Πηγή έμπνευσης για τον Μισέλ Ουελμπέκ αλλά και για τον «ποιητή της πανκ» Ρίτσαρντ Χελλ, το «Ανάστροφα» του Ζορίς-Καρλ Ουισμάνς είναι ένα κορυφαίο δείγμα της «λογοτεχνίας της παρακμής», «ένα ταξίδι μέσα από τη μνήμη, μέσα από την ανάμνηση, μέσα από την φαντασία και την φαντασίωση, μέσα από την σκηνογραφία ενός αισθητικού χώρου», όπως σημειώνει ο Νίκος Μπακουνάκης στο επίμετρό του. «Ξαναδιαβάζουμε τον Ουισμάνς, ίσως όχι για να φτιάξουμε έναν αισθητικό κόσμο, όπως το πάνκ της δεκαετίας του 1970, αλλά για να αναμετρηθούμε με την παρακμή, τους νέους φόβους μας, την άμβλυνση ή και το ξέφτυσμα των δημοκρατικών αξιών και της κληρονομιάς του διαφωτισμού, με την βασανιστική καταπίεση της πολιτικής ορθότητας, με όλα τα post- της εποχής, ιδιαίτερα το post-democracy ή το post-secularism». Αλλά και για να απολαύσουμε μια εκπληκτική πρόζα που οδηγεί τον αναγνώστη «σε μια κατάσταση εκστατικού μετεωρισμού».
«…Έχει δράση μέσα από την ακινησία, νομαδισμό μέσα από έναν σχεδόν μοναστικό εγκλεισμό, ταξίδι μέσα από τη μνήμη, μέσα από την ανάμνηση, μέσα από τη φαντασία και τη φαντασίωση, μέσα από τη σκηνογραφία ενός αισθητικού χώρου. Και πόσα μας μαθαίνει. Ένας απίστευτος, απίθανος και πανάλαφρος εγκυκλοπαιδισμός, που είναι μοναδικός σε όλη τη λογοτεχνία. Ο ντεζ Εσσέντ, ο ήρωας του μυθιστορήματος, μιλάει αυθεντικά για τον Μπωντλαίρ, τον Βερλαίν, τον Μαλλαρμέ και τον Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ, για τον Πετρώνιο ή για την πατερική λογοτεχνία. Αναλύει τον Γκυστάβ Μορώ αλλά και την κουζίνα μιας εγγλέζικης ταβέρνας…»
