Η ανακοίνωση της συνεργασίας των δύο καλλιτεχνών αρχικά με ξάφνιασε, αλλά σε δεύτερο χρόνο μου κίνησε την περιέργεια για να δω το αποτέλεσμα της συνύπαρξης τους στη σκηνή. Έχοντας παρακολουθήσει και τους δύο σε ξεχωριστές εμφανίσεις περίμενα τον τρόπο που θα ένωναν τους διαφορετικούς κόσμους τους, με το χαμόγελο μου στο τέλος της βραδιάς να είναι η καλύτερη ανταμοιβή τους.
Η κάθοδος μου στη Φραντζή με κατεύθυνση το Club του Σταυρού του Νότου, συνοδεύτηκε από ένα ευχάριστο ξάφνιασμα στην όψη του κόσμου που περίμενε να μπει, το οποίο μεγάλωσε όταν διαπίστωσα ότι ο κύριος χώρος αλλά και ο επάνω όροφος είχαν γεμίσει.
Οι συζητήσεις μεταξύ των νεαρών αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία θαμώνων, διακόπηκαν απότομα με την εμφάνιση του Χρήστου Θηβαίου και της Μαρίας Παπαγεωργίου παρέα με τους μουσικούς τους, τους οποίους υποδεχτήκαμε όλοι με θέρμη.
Οι πρώτες νότες του «Σιδερένιου Νησιού», μας άνοιξαν την πόρτα για τον κόσμο τους, σε μια εκτέλεση με έντονα παραδοσιακά στοιχεία, με το ντουέτο τους να αποτελεί την καλύτερη πρόγευση για μια μεγάλη, όπως εξελίχθηκε, βραδιά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η «Ιαχή», της Μ. Παπαγεωργίου κούμπωσε απόλυτα με τις “παλιές” «Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου» του Χ. Θηβαίου σε ένα δυναμικό ξεκίνημα τραγουδιών το οποίο αποτυπώθηκε και στη σκηνή με την έντονη κίνηση και των δύο, μεταφέροντας αμφίδρομα την ενέργεια τους.
Η γλώσσα του σώματός τους μπορεί να πρόδωσε το αναμενόμενο άγχος της πρεμιέρας αλλά και οι δύο κατάφεραν με μαεστρία να το διαχειριστούν. Η Μ. Παπαγεωργίου, έριξε αμέσως μετά την ένταση με το αγαπημένο «Πουλάκι» όπου για πρώτη, από τις πολλές φορές που ακολούθησαν, τραγουδήσαμε μαζί της.
Η εναλλαγή τραγουδιών και φωνών ήταν ένα ωραίο χαρακτηριστικό που φάνηκε και στη ροή του προγράμματος. Στη συνέχεια, ο Χρήστος ανέβασε τον ρυθμό με τη «Γυναίκα», που αφιέρωσε στην κόρη του σε μια ιδιαίτερη στιγμή του.
Οι «Μέρες αδέσποτες» ανέβασαν τα γκάζια και “πασπάλισαν” με ροκ στοιχεία τη σκηνή, με τη φωνή μας να ενώνεται με τη δική του, δίνοντας την κατάλληλη πάσα στη Μαρία να διασκευάσει πιο μελαγχολικά το «Αντίθετα πια» της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, σε ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα της εμφάνισης της στο πρώτο μέρος.
Είναι ίσως από τα πιο αγαπημένα κομμάτια δισκογραφικά, που ψιθυρίζουμε όλοι μόλις το ακούσουμε, κάτι που επαναλήφθηκε μόλις ξεκίνησε «Ο Άμλετ της Σελήνης» με την δυναμική ερμηνεία του Χρήστου να μας παρασύρει και τη Μαρία να συμμετέχει στα φωνητικά. Αμέσως μετά, μας αποχαιρέτησαν κρατώντας σφιχτά τα χέρια τους, στο ξεχωριστό κλείσιμο του πρώτου σκέλους της παράστασής τους.
