Πρέπει να γράψω ένα κείμενο για το Θείο Βάνια μας – που δεν είναι δικός μας βέβαια, είναι του Τσέχωφ, αλλά είναι και δικός μας, είναι και του Τσέχωφ και δικός μας, γιατί αλλιώς δε γίνεται- και δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Παίζει το youtube στη λούπα Olafur Arnalds, που βέβαια δεν υπήρχε στα 1900 και βγάλε, αν όμως ζούσε τώρα ο Τσέχωφ, θα τον άκουγε φανατικά. Και θα του άρεσαν και οι ταινίες του Roy Anderson – αυτό το έχει πει η Μαρία στην πρόβα, όχι εγώ.
Η πρόβα
Που στην αρχή δε διαβάζαμε το κείμενο καν, μόνο μιλούσαμε για το τότε, για το τώρα, για αυτούς τους ανθρώπους τότε και τώρα. Και μετά ανοίξαμε τα βιβλία και αρχίσαμε να διαβάζουμε κι ήταν εκεί, μέσα στο κείμενο, όλοι οι ηθοποιοί που το έχουν παίξει, όλοι οι σκηνοθέτες που το έχουν ανεβάσει, όλες οι παραστάσεις που έχουμε δει, καλές ή κακές δεν έχει σημασία, οι ιδέες, τα κοστούμια, οι μουσικές, τα κουταλάκια, τα φλιτζανάκια, τα τσάγια, τα σαμοβάρια, οι παύσεις, οι ανάσες.
Σκόνη, σκόνη, σκόνη
Και χρειάστηκε να πάρουμε ανάσα και να μπούμε κάτω από αυτή τη σκόνη, για να βρούμε το δικό μας Θείο Βάνια. Γιατί αλλιώς δε γίνεται. Κι άρχισαν σιγά σιγά να μπερδεύονται τα πράγματα, και δεν ήξερες αν είναι ο κυνισμός του Βάνια ή ο κυνισμός του Κωστή, αν η Έλενα έδινε τη γοητεία της στην Ανθή ή η Ανθή στην Έλενα, αν η Σύρμω έπαιρνε από τη δύναμη της Σόνιας ή η Σόνια έπαιρνε τη δύναμη της Σύρμως, αν ήταν ο Αστρώφ ή ο Γιωργής που ονειροπολούσε, αν η Μαρία μας συμπεριφερόταν σαν παιδιά επειδή σκηνοθετεί ή επειδή είναι τη Μαρίνα Τιμοφέεβνα. Και λέγαμε, παιδιά, να κάνουμε ένα διάλειμμα, να βγούμε έξω να πάρουμε αέρα, να δούμε τους τουρίστες να περνάνε με τα γυαλιά ηλίου και τις φωτογραφικές μηχανές και τα παγωτά στο χέρι, να ξαλεγράρουμε λίγο.
H playlist του Olafur Arnalds παίζει τώρα το Happiness does not wait.
Καλή στιγμή για να σταματήσω εδώ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Δημήτρης Ντάσκας
aka Iλιά Ιλίτς Τελιέγκιν
