Τη δεύτερη επίσκεψή της στη χώρα μας, για δύο εμφανίσεις στην Αθήνα, έκανε η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας η οποία, σε σύμπραξη με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, παρουσίασε τη μουσική παράσταση Classic Rock, ένα πρωτότυπο και εντυπωσιακό concept που δημιουργήθηκε με σκοπό να ενσωματώσει τη rock μουσική του 20ου αιώνα στο κλασικό ρεπερτόριο. Την Παρασκευή (21/09) βρέθηκα, λοιπόν, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού για να παρακολουθήσω τη μια από τις δυο αυτές sold out εμφανίσεις.
Δέκα περίπου λεπτά μετά τις 9, βγήκε στη σκηνή το opening act της βραδιάς, το electro–rock συγκρότημα TKG που απαρτίζεται από τρία αδέρφια, τον Θοδωρή (ηλεκτρική κιθάρα), τον Λουκά (ντραμς) και τον Νίκο (synthesizers) Καλαντζάκο οι οποίοι συνοδεύονταν από τον Αχιλλέα Ταμπάκη (ηλεκτρικό μπάσο) και τον Μιχάλη Πολυχρονάκη (κρητική λύρα). Οι μουσικοί, μας παρουσίασαν τρία κομμάτια από την τελευταία δισκογραφική τους δουλειά «Mozart in Color», ένα experimental rock project εμπνευσμένο από τον μεγάλο Αυστριακό συνθέτη που εμπεριέχει γνωστές μελωδικές του γραμμές και επαναπροσδιορίζει τα όρια των μουσικών ειδών. Μέσα από τα κομμάτια «Turquoise (Based on Piano Sonata No. 11)», «Green (Based on Symphony No. 40)» και «Red (Based on Symphony No. 25)» απολαύσαμε έναν πρωτότυπο συνδυασμό ήχων με όμορφα solo στην κιθάρα, το synthesizer και τη λύρα. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, το συγκρότημα δεν κατάφερε να συνδεθεί με το κοινό, ίσως λόγω της μικρής χρονικής διάρκειας της εμφάνισής του.
Έπειτα από ένα μικρό διάλειμμα για τις απαραίτητες αλλαγές στη σκηνή, η Χρυσώ Σταματοπούλου και η Nikoleta Spalasova έλαβαν τη θέση τους δίπλα στους μουσικούς της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Πράγας και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και τον διάσημο μαέστρο Friedemann Riehle και οι ήχοι από το κομμάτι «Perfect strangers» των Deep Purple πλημμύρισαν το αρχαίο ωδείο. Με το επόμενο τραγούδι, «Kashmir» των Led Zeppelin και την πολύ καλή ερμηνεία της Spalasova το κοινό άρχισε να εισέρχεται για τα καλά στο rock κλίμα της βραδιάς, ενώ οι θαυμάσιες ερμηνευτικές ικανότητες της Σταματοπούλου διαφάνηκαν από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα του γνωστού blues rock τραγουδιού της Alannah Myles, «Black velvet».
Στη συνέχεια, υποδεχθήκαμε στη σκηνή την Zuzana Mikova η οποία τραγούδησε πολύ όμορφα ένα από τα αγαπημένα rock κομμάτια της δεκαετίας του ‘90, το «One» των U2. Ακολούθησε το κομμάτι «One vision» των Queen με κάποια πολύ όμορφα solo στην ηλεκτρική κιθάρα και τα τύμπανα, καθώς και με έναν αξιοπρόσεκτο φωνητικό συγχρονισμό των ερμηνευτριών. Αρκετός ήταν ο κόσμος που ενθουσιάστηκε ήδη από την εισαγωγή του τραγουδιού «Stairway to heaven» των Led Zeppelin καθώς και από το πολύ καλό solo στην ηλεκτρική κιθάρα, ενώ σε ένα από τα highlights της βραδιάς, απολαύσαμε υπό τον κόκκινο φωτισμό στον αρχαίο χώρο, μια εκπληκτική ενορχήστρωση του progressive rock κομματιού «Echoes» των Pink Floyd η οποία αναδείκνυε με εξαιρετικό τρόπο την ποιότητα της μουσικής του αγγλικού συγκροτήματος που δεν θεωρείται τυχαία ως το συγκρότημα με την μεγαλύτερη επιρροή στη σύγχρονη μουσική ιστορία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι πρώτες νότες από το πολύ γνωστό τραγούδι των Europe, «Final countdown», ξεσήκωσαν τον κόσμο ο οποίος χειροκροτούσε ρυθμικά κατά την εισαγωγή και τραγουδούσε τους στίχους στα refrain μαζί με την Σταματοπούλου. Το πολύ καλό πρώτο μέρος της βραδιάς, μετά από μια περίπου μουσική ώρα, έκλεισε με ιδανικό τρόπο σε ένα εξαιρετικό κλίμα με ένα ακόμα τραγούδι των Pink Floyd, το «Another brick in the wall» το οποίο, οι μουσικοί, δια στόματος του μαέστρου, αφιέρωσαν σε όλα τα παιδιά και το οποίο πολύς κόσμος τραγουδούσε ενώνοντας τις φωνές του με αυτές των τριών τραγουδιστριών οι οποίες ερμήνευαν σε άψογο συγχρονισμό μεταξύ τους και καταχειροκροτήθηκαν.
