Εικόνες και στιγμιότυπα συνάντησης και αποχαιρετισμού από μια περασμένη εποχή στην Πόλη. Ο Γιούρι, η Θάλεια Νομίδου, το Αμπίτ Χαν, η Ρωμαλέα, η γιαγιά, η άλλη γιαγιά, το παλιό Larousse, οι «Τετράρχες» στο παλάτι των Δόγηδων, που άφησαν το ένα ποδαράκι τους στον Ιππόδρομο της Κωσταντινούπολης, ο Νεντίμ, η εκδρομή στο Γιάκατζικ που δεν έγινε, η Κάρεν και τα τσιμισίρια, η πολυκατοικία «Τουγμπά» στο Μπεμπέκι, η θεία Αυγούστα, το Γκέμλικ, τα μνήματα στο Μπαλουκλή (ελληνικά), τα μνήματα στο Καντίκιοϊ (ελληνικά), τα μνήματα στο Ζιντζιρλίκουγιου (τουρκικά), το βιολί και το κοντσέρτο του Βιενιάφσκι, η Κική, η Αρασιά, τα πετραδάκια της Μπρούσας, τα ιτσλί, ο Γιάννης, ο Βασίλης, το αηδόνι στο Νηχώρι… Πρόσωπα και σημεία μέσα στον χρόνο και τους τόπους. Μια φευγαλέα καταγραφή, «άφκιαστη κι αστόλιστη». Επειδή, «Αν δεν το διηγηθείς, δεν υπάρχει».
Βιογραφικό
Η Νίκη Σταυρίδη γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1954. Στην Αθήνα από το 1979. Έχει ζήσει επίσης στη Μυτιλήνη και τη Βενετία. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στην Κωνσταντινούπολη και Κοινωνική Ανθρωπολογία στη Μυτιλήνη.Μεταφράζει από και προς τα τουρκικά, από τα αγγλικά και τα ιταλικά. Έχει μεταφράσει στα τουρκικά Το καπλάνι της βιτρίνας της Άλκης Ζέη, το Καληνύχτα Μαργαρίτα του Δημήτρη Χατζή κ.ά. Από τα αγγλικά έχει μεταφράσει το Πηγάδι της μοναξιάς της Ράντκλιφ Χολ (Εκδόσεις Κουκκίδα) κ.ά. Έχει μεταφράσει από τα τουρκικά και επιμεληθεί την έκδοση Ημερολόγιο εξορίας – Ερζερούμ 1943 του Γιώργου Χατζηδημητριάδη, με επίμετρο του καθηγητή Αϋχάν Ακτάρ (Εκδόσεις της Εστίας, 2010). Επίσης έχει μεταφράσει από τα τουρκικά το βιβλίο Δεν έχω πατρίδα – έχω τον τόπο μου. Ρωμιοί της Πόλης: Χώρος – Μνήμη – Τελετουργίες (Εκδ. Πατάκη) μία έρευνα κοινωνικής ανθρωπολογίας, της Νουρντάν Τουρκέρ. Συμμετείχε για χρόνια σε ομάδες του αυτόνομου γυναικείου κινήματος. Καρπός της δουλειάς μιας εξ αυτών είναι το συλλογικό βιβλίο …και μετά τα πενήντα τι; Μαρτυρίες γυναικών για τη μέση ηλικία (Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2011).
