Ένα χωριό στον θεσσαλικό κάμπο χωρίς καφενείο και σχολείο, με 33 ηλικιωμένους κατοίκους, με την ταμπέλα του χωριού ‘Ηλιάς’ γραμμένη και στα Ιαπωνικά, με έρημα σοκάκια, με σπόρους του Χριστόφορου Κολόμβου να ξεφυτρώνουν μέσα από τη θεσσαλική γη, με ευωδιαστές ντομάτες να ακούνε Βάγκνερ, με νεράιδες και τοπικές νύμφες να συντροφεύουν τους κατοίκους, με επισκέπτες να αναρωτιούνται αν γινόμαστε σκουλήκια όταν πεθαίνουμε, με βαζάκια να γεμίζουν ένα- ένα με το χέρι και να ταξιδεύουν στην Ευρώπη, την Αμερική και το Χονγκ Κονγκ.

Αυτά είναι τα συστατικά του ντοκιμαντέρ “Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες”, με πρωταγωνιστές δύο ξαδέλφια και πέντε θείες του χωριού που γελάνε, κλαίνε και αναρωτιούνται τι υπάρχει πέρα από τον εσώκλειστο από βουνά, κάμπο. Θέλησα να πω την ιστορία τους, έτσι όπως εγώ την είδα και την ένιωσα.  Μια σκληρή αγροτική καθημερινότητα μπλεγμένη με μύθους, ποίηση και μουσική.

Αυτός ο τόπος και οι άνθρωποι μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, με γοήτευσαν με την ιδιαίτερή τους ματιά και με ξάφνιασαν με τα απροσδόκητα, συχνά σουρεαλιστικά, συμβάντα της ζωής τους.

Μου έδειξαν ότι η ζωή είναι ολόκληρη και πως μια κάπως διαφορετική ματιά μπορεί να ξεπεράσει εσωτερικά και εξωτερικά σύνορα και να βρει λύσεις στις δυσκολίες.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Το ντοκιμαντέρ προέκυψε όταν μετά από 5 χρόνια όπου σποραδικά κατέγραφα την καθημερινότητα στο χωριό, χρειάστηκε να σταθώ και να κάνω κάποιες επιλογές. Υπήρχαν πολλές διαστάσεις στην ιστορία και η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να βρεθεί στο μοντάζ η σωστή σύνθεση και ισορροπία που θα αναδείκνυε τα διαφορετικά επίπεδα καθώς και την οικουμενικότητα αυτής της Ελληνικής τοπικής ιστορίας.

Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να αναδειχτούν τα στοιχεία εκείνα που με είχαν γοητεύσει από την αρχή – ο διάλογος μεταξύ του πραγματικού και φαντασιακού,  η ανάγκη των πρωταγωνιστών να ‘τυλίγουν’ τα γεγονότα της ζωής με ιστορίες και έτσι να τους προσδίδουν ένα ιδιαίτερο νόημα. Το θάρρος τους, το χιούμορ και οι σχέσεις μεταξύ τους. Και όλα αυτά σε ένα πλαίσιο σκληρής επιβίωσης όπου καλούνται να ανταγωνιστούν με τα προϊόντα τους τις μεγάλες παγκόσμιες αγορές τροφής.

Για μένα η διαδικασία καταγραφής είναι σαν μια χορευτική εμπειρία.  Άλλοτε χορεύω αγκαλιαστά με τον άλλο και άλλοτε αφήνω χώρο μεταξύ μας, αλλά πάντα προσπαθώ να έχουμε τον ίδιο ρυθμό. Είναι μια σιωπηρή, σχεδόν μαγική συμφωνία μεταξύ μας.

Βιογραφικό

Σπούδασε Κοινωνική Ανθρωπολογία, Φωτογραφία / Δημοσιογραφία και Παραγωγή Βίντεο στο Λονδίνο. Από το 2000 σκηνοθετεί ντοκιμαντέρ ελληνικής και ξένης παραγωγής τα οποία συμμετέχουν σε Ελληνικά και ξένα φεστιβάλ και αποσπούν βραβεία. Ενδεικτικά: ‘Το σχολείο’, ‘Για μια θέση στο χορό’, ‘Bells, Threads and Miracles’, ‘Άκουσέ με’, ‘Οδός Σφακτηρίας’, ‘Food for Love’, ‘Ο πιο μακρύς δρόμος’ (Υποψήφιο για τα Ευρωπαϊκά κινηματογραφικά βραβεία).

* Η ταινία προβάλλεται από 11 Απριλίου στην Αθήνα (Κινηματογράφος Δαναός – ώρες προβολών: 18.00, 20.00 και 22.00), αλλά και σε Θεσσαλονίκη, Βόλο, Πάτρα, Αμαλιάδα και Καρδίτσα

Διαβάστε επίσης:

Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες, της Μαριάννας Οικονόμου

Όταν ο Βάγκνερ Συνάντησε τις Ντομάτες: Η ταινία της Μαριάννας Οικονόμου στην Berlinale 2019