Στον υποβλητικό αυτό και ιδιαίτερης γοητείας χώρο της Ιπποτοκρατίας, με την εντυπωσιακά μεγάλη επισκεψιμότητα από ένα διεθνές κοινό, τον χώρο που ως συγκρότημα περιλαμβάνει το διμερές κτίσμα του 14ου αιώνα, (που αποτελεί σήμερα την Πινακοθήκη), την χαρακτηριστική επίσης βοτσαλωτή αυλή με το πηγάδι και την ατμόσφαιρα που ξυπνά μνήμες παλιές, η γνωστή και καταξιωμένη ζωγράφος Μαρία Κτιστοπούλου, θα εκθέσει έναν σημαντικό αριθμό μικρότερων και μεγαλύτερων εικαστικών έργων της, που σχετίζονται με την πρωτογένεια της ύλης και την σπουδαιότητα της φύσης, όπως αντανακλώνται στην ζωή και στην ύπαρξη της ανθρώπινης παρουσίας.
Μέσα από τα έργα της καλλιτέχνιδας, γίνεται μάλιστα ειδική μνεία στην αλληγορία της ψυχοπνευματικής κατάστασης και των ποικίλων αμφιθυμιών ή εσωτερικών διαθέσεων του Ανθρώπου, ο οποίος άλλοτε ως αναφορά παρουσιάζεται, καθώς τις περισσότερες φορές η ρευστότητα, οι εναλλαγές και τα φαινόμενα της φύσης τον ανακαλούν, είτε ανάγονται στην επιδιωκόμενη ηρεμία, αλλά και στις συναισθηματικές του επίσης φορτίσεις.
«Τα χαρακτηριστικά τοπία της, εμπνευσμένα από την Ελλάδα, μέσα από τη γη, τα καρποφόρα δέντρα και τις θάλασσές της, συγκινούν με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά τον θεατή, αποκαλύπτοντάς του την απεραντοσύνη και την ποικιλία της φύσης, αλλά και της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας, μιας και εμμέσως η ζωγραφική της αυτήν ακριβώς την ιδιοσυγκρασία μας αντικατοπτρίζει», γράφει στον κατάλογο της έκθεσης ο Δρ Νικόλαος Τσ. Φρόνας, Πρόεδρος του Δ. Σ. του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου Ρόδου.
Στα έργα της παρουσιαζόμενης ενότητας «Χώμα και Νερό», όπως γράφει στον Κατάλογο η Ιστορικός Τέχνης Αθηνά Σχινά, (που είναι και Πρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής αυτού του Μουσείου), η νοσταλγία συνδιαλέγεται με την ευφρόσυνη κατάσταση ποικίλων όψεων της πραγματικότητας. Οι μνήμες συνδέονται με το παρόν και οι αισθήσεις καθώς αφυπνίζονται, είναι εκείνες που μεταφέρουν τελικά τον δυναμισμό της εξπρεσσιονίζουσας χειρονομίας, εκτός από τα χρώματα και σε ένα μεταμοντέρνο σχεδιαστικό ρεαλισμό, ο οποίος έλκει και ταυτοχρόνως γοητεύει τον θεατή, προκειμένου σταδιακά να τον οδηγήσει στην περίσκεψη και στην αναπόληση, όπως επίσης στην συγκίνηση και στον βαθύτερο στοχασμό, γύρω από το αίνιγμα και το ερώτημα, γύρω από την περιπέτεια και το αποκαλυπτικό θαύμα της ζωής, με τις αλληγορικά εναρμονισμένες της, αλλά σχεδόν πάντα απροσδόκητές της αντιπαραθέσεις.
