Το «Πέτρες στις τσέπες του», μια ζοφερή κωμωδία, της Ιρλανδής Μαρί Τζόουνς παρουσιάζεται στο θέατρο Άνεσις, σε μετάφραση της Αγγελικής Κοκκώνη. Πρωταγωνιστές οι Γιώργος Χρυσοστόμου και Μάκης Παπαδημητρίου που έχουν αναλάβει και τη σκηνοθεσία του θεατρικού.
Έργο γραμμένο τη δεκαετία του ´90, τόσο ρεαλιστικό που σε κάποια σημεία αγγίζει τα όρια του κυνισμού, με χιούμορ και σαρκαστικό ύφος. Καυτηριάζει την αβάσταχτη ελαφρότητα της χολυγουντιανής «λάμψης» και του απατηλού κόσμου της, σε σύγκριση με την εξαθλίωση μιας επαρχιακής ιρλανδικής πόλης. Μια εξαθλίωση οικονομική και κοινωνική με όλα τα δεινά που διακρίνουν έναν παραδοσιακό και σκληρό επαρχιωτισμό με οικουμενική επιφάνεια.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στην μικρή αγροτική κοινωνία του Κέρι, όπου γίνονται τα γυρίσματα μιας πλούσιας παραγωγής του Χόλυγουντ. Δύο κομπάρσοι και άλλοι χαρακτήρες που τους υποδύονται οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, υφαίνουν περίτεχνα έναν δραματικό ιστό. Εικονογραφούν μια τοιχογραφία διαφορετικών ανθρώπων, σύγχρονη, με πολλά μηνύματα για φιλία, αγάπη, ανεργία, κοινωνική δικαιοσύνη, την οικονομία και την πολιτική.
Σκηνοθετικά η παράσταση αναδύεται δυναμικά με το ρυθμό, την εμπνευσμένη κίνηση της Σεσίλ Μικρούτσικου και τη σφριγηλή μουσική της Φωτεινής Γαλάνη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το «δροσερό» πάθος και η ψυχική κατάθεση των ηθοποιών, στοιχεία εξελικτικά, συνδυάζονται δόκιμα με τους καλλιτεχνικούς φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη. Τα κατάλληλα σκηνικά της Μαγδαληνής Αυγερινού, συμπληρώνουν με ζωντάνια τη θεατρική πράξη, ως αναπόσπαστο μέρος της δραματουργίας. Τα απλά / σωστά κοστούμια επιμελήθηκε η Ιωάννα Τσάμη.
Όσο για τις ερμηνείες, δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφούν. Μεστές, ευαίσθητες, αληθινές, συναρπάζουν το θεατή που κυριολεκτικά ψυχαγωγείται. Το ντουέτο των ηθοποιών, δεμένοι σφιχτά μεταξύ τους, λειτουργούν καταπληκτικά. Προωθούν την πλοκή και παντρεύουν το black χιούμορ με τη σοβαρότητα, συνθέτοντας τον κωμικοτραγικό χαρακτήρα του συγγράμματος. Δεν είναι τυχαίο που το «Πέτρες στις τσέπες του», παίζεται για τρίτη χρονιά με μεγάλη επιτυχία στις αθηναϊκές σκηνές.
Μάκης Παπαδημητρίου ως Τζέικ, αλλά και σε άλλους ρόλους, πειστικός, αυθόρμητος, χειμαρρώδης, λειαίνει την κάθε περσόνα που υποδύεται, ένας υποκριτικός σεισμός. Γιώργος Χρυσοστόμου, ως Τσάρλι, αεικίνητος, συνεπής, εύστοχος, συναισθηματικός όταν χρειάζεται, δωρικός εκεί που ταιριάζει, σκέτος δυναμίτης.
