Ο Νικόλας Μπλιάτκας στη νέα του ατομική έκθεση, παραμένει πιστός στην οικεία πια ζωγραφική του έκφραση ως πράξη και ως αποτέλεσμα, με ανανεωμένη τη θεματογραφία των νέων του έργων. Κήποι και τοπία ή θάλασσες, ονειρικά σαν άλλοι παράδεισοι (σύνδεση και μετεξέλιξη της προγενέστερης ενότητας δουλειάς του Dirty Paradise) αποδοσμένα με ελαφριές τονικότητες αντιπαρατίθενται με το σκούρο μαύρο που χαρακτηρίζει τις παλιές σιδερένιες πόρτες με τα περίτεχνα κάγκελα ή τα συρματοπλέγματα που παρουσιάζονται στο πρώτο εικονιστικό πλάνο των έργων.
Ένας ολόκληρος κόσμος, ήρεμος και απροσδόκητος, υπαινικτικός και αμφίσημος, αναδύεται και αναπτύσσεται στην προέκταση του ονείρου και της φαντασίας, της σιωπής, της μοναξιάς και του χρόνου, ισορροπεί ανάμεσα σε εκείνα που φανερώνονται και σε εκείνα που αποκρύπτονται και υπονοούνται, προτείνοντας μια άλλη εκδοχή του ορατού. Ένας κόσμος που καλεί τον θεατή να περιηγηθεί μέσα του, να αναδιφήσει στην αποκρυπτογράφηση των καλά φυλαγμένων μυστικών του, να στοιχειοθετήσει τον μύθο του, να αναζητήσει τις συμβολικές αναφορές και τις νοηματικές αποχρώσεις του.
Κατάφυτοι κήποι (που η απόδοσή τους παραπέμπει σε πομπηϊανές τοιχογραφίες), χρυσαφένια τοπία που απλώνονται, μακρινοί όγκοι νησιών που ταξιδεύουν σε σκοτεινές θάλασσες, συνεχίζουν και επεκτείνουν τον προηγούμενο κύκλο δουλειάς του ζωγράφου με τις αλληγορικές υπομνήσεις ενός χαμένου Παραδείσου, ενός ουτοπικού και μυθικού κήπου της Εδέμ. Στην καινούργια ενότητα δουλειάς του, τα τοπία παρουσιάζονται πίσω από φράχτες και πλέγματα που εμφανίζονται κυριαρχικά στο πρώτο επίπεδο, εμποδίζουν την πρόσβαση, θέτουν σύνορα και διαχωριστικές γραμμές.
Η “γη της επαγγελίας” βρίσκεται από την άλλη πλευρά, η προσδοκία του περάσματος, ο φαντασιακός προορισμός μοιάζει να εμποδίζεται και να αποτρέπεται. Η “γη της επαγγελίας”, ωστόσο, βρίσκεται πάντα εκεί, διατηρεί τη δύναμη του συμβολισμού και του βαθύτερου νοήματός της, ενδυναμώνει την πίστη και την ελπίδα της αισιόδοξης κατάληξης και της υπέρβασης, σε μια παγιδευμένη και μεταβατική εποχή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το υλικό, ο χειρισμός και η επεξεργασία του διεκδικεί πρωταρχική θέση στη δημιουργική διαδικασία και στην ολοκληρωμένη εικόνα. Τα χρώματα δουλεύονται και χρησιμοποιούνται με επιμέλεια και επιδεξιότητα, οι πλούσιες σε ποιότητες τονικές διαβαθμίσεις κυριαρχούν με τη λάμψη και τη ρευστότητα, την πυκνότητα και τη διαφάνειά τους, η πλαστικότητα των σχημάτων, η λειτουργία του φωτός, η ενέργεια και η δύναμη της χειρονομίας συντείνουν στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
Οι συνθέσεις του, λιτές και διαυγείς, αποπνέουν ευαισθησία, ρομαντισμό και ποιητική διάθεση, αναδεικνύουν τα διαφορετικά επίπεδα των σχέσεων του τόσο με την εξωτερική πραγματικότητα όσο και με την υποκειμενική θεώρησή της σε ευθεία αντιστοιχίες με ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις· συνθέσεις που προσφέρουν συγκίνηση και οπτική απόλαυση, αποκαλύπτουν την πολυμορφία του φυσικού χώρου, οδηγούν την εικόνα, πέρα από κάθε αφήγηση, στα όρια ενός πηγαίου συναισθήματος, μιας εντύπωσης άμεσης, ζωντανής και αυθόρμητης.
