Ο Βυσσινόκηπος από το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας

Ένα σπουδαίο παγκόσμιο θεατρικό γεγονός έρχεται στη χώρα μας! Το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας γιορτάζει τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Άντον Τσέχωφ και …

παρουσιάζει τον Βυσσινόκηπο, το  κύκνειο άσμα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα στο θέατρο Badminton, 1, 2 και 3 Οκτωβρίου.

«…‘Ολη η Ρωσία είναι κήπος μας. Είναι απέραντη και πανέμορφη χώρα, έχει θαυμάσια μέρη. Σκεφτείτε, ‘Ανια: ο παππούς σας, ο προπάππος σας κι όλοι οι πρόγονοί σας ήταν τσιφλικάδες που είχαν δούλους ιδιοχτησία τους. Ζωντανές ψυχές.

Δε σας φαίνεται ότι πίσω απ\’ το κάθε βύσσινο, πίσω απ\’ το κάθε φυλλαράκι, πίσω απ\’ το κάθε κλαδί σας κοιτάει έν’ ανθρώπινο πλάσμα, ότι μπορεί τάχα ν\’ άκουσες τη φωνή τους; Αυτό είναι τρομερό. Ο κήπος σας είναι τρομερός. Κι όταν τη νύχτα περνάς από κει, η παλιά φλούδα των δέντρων αντιφεγγίζει θαμπά και θαρρείς πως οι βυσσινιές βλέπουν στον ύπνο τους κι ονειρεύονται εκείνα που έγιναν πριν εκατό-διακόσα χρόνια και αυτές οι οπτασίες τις τυραννούνε.

Η σκλαβιά των ζωντανών ψυχών. Η δουλοπαροικία. Μέσα απ\’ το θεσμό αυτό γίνατε όλοι σας άλλοι άνθρωποι και τώρα η μητέρα σας, ο θείος σας, εσείς, δεν καταλαβαίνετε πως αν ζείτε, αυτό το χρωστάτε σ\’ άλλους, ζείτε εις βάρος άλλων, εις βάρος εκείνων των ανθρώπων που δεν τους αφήνετε ούτε στο κατώφλι σας να πλησιάσουν…

Έχουμε μείνει πίσω τουλάχιστο διακόσια χρόνια, δεν έχουμε απολύτως τίποτα, δεν ξεκαθαρίσαμε τις σχέσεις μας με το παρελθόν. Το μόνο που κάνουμε είναι να φιλοσοφούμε, να παραπονιόμαστε πως η ζωή είναι πληχτική, ή να πίνουμε βότκα. Κι όμως είναι ολοφάνερο πως για ν\’ αρχίσουμε να ζούμε σήμερα, πρέπει να εξιλεωθούμε από το παρελθόν μας, να το ξεπεράσουμε και μπορούμε να εξιλεωθούμε μονάχα αν κοπιάσουμε με αδιάκοπη και σκληρή δουλειά…»

Φέτος η Ρωσία και το Θέατρο σε όλο τον κόσμο γιορτάζουν πανηγυρικά τα 150 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Ρώσου Συγγραφέα Αντόν Τσέχωφ και το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας τιμά αυτήν την επέτειο ανεβάζοντας ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά του έργα, τον «Βυσσινόκηπο».

Πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη παραγωγή με την επίβλεψη του Καλλιτεχνικού Διευθυντή Oleg Tabakov, σε σκηνοθεσία του πολυβραβευμένου και καταξιωμένου εδώ και 30 χρόνια Adolf Shapiro, με πρωταγωνιστές τους Renata Litvinova (Διακεκριμένη Καλλιτέχνης της Ρωσίας ως Παραγωγός, Σκηνοθέτιδα, Σεναριογράφος και Ηθοποιός), Sergey Dreiden (βραβευμένος και φημισμένος ηθοποιός της Ρωσίας), Andrey Smolyakov, Nikolay Chindyaykin,  Evdokiva Germanova κι ένα καστ 25 ηθοποιών.

Ο Βυσσινόκηπος αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα έργα της παγκόσμιας θεατρικής σκηνής. Το στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει και να αγγίζει το θεατρόφιλο κοινό όλου του πλανήτη είναι ότι σε αυτό, περισσότερο από κάθε άλλο έργο του δημιουργού, φαίνεται η δυσκολία, η αδυναμία πολλές φορές των ανθρώπων να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές στο κοινωνικό περιβάλλον και τον καταλυτικό ρόλο που παίζουν στην προσωπική τους ζωή.

Το ότι αυτή η παράσταση ανεβάζεται από το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας δεν είναι τυχαίο. Η γέννηση του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το έργο του Αντόν Τσέχοφ. Το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας ιδρύθηκε το 1898 από τους Στανισλάφκι και Ντεμίροβιτς και ένα χρόνο μετά έκανε την πρεμιέρα του «Γλάρου» του μεγάλου συγγραφέα. 