Οι ταλαντούχοι ηθοποιοί με τους σκηνικούς σχεδιασμούς και την πολυμορφία των υποκριτικών εφευρέσεων, κρατάνε το ενδιαφέρον αμείωτο. Το κλίμα γίνεται οικείο και πρόσφορο για την απαραίτητη μέθεξη. Κάποιες μικρές ενστάσεις εγείρονται που αφορούν σε κάποιες υφολογικές επαναλήψεις, καθώς προκάλεσαν κάποια μικρή «κοιλιά», στο σώμα της παράστασης. Η συνολική όμως αποτίμηση, δεν προδίδει, ούτε ακυρώνει την προσπάθεια των ηρώων σε μια άκρως απαιτητική και καθόλου εύκολη θεατρική συνθήκη.
Μία ιλαρή διάθεση διαχέεται στην αίθουσα, χωρίς όμως να περιορίζει και το «θλιβερό» κομμάτι, ειδικά, όταν γίνεται η αναφορά στην αυτοκτονία. Εντοπίζεται σαφώς η αλληλεπίδραση ανάμεσα στις συχνές μεταλλαγές των προσώπων και τις πυκνές μετατροπές των εικόνων / εντυπώσεων του θεατρικού. Αυτά ισχυροποιούν τη δομή του σκηνοθετικού παζλ, αλλά συνάμα παράγουν και αξιόλογο πολυσχιδές καλλιτεχνικό προϊόν.
«Πέτρες στις τσέπες του», δημοφιλές έργο με κριτική ματιά τόσο στη σύγχρονη εποχή, όσο και στο παραπαίον αμερικάνικο όνειρο. Κατάφωρες υπενθυμίσεις της ισοπεδωτικής εμβέλειας της κεφαλαιοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο, δείχνουν τον πολιτικό ακτιβισμό της συγγραφέως Μαρί Τζόουνς.
Μία πολιτικοποιημένη συγγραφέας, μεγαλωμένη στο Μπέλφαστ που καταπιάνεται με απλοϊκούς, ανυπεράσπιστους ανθρώπους, όπως συμβαίνει σε μια συνθλιπτική παγκόσμια κοινωνία. Μιλάει με το έργο της, για το αδυσώπητο σύστημα που στραγγίζει τα όνειρα των νέων και δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια για αυτοδιάθεση. Κατακρίνει δριμύτατα τη φενάκη του καπιταλισμού και τη σύγκρουση της υπέροχης ματαιοδοξίας του πλούτου με το «τίποτε» της φτώχειας. Η προσποίηση μιας avant-garde απλότητας / φιλαλληλίας της αστικής τάξης, απέναντι στους διεθνώς «εστεμμένους προλετάριους».
Αυτό αποπνέει και το κτίσιμο της «ηρωίδας», Κάρολιν Τζιοβάνι, της διακεκριμένης Αμερικανίδας σταρ. Με την αύρα της επηρμένης γοητείας της και την πολυτέλεια που την ακολουθεί, προσποιείται την φιλεύσπλαχνη. Ακουμπάει με περισσή υποκρισία στον πόνο και την απόγνωση των απόκληρων της μικρής κοινότητας του Κέρι, πάντα για λόγους προβολής. Την Τζιοβάνι ενσαρκώνει ο Γιώργος Χρυσοστόμου, με άψογη μελοδραματική τεχνική που υπογραμμίζει με ενάργεια τη λαγνεία του ναρκισσισμού.
«Πέτρες στις τσέπες του», ένα καλοφτιαγμένο θεατρικό εγχείρημα, με πληθωρική σκηνοθεσία και κεντραρισμένες ερμηνείες. Παράσταση που ενθαρρύνει την άποψη πως ακόμα και μέσα από την ηθική και υλική χρεοκοπία, μπορεί να αποκτηθεί ο αυτοέλεγχος. Έτσι γεννιέται και καλλιεργείται το διαλεκτικό αξιακό εκτόπισμα του έργου, καθώς επίσης και η διαχρονικότητά του.
