Πόσες ιστορίες μπορεί να κρύβονται στα τραγούδια που κυκλοφόρησε ένας καλλιτέχνης μέσα σε δεκαοκτώ χρόνια πορείας; Πολλές είναι η απάντηση! Η αποτύπωση τους έγινε σαν ένα κολάζ στη σκηνή του Σταυρού του Νότου Club, με μαγικό τρόπο, από το Στάθη Δρογώση την Τρίτη το βράδυ.
Οι σκέψεις που με πλημμύρισαν στο άκουσμα των εμφανίσεων του Στάθη ήταν πολλές μα κυριάρχησε η περιέργεια για το αποτέλεσμα που θα παρουσίαζε δεδομένου ότι κάθε εμφάνιση του περιελάμβανε και διαφορετικούς καλεσμένους.
Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων λοιπόν και στο ημερολόγιο μου είχε σημειωθεί η παράσταση του Στάθη Δρογώση με καλεσμένους τον Ευστάθιο Δράκο και τη Μαριέττα Φαφούτη μαζί με την Κατερίνα Ντούσκα, αλλά λόγω ίωσης η τελευταία δε μπόρεσε να παρεβρεθεί, με ιδιαίτερες εκπλήξεις όμως να βρίσκονται μεταξύ των θαμώνων.
Έτσι, η κάθοδος μου στη Φραντζή με κατεύθυνση το Club του Σταυρού του Νότου, συνοδεύτηκε από ένα ευχάριστο ξάφνιασμα στην όψη του κόσμου που περίμενε να μπει, το οποίο μεγάλωσε όταν διαπίστωσα ότι ο κύριος χώρος εσωτερικά είχε σχεδόν γεμίσει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η εισαγωγή από το ομώνυμο «Τα φώτα που σβήνουν», όπως μας είχε συστηθεί με την μπάντα του τότε το 1999, διέκοψε τις συζητήσεις και άνοιξε την πόρτα για να χαθούμε μέσα στον κόσμο του Στάθη Δρογώση.
«Παίζουμε ένα τραγούδι από κάθε δίσκο για τα 18 μου χρόνια στη δισκογραφία», ανέφερε στο καλωσόρισμα του σε ένα ξεχωριστό ταξίδι στο χρόνο με οδηγό τον αγαπημένο τραγουδοποιό και συνοδοιπόρους εμάς και τα τραγούδια του.
Από το «Όλα είναι δανεικά» μέχρι την πρόσφατη «Νύχτα» του τελευταίου δίσκου “18+” ο οικοδεσπότης τραγούδησε, εξιστόρησε, ερμήνευσε μα το κυριότερο μας παρέσυρε στα δικά του μονοπάτια άλλοτε του έρωτα και άλλοτε της συγκίνησης, όπως έγινε με το «Ήρθες αργά» που αφιέρωσε στην γιαγιά που πήρε το όνομα της και έχει φύγει εδώ και αρκετά χρόνια.
«Θα περάσουν οι μέρες» για τη συνέχεια με την ένταση του κομματιού να μετατρέπεται σε ενέργεια και όλους εμάς να τραγουδάμε, κάτι που δεν άλλαξε ούτε στο «Βιαστικό πουλί του νότου» που ακολούθησε, μια μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία που στιγμάτισε το Στάθη στην πορεία του και ανέβασε τη διάθεση μας στα ύψη, κερδίζοντας το έντονο χειροκρότημα στο τέλος του.
Παραμένοντας στο ίδιο ύφος και στο παρόν, με εκείνον καθισμένο στο πιάνο του, μας πήγε μια «Εκδρομή με τ’ αμάξι», το οποίο έχει οπτικοποιηθεί πρόσφατα, γιατί ήθελε να μας υπενθυμίσει πόσο «Όμορφη ζωή» μπορεί να έχει κάποιος λίγο πριν καλέσει τον Ευστάθιο Δράκο παραχωρώντας το πιάνο του για να τραγουδήσουν παρέα την «Εκδρομή» και τα «Αιώνια ρομάντζα» με το κοινό να ανταποκρίνεται θερμά στις δύο αυτές επιλογές.
