Η επιμελήτρια της έκθεσης Όλγα Λατουσάκη σημειώνει σχετικά:
«Ανοησία, λάθος, αμαρτία, απληστία
Τα πνεύματά μας κατέχουν και τα κορμιά μας παιδεύουν,
Τις προσφιλείς μας τύψεις συντηρούμε
Όπως οι ζητιάνοι τα ζωύφιά τους τρέφουν.
Οι αμαρτίες μας επίμονες, οι μεταμέλειές μας χαλαρές
Ακριβά πληρώνουμε τις εξομολογήσεις μας
Χαρούμενα γυρνούμε στης ακολασίας το δρόμο
Πιστεύοντας πως με ευτελή δάκρυα ξεπλένονται οι κηλίδες».
– Charles Baudelaire, Les Fleurs du Mal / Τα άνθη του κακού
Διάφανο και άμορφο, το νερό δίνει ζωή στον ανθρώπινο οργανισμό. Φλεγόμενα και επίμονα, τα πάθη του δίνουν την ανάγκη για το κυνήγι του ανεκπλήρωτου. Κι όπως το νερό συνοδεύει την ύπαρξη από την αρχή έως το τέλος της, έτσι και οι επτά αυτές ανίκητες δυνάμεις φωλιάζουν στον άνθρωπο από την ώρα που ξεκινά να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τον εγκαταλείπουν μαζί με την τελευταία του πνοή.
Πολλά από τα δεινά της ανθρωπότητας οφείλονται στις αδυναμίες και στην έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στο καλό και το κακό. Είμαστε, όμως, ό,τι πράττουμε και όχι ό,τι σκεπτόμαστε, και η πραγματική πρόκληση για μια ευτυχισμένη ζωή βρίσκεται στην εξισορρόπηση των τάσεών μας προς τα πάθη.
Από την αρχή του κόσμου, τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα αποτυπώνονται στα έργα δημιουργών και καλλιτεχνών, τροφοδοτώντας τους με την απαιτούμενη ανάγκη έκφρασης, μετατρέποντας την αδυναμία σε δύναμη. Η περιρρέουσα λαγνεία στα μικρά αριστουργήματα της ποίησης του Καβάφη και στα τρίπτυχα του Bosch, η απληστία και η αλαζονεία όπως αποτυπώνονται στα μεγαλειώδη έργα της εποχής του baroque, η οργή που ξεχειλίζει από τα έργα του Goya, αλλά και η αίσθηση της οκνηρίας και της νωχελικότητας που μας δημιουργούν έργα των Seurat και Monet είναι έκδηλα στην ιστορία της τέχνης. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι τα ανθρώπινα πάθη μπορούν να γίνουν η κινητήριος δύναμη και να ωθήσουν τους προικισμένους καλλιτέχνες στη δημιουργία μοναδικών έργων τέχνης.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, έως τη χριστιανική εκκλησία του 6ου αιώνα, η ιστορία μαρτυρά πως ανεξαρτήτως εποχής, όλοι οι άνθρωποι του πνεύματος ασχολήθηκαν με τις ιδανικές ιδιότητες και αξίες του ανθρώπου. Το μέτρο εξακολουθεί, έως και σήμερα, να αποτελεί το ζητούμενο της εσωτερικής ισορροπίας.
Το Καθαρτήριο, όπως περιγράφεται στη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, αναφέρει τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα συνδεδεμένα, το κάθε ένα, με έναν δαίμονα, ενώ στη χριστιανική εκκλησία περισσότερο συνδέονται με ζώα: Η αλαζονεία συνδέεται με το δαίμονα Αζαζέλ και τον κόκορα, η Ζηλοφθονία με τον Λεβιάθαν και με το φίδι, η οργή με το Σατανά και το λιοντάρι, η οκνηρία με τον Βηλφεγώρ και το σαλιγκάρι, η απληστία με τον Μαμωνά και τον βάτραχο, η λαιμαργία με το Βελζεβούλ και το γουρούνι και η λαγνεία με τον Ασμοδαίο και την κατσίκα.
Όμοια με πυροτέχνημα, η εκτυφλωτική πορεία των καταραμένων ποιητών και των αυτοκαταστροφικών καλλιτεχνών, τόσο στον εικαστικό χώρο, όσο και στο χώρο του θεάματος και της λογοτεχνίας αποτελεί σημαντικό παράδειγμα του εντυπωσιακού αντίκτυπου που μπορεί να έχουν τα πάθη στην ανθρώπινη ύπαρξη. Και σαν σπόροι μέσα στο εύφορο χώμα, τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα υπομονετικά παραμονεύουν να βλαστήσουν στην πρώτη ρωγμή της ευάλωτης και αδύναμης ηθικής μας».
Συντελεστές:
Κείμενο – Επιμέλεια έκθεσης : Όλγα Λατουσάκη
Οργάνωση – Concept: Όλγα Λατουσάκη, Γιώργος Καστανάκης
Γραφιστική Επιμέλεια: Γιώργος Καστανάκης
Επικοινωνία Έκθεσης: Μαρία Θεοφυλάκτου, Δημήτρης Λαζάρου
Συμμετέχουν οι εικαστικοί:
Στέφανος Αλαφούζος, Έλενα Αρσενίδου, Αντώνης Γιακουμάκης, Αγγελική Γκιώνη, Γιώργος Θεοδώρου, Μανώλης Καλουδάς, Γιάννης Καμίνης, Γιώργος Καστανάκης, Στέλλα Κατεργιαννάκη, Χριστίνα Κατεργιαννάκη, Άννα Κατιμερλή, Σπύρος Κολυβάς, Βασίλειος Κομνηνός, Παναγιώτα Κορωνιού, Δημήτρης Κρέτσης, Ελίζα Κρικώνη, Αναστασία Κωνσταντάκου, Μελίνα Κωνσταντίνου, Κωνσταντία Μακρή, Θεόδωρος Μπρουσκομάτης, Παναγιώτης Νέζης, Ευγενία Πατσούρη, Μαρία Σταμάτη, Τίτα Σταύρου, Γιάννης Τζομάκας, Σουλτάνα Τρεπεκλή, Γεωργία Τρούλη, Ελένη Τσαλδίρη, Κατερίνα Τσίτσελα, Γιάννης Φούλιας, Ζαχαρούλα Bongard, Didi M. – Δήμητρα Μουρτζίνη, Lydia Z
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Αναστασία Κωνσταντάκου
