Στην έκθεση UNEARTH το έμψυχο και άψυχο στοιχείο γίνονται ένα.
Ο θεατής, πλησιάζοντας τις φωτογραφίες που απεικονίζουν αχανή τοπία, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με ψυχογραφήματα. Οι φωτογραφίες των ανθρώπινων πορτρέτων απο την άλλη, του διηγούνται ιστορίες και τον ταξιδέυουν σε μακρινούς τόπους. Στην έκθεση του Στέλιου Καπετανάκη δεν υπάρχει μετάβαση από τη θεματολογία του τοπίου στον άνθρωπο, από τη φύση στη πόλη, ή από την λεπτομέρεια στο σύνολο.
Στο κόσμο που αποκαλύπτει ο καλλιτέχνης, το φως και ο χρόνος διαπερνούν, διαμορφώνουν και καθορίζουν την ύπαρξη του καθετί. Έμψυχα και άψυχα σώματα περιμένουν υπομονετικά το πέρασμά του ήλιου, την κατάλληλη στιγμή, για να αποκαλυψουν στα μάτια του φωτογράφου, την σύνθεση που θα πει την ιστορία τους.