Ακολούθησαν «Ο Θείος Βάνιας» (1899), «Οι Τρεις Αδελφές» (1901) και «Ο Βυσσινόκηπος» (1904).  Κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων παραστάσεων, γεννήθηκε ένα νέο είδος ηθοποιίας και σκηνοθεσίας, η μέθοδος Στανσλάφσκι,  που σημάδεψε την ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου.  Από το 1987 το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας πήρες το όνομνα του  Αντόν Τσέχωφ.

Το Θέατρο Badminton, 150 χρόνια από τη γέννηση του Τσέχωφ,  παρουσιάζει μια παράσταση – σταθμό στην πρωτότυπη γλώσσα που γράφτηκε, από το ίδιο το ιστορικό θέατρο που την ανέδειξε 107 χρόνια πριν.

Αντόν Τσέχωφ

 Ο Τσέχωφ, που γεννήθηκε το 1860 στην πόλη Ταγκανρόγκ της Νότιας Ρωσίας, αποθεώθηκε ως ένας αυτάρκης δραματουργός, στην εργογραφία του οποίου ξεδιπλώνεται το πανόραμα της προεπαναστατικής ρωσικής κοινωνίας, αντανακλώντας ταυτόχρονα τη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα.

Γεγονός που τον έκανε να είναι αναμφισβήτητα επίκαιρος τόσο στη Ρωσία, όσο και  στο σύνολο του δυτικού κόσμου και που οδήγησε στο να θεωρείται το σύνολο του έργου του απαραίτητο βοήθημα -πρότυπο- για την προσέγγιση του μετατσεχωφικού δυτικού θεάτρου. Άρχισε να ξεχωρίζει στη λογοτεχνία το 1880 όταν δημοσίευσε σε λογοτεχνικό περιοδικό το έργο του Θάλαμος 6, που συγκλόνισε το αναγνωστικό κοινό.

Το 1898 ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης το έργο του «Ο Γλάρος», γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία και προσφέροντας την αναγνώριση στο συγγραφέα, η οποία συνεχίστηκε με τις παραστάσεις «Ο θείος Βάνιας», «Οι Τρεις Αδερφές» και τέλος «Ο Βυσσινόκηπος». Πέθανε από φυματίωση το 1903 σε ηλικία μόλις 44 ετών.

Θέατρο Τέχνης της Μόσχας

Το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας ιδρύθηκε το 1898 από τους K.S. Stanislavsky και V.I. Nemirovich-Dachenko.

Η γέννηση του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το έργο του Άντον Τσέχοφ αλλά και του Μαξίμ Γκόρκι. Το 1989, τη σκηνή του νεοσύστατου θεάτρου εγκαινίασε ο «Γλάρος», ενώ στη συνέχεια έπαιξαν και τα «Θείος Βάνιας» (1899), «Οι Τρεις Αδελφές» (1901) και «Ο Βυσσινόκηπος» (1904). Κατά τη διάρκεια των πρώτων παραστάσεων, γεννήθηκε ένα νέο είδος ηθοποιίας που επικοινωνούσε με διακριτικότητα την ψυχολογία του ήρωα, ενώ σχηματίστηκαν οι αρχές της σκηνοθεσίας καθώς και μία κοινή ατμόσφαιρα της δράσης.

Το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας είναι το πρώτο θέατρο στη Ρωσία που πραγματοποίησε την αναμόρφωση του ρεπερτορίου, που δημιούργησε τον δικό του κύκλο και που γνώρισε συνεχή ανάπτυξη από παράσταση σε παράσταση.

Άλλες κορυφαίες παραστάσεις που πρωτοπαρουσιάστηκαν στο θέατρο συμπεριλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τις «Woe from Wit» του A.S. Griboedov (1906), «Blue Bird» του M. Meretlink (1908), «A Month in the Country» του I.S. Turgenev (1909), «Hamlet» του Σαίξπηρ (1911), «The Imaginary Patient» του Μολιέρου (1913) και άλλα. Το 1912, το θέατρο ίδρυσε στούντιο για την προετοιμασία των ηθοποιών, οι περισσότεροι από τους οποίους έγιναν θρυλικές παρουσίες επί σκηνής, όπως οι K. Tarasova, M.I. Prudkin, O.N. Androvskaya, K.N. Elanskaya, A.O. Stepanova, N.P. Khmelev, B.N. Livanov, M.M. Yanshin, A.N. Gribov, A.P. Zyeva, N.P. Batalov, M.N. Kedrov, V.Ya. Stanitsin, B.G. Dobronravov, M.M. Tarkhanov, V.O. Toporkov, M.P. Bolduman, A.P. Georgievskaya, A.P. Ktorov, P.V. Massalsky. Νεαροί σκηνοθέτες όπως οι N.M. Gorchakov, I.Ya. Sudakov, B.I. Vershilov αποφοίτησαν επίσης από τα στούντιο αυτά.

