Το κριτικό πρόβλημα είναι η αξία των αξιών, η αξιολόγηση από την οποία πηγάζει η αξία τους, άρα το πρόβλημα της δημιουργίας τους. Η αξιολόγηση ορίζεται ως το διαφορικό στοιχείο των αντίστοιχων αξιών: ένα στοιχείο ταυτόχρονα κριτικό και δημιουργικό. Οι αξιολογήσεις, όταν ανάγονται στο στοιχείο τους, δεν είναι πια αξίες αλλά τρόποι του είναι, τρόποι ύπαρξης αυτών που κρίνουν και αξιολογούν, χρησιμεύουν ακριβώς ως αρχές στις αξίες, σε σχέση µε τις οποίες κρίνουν. Γι’ αυτό και έχουμε πάντα τις πεποιθήσεις, τα συναισθήματα, τις σκέψεις που µας αξίζουν, σε συνάρτηση µε τον τρόπο του είναι ή µε το ύφος της ζωής µας. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να πούµε, να αισθανθούμε ή να συλλάβουμε, αξίες στις οποίες δεν μπορούμε να πιστέψουμε, παρά μόνον υπό τον όρο να αξιολογούμε« ποταπά», να ζούμε και να σκεφτόμαστε«ποταπά». Ιδού το ουσιώδες: το υψηλό και το χαµερπές, το ευγενές και το ποταπό δεν είναι αξίες, αλλά αντιπροσωπεύουν το διαφορικό στοιχείο, από το οποίο απορρέει η αξία των ίδιων των αξιών […]. – Gilles Deleuze, Ο Νίτσε και η φιλοσοφία
Σκηνή. Γράφω περισσότερο από σαράντα χρόνια στις εφημερίδες. «Κάνω σκηνή» στη σκηνή, γράφω, θυμώνω. ∆εν έχω οδηγηθεί στο έγκλημα. Σωφρονίζω. Φρονηματίζομαι. Φρονώ πολλά. Κρύβω τα περισσότερα. Πολλοί φίλοι, πολλά γάντια για τον φόβο της ψώρας (Σ. Μπωντλαίρ).
Σκηνή. Κυριολεκτώ και μεταφέρω στη σκηνή την αντοχή µου. Κυρίως το αυτονόητο: ότι ζω. Ξαναρχίζω αυτό που δίχως να τελειώνει, τελειώνει. Ξαναγράφω αυτό που τελείωσε και δεν ξαναρχίζει. Προτείνω και αποδίδω όπως ο διεστραμμένος του Κλοσσοφσκί στον ξένο (τον αναγνώστη) το αγαθό µου: απαλλοτριώνοντάς το, το αφήνω αναπαλλοτρίωτο. Κάθε βιβλίο σπεύδει ακατάπαυστα σε ένα άλλο βιβλίο. Η βαλίτσα πάει μακριά […].
– Γιώργος Βέλτσος
Από τον Πρόλογο στο βιβλίο