Η αίσθηση που μου άφησε η εμφάνισή τους μέχρι εκείνη την ώρα, ήταν η ένταση και η δυναμική που βγήκε και από τους δύο, αν και μερικές φορές ένιωσα πως υπερέβαλαν ερμηνευτικά, κάτι που πιστεύω θα περιοριστεί στις επόμενες συναντήσεις τους.
Η επανέναρξη του δευτέρου μέρους έγινε σε πιο γρήγορους ρυθμούς μέσα από το «Με λένε αέρα», με τον Χρήστο Θηβαίο να τονίζει πως «γράφτηκε για τους νομάδες αυτού του κόσμου», ακολουθούμενο από το αγαπημένο μου «Βροχή μου», το οποίο προκάλεσε έκρηξη ενθουσιασμού και έκανε όλους εμάς να τραγουδάμε σαν μια μεγάλη παρέα.
Η συνέχεια με ξάφνιασε ακόμα περισσότερο, με τη Μαρία παρέα με την κιθάρα της, να διασκευάζει το «Από τον παράδεισο» του Χρήστου, μένοντας μόνο με το Μάξιμο Δράκο στα πλήκτρα και εκείνον μαζί, σε μια μαγευτική στιγμή στην οποία με πλημμύρισαν χιλιάδες συναισθήματα και έμεινε έντονα χαραγμένη στη ψυχή μου.
Αλλάζοντας πάλι μαεστρικά το ύφος, η τραγουδοποιός συνέχισε με το δικό της «Σπόρο», καλώντας το Χρήστο Τόλη ν’ αναλάβει τα πλήκτρα, για ακόμα ένα κομμάτι από την προσωπική της δισκογραφία, την «Αμφιβολία», το οποίο καταχειροκροτήθηκε.
Φτάνοντας σιγά-σιγά προς το τέλος, δε θα μπορούσε να λείψει το «Δεν είμαι άλλος», το «Ημερολόγιο» αλλά και «Ο λύχνος του Αλλαδίνου», σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Νίκου Καββαδία, όπου ο Χ. Θηβαίος παρέμεινε μόνος του στη σκηνή και μας χάρισε μια μεστή ερμηνεία.
Πώς τελείωσε μια τέτοια βραδιά;
Με το «Ξημερώνει» της Μαρίας και τον «Παλιό στρατιώτη» ως ντουέτο! Ένιωσα πως και οι δύο κατέθεσαν τη ψυχή τους στο κομμάτι αυτό, σε μια εξαιρετική επιλογή για το κλείσιμο μιας γεμάτης, αισθητικά, μουσικής παράστασης.
Κανείς δεν έφυγε γιατί ήθελε κι άλλο! Οι αγαπημένοι καλλιτέχνες έκαναν και encore, αλλά δε θα σας το αποκαλύψω γιατί αξίζει να ζήσετε εκείνες τις στιγμές αυθόρμητα όπως ακριβώς το νιώσει ο καθένας.
Ήταν μια καλλιτεχνική σύμπραξη που κέρδισε τόσο εμένα όσο και τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους, όπως φάνηκε και στα σχόλια μετά το τέλος. Μη χάσεις την ευκαιρία να τους δεις
Μαζί τους επί σκηνής οι εξαίρετοι μουσικοί:
Μάξιμος Δράκος: Πιάνο, keyboards, προγραμματισμοί, φωνητικά και ενορχήστρωση
Σταύρος Ρουμελιώτης: Κιθάρες, φωνητικά
Άγγελος Παπαδάτος: Κοντραμπάσο, φωνητικά
Καλλίστρατος Δρακόπουλος: Τύμπανα, κρουστά
Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής
Διαβάστε επίσης:
O Χρήστος Θηβαίος και η Μαρία Παπαγεωργίου στο Σταυρό Του Νότου Club
