«Οι ιστορικές περίοδοι είναι βολικές αφαιρέσεις, ιδιαίτερα για κείνους που δεν τις βίωσαν ποτέ. Αποσπούμε την Ιστορία από την ολότητα στην οποία ανήκει, και το κάνουμε πέρα από την κατανόησή μας. Βάζουμε ταμπέλες στο αποτέλεσμα. Κατασκευάζουμε λαβές. Και μετά πιανόμαστε από αυτές…»
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 2030. Η Φλιν Φίσερ και ο αδελφός της ο Μπάρτον ζουν σε μια απομακρυσμένη γωνιά του αμερικανικού Νότου, όπου κυριαρχούν η ανεργία και η παράνομη παρασκευή ναρκωτικών ουσιών.
Η Φλιν δουλεύει στο τοπικό κατάστημα τρισδιάστατων εκτυπώσεων. Ο Μπάρτον ζει με το επίδομα από την Υπηρεσία Βετεράνων λόγω νευρολογικών βλαβών που υπέστη όταν υπηρετούσε στην επίλεκτη Απτική Αναγνωριστική Μονάδα του Σώματος Πεζοναυτών, αλλά δουλεύει, κρυφά από τη Φλιν, στην ασφάλεια ενός διαδικτυακού παιχνιδιού, που εκτυλίσσεται σ’ έναν εικονικό κόσμο, μια παράξενη εκδοχή του Λονδίνου.
Ζητώντας από τη Φλιν να τον αντικαταστήσει, της αποκαλύπτει την αλήθεια, πληροφορώντας την ότι θα πρέπει απλώς να φυλάει την προβολή ενός κτιρίου και ν’ απωθεί πλάσματα που μοιάζουν με έντομα όταν θα πλησιάζουν. Αυτό, όμως, που θ’ αντικρίσει η Φλιν δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό που της είχε περιγράψει ο Μπάρτον. Μπορεί να πρόκειται για παιχνίδι, αλλά μπορεί να πρόκειται και για εγκληματική δραστηριότητα δολοφόνων…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Ουίλιαμ Γκίμπσον επιστρέφει με το Περιφερειακό στην ατμόσφαιρα των κυβερνοπάνκ αριστουργημάτων του. Με την αφήγηση να κινείται ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς μελλοντικούς χρόνους, το Περιφερειακό συνδυάζει οξεία κοινωνική και πολιτική κριτική, καταιγιστικό ρυθμό και εκλεπτυσμένη φαντασία.
Κριτικές:
Στο Περιφερειακό, όπως και στα πρώιμα, ριζοσπαστικά του έργα, ο Γκίμπσον πλάθει ένα απτό, ζωντανό μέλλον, που ο αναγνώστης μπορεί να το γευτεί, να το οσμιστεί και να το αισθανθεί, ένα μέλλον που το νιώθει αμέσως οικείο. Κι αυτό, γιατί ο Γκίμπσον είχε πάντοτε την απαράμιλλη ικανότητα να δημιουργεί μελλοντικούς κόσμους, στοιχειωμένους απ’ το παρελθόν». – Jason Sheehan, National Public Radio
«Είναι δύσκολο να παίζεις τον ρόλο του προφήτη· εξάλλου, αυτό δεν ήταν και ποτέ το πιο σημαντικό στοιχείο στο έργο του Γκίμπσον. Θα του ταίριαζε καλύτερα να τον χαρακτηρίζαμε “ερευνητή” της εποχής μας που αναδεικνύει το παράδοξο στην καθημερινότητά μας και τους τρόπους με τους οποίους, όπως λέει και ο ίδιος, “το μέλλον είναι εδώ, απλώς δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένο”». – Ligaya Mishan, The New York Review of Books