Το 1987 το Θέατρο Τέχνης διασπάστηκε σε 2 σκηνές : Τσέχωφ και Γκόρκι με αντίστοιχους Καλλιτεχνικούς Διευθυντές και Σχήματα. Τα τελευταία χρόνια η Σκηνή Γκόρκι υπολειτουργεί.

Η παράσταση
Ο «Βυσσινόκηπος», το τελευταίο έργο του Τσέχωφ, γράφτηκε το 1903 και ο Τσέχωφ τo «ήθελε» κωμωδία, αλλά ο Στανισλάφσκι το σκηνοθέτησε σαν δράμα στο θέατρο Τέχνης της Μόσχας και έκανε πρεμιέρα το 1904 τη χρονιά που πέθανε ο Τσέχωφ.

Και όντως τα πρόσωπα του έργου είναι κωμικά, ή μάλλον θα ήταν αν δεν ήταν ταυτόχρονα και τόσο «τραγικά» μέσα από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις τους. Το στοιχείο της φάρσας και οι κωμικοί χαρακτήρες έρχονται σε αντιπαράθεση με τη δραματική αίσθηση της απώλειας και του ανικανοποίητου.

Ένα σπίτι στην εξοχή με τον ωραιότερο βυσσινόκηπο της περιοχής βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης. Οι σχεδόν αδιάφοροι μικροαστοί ιδιοκτήτες του δεν κάνουν τίποτα για να το σώσουν από την πώληση.

Χάνουν το αγαπημένο τους πατρικό σπίτι και το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να το κοιτούν και να αναπολούν… Να αναβιώνουν τις παιδικές τους αναμνήσεις, να νοσταλγούν τις παλιές ευχάριστες στιγμές, να χορεύουν, να γελούν, να φλερτάρουν… Τίποτα δεν τους κάνει να μετανιώνουν για την απόφασή τους, ακόμα και όταν ακούν τα τσεκούρια να χτυπούν δυνατά και να κόβουν τις αγαπημένες τους βυσσινιές.

Ο Αντόν Τσέχοφ μέσα από το έργο του απεικονίζει τη διαρκή φθορά της καθημερινής ζωής στη Ρωσία του 20ου αιώνα δίνοντας όμως μια νότα ελπίδας για το μέλλον και κάνοντας μια ακριβή πρόβλεψη της ίδιας της επανάστασης που ακολούθησε.

Το Θέατρο Badminton φέρνοντας στην Ελλάδα ένα από τα πιο ιστορικά Θέατρα, τιμά τα 150 χρόνια από τη γέννηση του κορυφαίου δημιουργού και παρουσιάζει γι΄ άλλη μια φορά μία από τις πιο σημαντικές παραστάσεις που παίζονται αυτή τη στιγμή στον κόσμο.

Οι συντελεστές της παράστασης
Σκηνοθεσία — Adolf Shapiro
Σκηνογραφία  — David Borovsky
Σχεδιασμός φωτισμού — Gleb Filshtinsky
Βοηθός ενδυματολόγου — Elena Afanasieva
Σύνθεση — Igor Vdovin

Βοηθοί σκηνοθέτη — Tatiana Mezhina, Olga Roslyakova

Διανομή
Ranevskaya Lubov Andreevna, Κτηματίας: Renata Litvinova
Anya, η κόρη της, 17 ετών: Anastasia Skorik
Varya, ψυχοκόρη, 24 ετών: Yanina Kolesnichenko,
Ekaterina Solomatina
Gaev Leonid Andreevich, αδελφός της Ranevskaya: Sergey Dreiden
Lopakhin Ermolay Alexeevich, έμπορος: Andrey Smolyakov
Trofimov Peter Sergeevich, Φοιτητής: Dmitry Kulichkov
Simeonov-Pischik Boris Borisovich, Κτηματίας: Vladimir Krasnov
Sharlotte Ivanovna, Κουβερνάντα: Evdokiya Germanova,
Mariya Zorina
Epikhodov Semen Panteleevich, γραμματέας: Sergey Ugryumov
Dunyasha, Υπηρέτρια Julia Galkina,
Yulia Kovalyova
Firs, Υπηρέτης, 87 ετών: Nikolay Chindyaykin
Yasha, νεαρός υπηρέτης: Dmitry Brodetsky
Περαστικός: Vladimir Timofeev
Σταθμάρχης: Boris Korostelev
Ταχυδρόμος:  Evgeny Savinkov 

Στην παράσταση συμμετέχουν και 6 μουσικοί

Oι διάλογοι θα προβάλλονται στα ελληνικά με υπέρτιτλους
Διάρκεια παράστασης: 3 ώρες με διάλειμμα