Μεσολάβησε ένα 30λεπτο διάλειμμα και είχε πλέον φτάσει η στιγμή για την guest μπάντα της βραδιάς, τους John Lees‘ Barclay James Harvest, τους οποίους ο κόσμος υποδέχθηκε με ιδιαίτερα θερμό τρόπο. Το progressive και melodic rock συγκρότημα από το Manchester που αποτελείται από τον John Lees (φωνητικά, ηλεκτρική κιθάρα), τον Craig Fletcher (φωνητικά, μπάσο), τον Kev Whitehead (ντραμς) και τον Jez Smith (πλήκτρα), παρουσίασε ένα setlist με μερικά από τα κλασικά του hits. Τα πρώτα τραγούδια του setlist ήταν το «Fifties child» και το εξαιρετικό progressive rock «Poor man‘s moody blues», κατά τη διάρκεια του οποίου απολαύσαμε ένα υπέροχο solo στην ηλεκτρική κιθάρα που καταχειροκροτήθηκε από το μουσικόφιλο κοινό.
Ακολούθησαν το «Galadriel», το «In my life» και το πολύ γνωστό «Mocking bird», ενώ οι ρυθμοί ανέβηκαν αισθητά με το πολύ καλό «Loving is easy» στην εισαγωγή του οποίου το κοινό συνόδευε τη μελωδία από το μπάσο του Fletcher χειροκροτώντας ρυθμικά. Τέλος, ακούσαμε το «Poet: After the day» και την ακουστική εκδοχή του «Hymn», με την εμφάνιση των John Lees’ Barclay James Harvest να φτάνει στο τέλος της γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα. Συνολικά, οι John Lees’ Barclay James Harvest φάνηκαν να αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα στον ήχο τους, κυρίως σε ό,τι σχετίζεται με τα φωνητικά των Fletcher και Lees οι οποίοι δεν ακούγονταν καθαρά σε όλα τα κομμάτια.
Εν ολίγοις, παρότι ήταν μια όμορφη μουσική βραδιά, κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρχε, πλην κάποιων εξαιρέσεων, η αναμενόμενη αλληλεπίδραση μεταξύ κοινού, μουσικών και ερμηνευτών, γεγονός που ομολογώ ότι μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, αλλά ίσως οφείλεται στο ότι ο κόσμος προτίμησε να παρακολουθήσει το μοναδικό θέαμα που προερχόταν από την επιβλητική μουσική των δύο εξαιρετικών αυτών συμφωνικών ορχηστρών χωρίς να συμμετέχει ενεργά σε όλα τα κομμάτια.
Ο έξοχος Γερμανός μαέστρος, συνθέτης και ενορχηστρωτής Friedemann Riehle, η εκπληκτική Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας και η θαυμάσια Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, συνοδευόμενοι στο πρώτο μέρος από τις εξαιρετικές φωνές των τριών ερμηνευτριών και στη συνέχεια από το αγγλικό συγκρότημα, χάρισαν στο μουσικόφιλο κοινό μια πολύ όμορφη μουσική βραδιά στον αγαπημένο χώρο του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού.
