Με την ευγενική συμφωνία των ιδιοκτητών η έκθεση Allotria* διοργανώνεται σε μια θαυμάσια εξοχική κατοικία στην Τήνο, A touch of new – Vacation House Ασπάλαθος.. Η κατοικία σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Αριστείδη Ντάλα και μέχρι σήμερα έχει αποσπάσει σημαντικές διακρίσεις.
Ο καλλιτέχνης, ο ποιητής, ο ζωγράφος, γλύπτης ο μουσικός, ο ηθοποιός, ο φωτογράφος δεν είναι κάποιο ον διαφορετικό από τον μέσο άνθρωπο. Δεν είναι υπεράνθρωπος έστω κι αν είναι ξεχωριστός. Απεναντίας. Είναι βουτηγμένος στον μέσο όρο πολύ πιο πολύ από τον θεωρούμενο μέσο όρο. Δηλαδή μέσα στην ανθρώπινη συνθήκη και την αδυναμία. Με μία διαφορά. Ο γλύπτης, ποιητής, ο ζωγράφος κλπ. είναι συνεχώς διαθέσιμος, είναι ανοιχτός στη διαφορά, στην εξαίρεση, στο θαύμα. Κάτι πολύ περισσότερο. Περιμένει νυχθημερόν το θαύμα. Αυτή είναι η περίφημη έμπνευση. Η διαθεσιμότητα σε ό τι μάς υπερβαίνει. Στο υπερφυές. Στην άλλη ερμηνεία των πραγμάτων.
Και κάτι ακόμα. Ο καλλιτέχνης διαθέτει συναισθηματική ευφυία, δηλαδή την ικανότητα να διακρίνει το πολύτιμο στο ασήμαντο, το διαρκές στο εφήμερο… Να βρει την ομορφιά ακόμη κι αν αυτή κρύβεται στα πιο εφήμερα ή πληβειακά υλικά. Να δει αυτό που περνάει απαρατήρητο από τους πολλούς. Μια τέτοια δυνατότητα συχνά τον καθιστά αθώο σαν παιδί αλλά και επικίνδυνο σαν κάποιον που είδε το πρόσωπο της Μέδουσας και δεν μαρμάρωσε.
Πολλές φορές, τέλος, τέχνη γίνεται εκείνη η λεπτομέρεια που φάνηκε αδιάφορη ή και βαρετή στο πλήθος. Που δεν συνήγειρε, ούτε ερέθισε τους πολλούς. Επειδή η τέχνη, πριν γίνει ενόραση ή ομορφιά, υπήρξε άσκηση, και μόχθος και αποτυχία και αυτοσυγκέντρωση και αγρυπνία. Ισως γι’αυτό ο ποιητής, όντας διαθέσιμος, πάντα διανυκτερεύει…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην παρούσα έκθεση, σ’ αυτό το ιδιαίτερο κτίσμα, το τόσο φιλόξενο σπίτι έξι καλλιτέχνες που ανήκουν στην ίδια γενιά – ως πρόσφατα πολύ νέοι, σήμερα σχεδόν κλασικοί! – διερευνούν δειγματοληπτικά μέσα από ένα μόνο ή δύο έργα τους τι κρύβεται πίσω από τις εικόνες, τι καραδοκεί στην αθέατη πλευρά των πραγμάτων. Μαγεία, αίνιγμα, φόβος, έρωτας, πένθος ή απλώς το κενό που αφήνουν οι ίδιες όταν δεν ωφελούν πια; Είναι κάτι δυσοίωνο ή κάτι ελπιδοφόρο; Το μόνο που εγώ ξέρω να πω, είναι πως κάθε έργο κρύβει έναν δικό του, αποκλειστικό κόσμο και ότι δεν ενδίδει εύκολα σε επίπεδες ερμηνείες. Κι ότι ποτέ δεν εξαντλείται στην προφάνεια του. Κι ότι πάντα, μα πάντα μπορεί να διαβαστεί κι αλλιώς.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο Χρήστος Αντωναρόπουλος, ο Άγγελος Αντωνόπουλος, ο Μπάμπης Κατσατσίδης, ο Μιχάλης Μανουσάκης, ο Τάσος Μισούρας κι ο Παναγιώτης Τανιμανίδης ήρθαν εδώ, στην Τήνο για να σάς εκπλήξουν όχι μόνο με την ευαισθησία τους αλλά κυρίως με την ταχυδακτυλουργική τους ευχέρεια ώστε να κάνουν τις εικόνες να μιλάνε. Και μάλιστα πέραν της πεπατημένης. Εκτός των ευκολιών της τρέχουσας επικοινωνίας. Με όρους ποίησης. Μπορείτε να τις ακούσετε;
* Allotria ονομαζόταν ο καλλιτεχνικός σύλλογος του Μονάχου στον οποίο συμμετείχε ο Νικόλαος Γύζης, ο διαχρονικός άγιος της Τήνου και της ζωγραφικής μας.
Συντελεστές:
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Χρήστος Αντωναρόπουλος, Χαράλαμπος Κατσατσίδης, Μιχάλης Μανουσάκης, Τάσος Μισούρας, Παναγιώτης Τανιμανίδης
Επιμέλεια: Μάνος Στεφανίδης
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Μιχάλης Μανουσάκης
