Μέσα από τη βιωματική ιστορία ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού από το Ρεΐζντερε της Ερυθραίας της Μικράς Ασίας, ζούμε το δράμα της προσφυγιάς. Οι κάτοικοι εγκαταλείπουν την πατρίδα τους βίαια, μέσα στην τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής. Αφήνοντας πίσω τους δικούς τους ανθρώπους, νεκρούς και ζωντανούς, μα και το βιος τους. Μέσα από τις αναμνήσεις που κουβαλούν από την ειρηνική ζωή τους στην Πατρίδα γίνεται μια μεταφορά πίσω στον χρόνο. Βιώνουμε την καθημερινότητά τους κατά τη διάρκεια ενός ειρηνικού έτους, τους βλέπουμε να καλλιεργούν τα χωράφια, να κάνουν τις καθημερινές δουλειές τους, να γιορτάζουν, να τραγουδούν, να εκκλησιάζονται. Ορισμένοι από τους κατοίκους φτάνουν στο ακριτικό νησί της Λήμνου.
Μέσα από τις δυσκολίες, τις δοκιμασίες και τις απώλειες που βίωσαν, έκτισαν τη ζωή τους από την αρχή και απέκτησαν μια καινούρια πατρίδα. Αυτό το κατάφεραν κρατώντας τη συνοχή τους, μένοντας πιστοί στα ήθη, έθιμα και τις παραδόσεις τους. Ο χρόνος τούς δικαίωσε. Ας τους μιμηθούμε. Επίσης νότες ανάμνησης και νοσταλγίας για μια αλλοτινή εποχή, αναδύονται και σκορπίζουν άρωμα πατρίδας.
Βιογραφικό Σημείωμα
Ονομάζομαι Διαμάντω Κωνσταντιλάκη-Μπιμπούδη. Είμαι απόγονος δεύτερης γενιάς Μικρασιατών προσφύγων από τη μεριά της μητέρας μου.Είμαι παντρεμένη, μητέρα δύο παιδιών,εργαζόμενη και μόνιμη κάτοικος Αγίου Δημητρίου Λήμνου. Μεγάλωσα στην αγκαλιά της Μικρασιάτισσας γιαγιάς μου και γαλουχήθηκα από τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και τις ιστορίες των Μικρασιατών.
Η συγγραφή του βιβλίου αυτού είναι η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα, η οποία είναι βασισμένη στην καταγραφή στοιχείων που έκανα πριν από είκοσι πέντε χρόνια από τη γιαγιά μου. Όλοι οι στίχοι παρατίθενται γραμμένοι στο γλωσσικό ιδίωμα του τόπου, όπως εκ λόγου προσφέρθηκαν από την αγαπημένη μου γιαγιά. Η βιωματική ιστορία του ξεριζωμού, μέσα από τα μάτια ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού. Όπως επίσης και ήθη, έθιμα, παραδόσεις, γιατροσόφια,παραμύθια, μέσα από τα έμπειρα μάτια μιας ώριμης ηλικιωμένης γυναίκας.
