Γκαίτε το 1946 και το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1947.