Μένοντας πάλι μόνος έριξε λίγο το ρυθμό για χάρη του διαχρονικού «Πάρε με μαζί σου» των Ξύλινων Σπαθιών ενώνοντας το υπέροχα με το αγαπημένο μου «Μην το πεις πουθενά» με τον ίδιο αλλά και τους μουσικούς του ν’ αποθεώνονται λίγα λεπτά μετά.
Το κλίμα είχε γίνει γιορτινό και είχε δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την δεύτερη καλεσμένη του, τη Μαριέττα Φαφούτη με την οποία τραγούδησαν ως ντουέτο το «Φως μες στο σκοτάδι» αλλά και για πρώτη φορά ζωντανά την ιδιαίτερα δύσκολη ερμηνευτικά «Κυριακή», σε ένα από τα καλύτερα στιγμιότυπα της εμφάνισης του.
Η αύρα που επικρατούσε στο χώρο ήταν τόσο θετική και το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπα όλων, που ένιωθες ότι αυτό το βράδυ θα χαραχτεί έντονα στη μνήμη. Και νομίζω πως έτσι έγινε.
Ακούραστος στη σκηνή χωρίς διάλειμμα, ο Στάθης έφερε και λίγο άρωμα ιταλικό μέσα από το «Γι’ αυτό σε ερωτεύτηκα» (Mi Sono Innamorato Di Te), το όποιο έχει διασκευάσει στα ελληνικά ο εξαιρετικός Μανώλης Φάμελλος, για να έρθει το ηλεκτρικά εκτελεσμένο «Αρζεντίνα» με εκείνον στο ακορντεόν και το «Φεύγει η ζωή» να κλείσει μια γεμάτη μουσική βραδιά!
Κανείς όμως δεν σηκώθηκε να φύγει, γιατί όλοι ήθελαν κι άλλο! Ο Στάθης δε χάλασε το χατίρι και με την ευκαιρία που ήταν εκεί, ζήτησε από τη Μαρία Παπαγεωργίου να ανέβει για να ερμηνεύσει με την κιθάρα της ξανά τη «Νύχτα», που στον δίσκο τη λένε μαζί, γνωρίζοντας την αποθέωση.
Δεν έμεινε όμως μόνο σε εκείνη, αλλά κάλεσε και τον Μανώλη Φάμελλο για να τραγουδήσουν παρέα τον «Χαρταετό» του, αποχαιρετώντας μας οριστικά όλοι μαζί οι καλλιτέχνες με το «Δε σε ξεχνώ» (Η αγάπη στο τέλος νικά) βάζοντας το κερασάκι σε μια εμφάνιση που πραγματικά θα μου μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου.
Κάθε μια από τις τέσσερις εμφανίσεις έχει να δώσει κάτι διαφορετικό. Ο Στάθης πρώτα γίνεται μουσικός και μετά τραγουδοποιός πάνω στη σκηνή. Ήταν μια καλλιτεχνική σύμπραξη που κέρδισε τόσο εμένα όσο και τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους, όπως φάνηκε και στα σχόλια μετά το τέλος. Έχεις ακόμα μια ευκαιρία να τον δεις την επόμενη Τρίτη στις 2 Ιανουαρίου για ν’ ανακαλύψεις το δικό σου αγαπημένο κομμάτι!
Συντελεστές:
Βαγγέλης Μαρκαντώνης: Μπάσο, φυσαρμόνικα
Άρης Ζέρβας: Τσέλο
Χάρης Μιχαηλίδης: Ηλεκτρική, ακουστική κιθάρα
Θάνος Μιχαηλίδης: Τύμπανα
Φωτογραφίες: Μιχάλης Τσεσμετζής
