Εκατό χρόνια μοναξιάς και ένα φιδάκι: Έκθεση της Ελένης Τζιρτζιλάκη ΣτοΣχολείο

Είμαι το σώμα μου.
Το σώμα είναι εγώ.
Όταν ακουμπάω στον εξώστη του όνειρου που δεν είδα,
νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν, τα χέρια μου να χαιρετούν, τα δόντια μου να τρίζουν.
Πώς ένας οργανισμός παραπατάει στης αλληλεγγύης τη βαναυσότητα
και πώς μια αρχιτεκτονική της συνείδησης, εξολοθρεύει της πέψης τη δυσκολία;
Το σώμα “φέρει” το οικοδόμημα ή είναι ο φέρων οργανισμός της οικοδομής;

Είμαι το “φέρον σώμα” και σαν τέτοιο, εγώ και η ομάδα ΚΛΑΝ’Σπλας, με χαρά καλέσαμε ΣτοΣχολείο την Ελένη Τζιρτζιλάκη, στην έκθεση “Εκατό χρόνια μοναξιάς και ένα φιδάκι“, να παρουσιάσει την αρχιτεκτονική στο δημόσιο χώρο, τις δράσεις – επιτελέσεις και τις ζωγραφιές της.

Ακολουθεί το κείμενο της Ελένης Τζιρτζιλάκη:

περπατώντας σε ευαλωτα τοπία. σκέψεις ανέμου

Τα κοτσύφια τραγουδούσαν όλη τη νύχτα
δεν κοιμήθηκα
περπατούσα
στον στροβιλισμό του σώματος
έβρεχε με μανία
αντάρα σκέπαζε τα πάντα
τίποτα δεν έβλεπες
το ποίημα έχασκε απο παντού
όπως και το σπίτι
οταν ξημέρωσε
ο ηλιος ακούμπησε σαν χάδι
κι οι κόκκινες πεταλούδες
βγήκαν στα άνθη
χάιδευαν τους μίσχους και τον κισσό
τα χελιδόνια έφτασαν σ αυτο τον τόπο
τα ζώα ημέρεψαν
μια γυναίκα χόρευε στη πλατεία …

Περπατώντας σιωπηλά το σώμα μας έρχεται σε επαφή με το έδαφος και με το τοπίο. Συνδεόμαστε με τη μνήμη, με συμβάντα του παρελθόντος και του παρόντος. Το περπάτημα έχει σχέση με τη βραδύτητα και με την άρνηση ενός πολιτισμού, που βασίζεται όλο και περισσότερο στην εκμετάλλευση της γης και του ανθρώπου, είναι μια ήρεμη πολιτική ανυπακοή. Είναι η συνάντησή μα ςμε αόρατους ανθρώπους, με τα ζώα, με τα πουλιά.

Εκείνοι που περπατάνε πιο πολύ στις μέρες μας είναι εκείνες-οι που μεταναστεύουν, που εκτοπίζονται. Όταν περπατώ, μέσα από την επανάληψη διαλογίζομαι. Μ’ εκείνες-ους που περπατώ μαζί σχετίζομαι, κάτι κοινό δημιουργείται. Αναπάντεχες συναντήσεις προκύπτουν. Το σώμα αναγκάζεται να ανταποκριθεί σε όποιες συνθήκες συναντήσει.

Το περπάτημα αποτελεί αυτόνομη μορφή τέχνης, βασική πράξη συμβολικού μετασχηματισμού του εδάφους και αισθητικό εργαλείο γνώσης του φυσικού μετασχηματισμού του χώρου καθώς διασχίζεται. Αποτελεί μεθοδολογία που προτείνει νέους τρόπους εμπειρίας και ενεργοποίησης. Μέσα από σιωπηλό περπάτημα και τις μικρές χειρονομίες-επιτελέσεις, εκφωνήσεις ποιημάτων, κειμένων, βρισκόμαστε μαζί,συναντιόμαστε, κατοικούμε προσωρινά…ερχόμαστε κοντά στα δένδρα τα άνθη, σ’ ένα εύθραυστο σύμπαν.

Οι δράσεις ξεκίνησαν στην Αθήνα με την ομάδα Αστικό Κενό, συνεχίστηκαν στον Πειραιά μέσα από την περιπλάνηση ως μεθοδολογικό εργαλείο στην παλαιά βιομηχανική περιοχή Εργοστάσια, και στη συνέχεια με τη Νομαδική Αρχιτεκτονική με δράσεις –επιτελέσεις στην πόλη και στην ύπαιθρο και τώρα με τους μοναχικούς περιπάτους στα μονοπάτια της Σίφνου.

Για μερικές από αυτές θα μιλήσω στο Σχολείο. Καθώς επίσης για το πρότζεκτ «Το σπίτι ως ύφασμα» που αφορά την εύθραυστη και μεταβαλλόμενη σήμερα έννοια του σπιτιού, όπου διαφορετικές γυναίκες μοιράζονται τις εμπειρίες τους για το σπίτι.Και για τις ζωγραφιές μου,που είναι ταξίδια σ’ ένα φανταστικό, ποιητικό σύμπαν, κάπου μακριά, που κατοικούν γυναικείες ταυτότητες, ζώα και πουλιά, σε πολλές αποχρώσεις του κόκκινου.

Συντελεστές

*ΚΛΑΝ´Σ: Καλλίνα Μαϊοπούλου, Λεωνίδας Παπαδόπουλος, Άντζι Καρατζά, Νεκτάριος Αλεβιζόπουλος, Νίκος Μπονάτσος και Σταύρος Μπονάτσος.

Πλας: Νέστορας Παπανικολόπουλος / Βαγγέλης Δημητρέας / Περικλής Γουλάκος /Νίκος Τρανός / Παντελής Χανδρής / The Callas/Λάκης και Άρης Ιωνάς / Φανούρης Μωραΐτης / Κώστας Λελούδας, Κατερίνα Μονιάκη, Γιώργος Χατζησπύρου / Χλόη Παρέ-Αναστασιάδου, Μίνα Αρχοντάκη, Αλεξάνδρα Επιτρόπου, Κασσάνδρα Θωμά, Μαρίνα Λεοντή, Χρύσα Παπαδάκη,Στένια Παρασκευά, Άσπα-Τατιάνα Τσιγαρίδη, τα παιδιά Αλεξάνδρα Αρβανίτη, Κωνσταντίνα Βενετοπούλου, Έλενα-Νεφέλη Βερυκίου, Αχιλλέας Γκιόκας, Εύα Δημάκη-Λούτα, Άρης Κρανίτης, Μυρτώ Κουλκίδη, Άννα Λερού, Μαρία Μαραγκού, Σαβίνα Μπασάνου, Μαρίλη Μπενίση, Άρης Μπουρδάκης, Αναστασία και Μυρτώ Μωράτη, Μιχάλης Παπαμιχαήλ, Αχιλλέας Τέντας, Ελευθερία Τσαμούλη, Κωνσταντίνος Φραγκάκης

και η Ελένη Τζιρτζιλάκη.