Ο έρωτας του Μπρούνο και της Στέλλας είναι τόσο δυνατός και αμοιβαίος που παρασύρει τους πάντες γύρω τους σε ένα παραλήρημα ευτυχίας. Όμως ξαφνικά όλα αλλάζουν όταν στη σκέψη του Μπρούνο εισβάλλει η υποψία της απιστίας και το μυαλό του χάνεται μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια της ζήλιας.
Ο «Μεγαλοπρεπής κερατάς» ακροβατεί ανάμεσα στο φαρσικό και στο τραγικό. Τα πρόσωπα τη μια στιγμή ερωτεύονται, αγαπούν, διασκεδάζουν και την άλλη πληγώνουν, πληγώνονται και υποφέρουν. Από το δροσερό, ανάλαφρο, κωμικό περιβάλλον μεταφέρονται σε έναν εφιαλτικό τόπο χωρίς επιστροφή, κυριευμένο από εμμονές και πάθη, όπου κάθε λογική καταρρίπτεται. Ένα παιχνίδι εις άτοπον απαγωγής χωρίς κανένα τέλος… μια που, τελικά, ο πραγματικός εχθρός του ήρωα είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
Γεννημένος στη Γαλλία, ο Φερνάν Κρομλένκ, γόνος οικογένειας ηθοποιών, έγραψε τον «Μεγαλοπρεπή κερατά» το 1920. Επηρεασμένος από εμβληματικά κλασικά έργα και διαθέτοντας άριστη γνώση της θεατρικής γραφής και της θεατρικής πράξης μας δίνει ένα λυρικό και ταυτόχρονα γκροτέσκο κείμενο, με θέμα τη ζήλια στην πιο αρρωστημένη και παράλληλα κωμική (ή γελοία) διάστασή της.
Κατάλληλη άνω των 15 ετών
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Σημείωμα της μεταφράστριας
Τι είναι ο «Μεγαλοπρεπής κερατάς»; Ο συγγραφέας του τον παρουσιάζει ως φάρσα και χρησιμοποιεί πολλούς από τους μηχανισμούς αυτού του θεατρικού είδους στην εξέλιξη της πλοκής του. Όμως το ίδιο του το θέμα και όσα διακυβεύονται μέσα στο έργο του προσθέτουν μια δραματική υπόσταση όπου το χαμόγελο γίνεται όλο και συχνότερα μορφασμός, το γέλιο γίνεται όλο και συχνότερα μορφασμός, το γέλιο γίνεται πικρό, καταλήγοντας να μην είναι τίποτα άλλο παρά το προσωπείο των δακρύων.
Κι ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως αυτό το μείγμα κωμικού και τραγικού εκφράζεται μ’ ένα χείμαρρο λυρισμού, με μια πληθωρική, μπαρόκ γλώσσα. Το θέατρο του Κρομλένκ δεν είναι ρεαλιστικό, δεν είναι καν αληθοφανές, είναι όμως ένα θέατρο από σάρκα και οστά, κι ας μοιάζουν οι χαρακτήρες του με φαντάσματα, με υπνοβάτες που δραπέτευσαν από έναν εφιάλτη, κι ας είναι το προσωπείο συστατικό στοιχείο της δραματουργίας του. Συνδυάζοντας μια αυστηρή και ρωμαλέα δραματική πλοκή με μια αριστοτεχνική χρήση της αμφισημίας, με μια καλοζυγισμένη αναλογία φωτός και σκιάς, ο συγγραφέας δημιουργεί ένα έργο που αναμειγνύει τη φάρσα, το γκροτέσκο και το λυρικό, υπερβαίνοντας έτσι κάθε προσπάθεια διάκρισης των ειδών. –Έφη Γιαννοπούλου
Συντελεστές:
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
Σκηνοθεσία: Ελεάνα Τσίχλη
Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
Κίνηση: Σοφία Παπανικάνδρου
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Μπάρλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη-Μαρίνα Τζιγερτζή
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Έλλη Ναλμπάντη
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση Παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη
*Β’ βοηθός σκηνοθέτη (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Μαρία Τέτου
*Β’ βοηθός ενδυματολόγου-σκηνογράφου (στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης): Λυδία Λευκοπούλου
Παίζουν: Μελίνα Αποστολίδου (Φλοράνς), Γιώργος Δημητριάδης (Πέτρος, Εραστής, Χορός κερασφόρων), Χρήστος Διαμαντούδης (Νεαρός Βαρελάς, Εραστής, Χορός κερασφόρων), Έφη Δρόσου (Παραμάνα), Ευσταθία Λαγιόκαππα (Στέλλα), Νικόλας Μαραγκόπουλος (Εστρυγκό), Μαρία Μπαγανά (Κορνελί), Νίκος Ορτετζάτος (Εραστής, Χορός κερασφόρων), Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Δήμαρχος), Θανάσης Ραφτόπουλος (Γελαδάρης), Δημήτρης Σιακάρας (Κόμης, Εραστής, Χορός κερασφόρων), Αλκιβιάδης Σπυρόπουλος (Εραστής, Χορός κερασφόρων), Γιώργος Στάμος (Μπρούνο)
