Αντιγόνη Φρυδά: Η «Κερένια Κούκλα» είναι μια άσκηση αγάπης ή ένα πείραμα χωρητικότητας

“Είναι άνθρωποι που ζουν σαν τα χόρτα και τα κοτρόνια, ζουν και δεν μιλούν. Μόνο βλέπουν τη ζωή τους να περνάει σαν τα χόρτα και τα κοτρόνια.”

Σε ένα ταπεινό σπίτι, με μόλις μια κουζίνα και ένα υπνοδωμάτιο, στου Φιλοπάππου, ζει ένα ζευγάρι ερωτευμένο και φρεσκοπαντρεμένο. Πολλά πολλά με τη γειτονιά δεν έχει. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Είναι ένα ζευγάρι που άθελά του “σκανδαλίζει” τις ευερέθιστες γειτόνισσες. Το κορίτσι, η Βεργινία, είναι τρία χρόνια μεγαλύτερη από το αγόρι, είναι φιλάσθενη, ξερακιανή, με αραιά μαλλιά και δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Το αγόρι, ο Νίκος, είναι όμορφος, γερός, με καλή δουλειά και τα κορίτσια συνωστίζονται στα παράθυρα να τον δουν να παίρνει τον ανήφορο για το σπίτι του. Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, η Βεργινία είναι άρρωστη. Κρυφολιώνει και ασθμαίνει να ανέβει τα λίγα σκαλοπάτια από την κουζίνα ως την αυλή. Τα πόδια της λυγίζουν και η μύτη της αδυνατίζει από την προσπάθεια. Τότε είναι που σε αυτό το παράταιρο ζευγάρι θα προστεθεί κι η Λιόλια. Η Λιόλια έρχεται να βοηθήσει την Βεργινία κι είναι ένα κορίτσι μόλις 17 χρονών, ντροπαλό και ροδαλό, που σφύζει από υγεία και ζωή. Αυτοί λοιπόν οι τρεις νέοι άνθρωποι, ζουν σφιχτά ο ένας δίπλα στον άλλο. Ερωτεύονται, γεννούν, πεθαίνουν υπό το άγρυπνο βλέμμα της γειτονιάς που ξέρει με βεβαιότητα ποιο είναι το καλύτερο και το πρέπον και φροντίζει να τους το κοινοποιεί. Αυτό είναι το έργο.

Η υπόθεση της Κερένιας Κούκλας είναι λίγο πολύ γνωστή. Το ερωτικό τρίγωνο που δημιουργείται πολύ αναγνωρίσιμο. Εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί τον Νίκο να ερωτεύεται την Λιόλια, την Βεργινία να πεθαίνει από τον καημό της, και το παράνομο ζευγάρι να ζει ως καταραμένο από τον θάνατο της άρρωστης κι ύστερα. Είναι και αυτή μια αφήγηση, υπαρκτή και νόμιμη στη σκέψη και την γλώσσα της γειτονιάς, αλλά δεν είναι η μόνη και σίγουρα δεν είναι αυτή που ενδιαφέρει το συγκεκριμένο ανέβασμα του έργου. Η εκδοχή της Κερένιας Κούκλας που αυτή η παράσταση υπερασπίζεται, δοκιμάζει και δοκιμάζεται ως προς τα όρια της αγάπης, της ιδιοτέλειας, της ελευθερίας. Οι ήρωες της αγωνίζονται να αντισταθούν σε αυτό που το κοινωνικό περιβάλλον αναγνωρίζει ως κανονικότητα, νομιμότητα και δικαιοσύνη στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η Βεργινία αγαπά τον Νίκο, αγαπά τα δυνατά του χέρια με τις τριχίτσες πάνω τους, αγαπά τα αστεία του, τα μάτια του τα αγέλαστα που την ταράζουν, τον αγαπά τόσο που τον διώχνει από κοντά της, γιατί αυτός μυρίζει ήλιο κι εκείνη θάνατο. Αγαπά και την Λιόλια, γιατί είναι ένα κορίτσι αθώο και τρυφερό, που σε τίποτα δεν έφταιξε. Ο έρωτας που γεννήθηκε ανάμεσα τους είναι ότι πιο φυσικό κι ελπιδοφόρο. Είναι η ένδειξη ότι η ζωή ευτυχώς προχωρά παρά τις απώλειες και τις αντιξοότητες. Ο Νίκος από την άλλη αγαπά την Βεργινία, την περιποιείται αγόγγυστα και δεν της επιτρέπει να παραιτηθεί ή να αισθανθεί ανήμπορη. Ερωτεύεται όμως και την Λιόλια, για την αγαθότητά της, για τα νιάτα της, για τον τρόπο που φροντίζει την Βεργινία.

Στα τρία αυτά πλάσματα, η ζωή απλώς “συμβαίνει”. Δεν μπορούν και δεν προβάλουν καμία αντίσταση. Τα κορυφαία γεγονότα της ζωής, ο έρωτας, ο θάνατος, η γέννηση, διαδέχονται το ένα το άλλο, διαλέγοντας τον πιο σύντομο δρόμο. Αυτή είναι η αβάσταχτη ομορφιά και συνάμα οδύνη, αυτής της ιστορίας. Άνθρωποι που συνεχώς προσπαθούν να χωρέσουν στην καρδιά τους έναν ακόμη άνθρωπο, να μοιραστούν ότι αγαπούν, να αποδεχτούν μια καινούργια κανονικότητα. Άνθρωποι που συνέχεια βρίσκονται αντιμέτωποι με το αναπόφευκτο, το αμετάκλητο, το τέλος. Για αυτό και στην παράσταση αυτή δεν μιλούν πολύ. Στέκονται ζωντανοί και συχνά σιωπηλοί, όπως τα ζωντανά φυτά του σκηνικού που ευλαβικά φροντίζουν. Το σπίτι τους είναι ένας κήπος κι αυτοί πατούν στο χώμα.

Η παράσταση αυτή παρακολουθεί καρτερικά τους ήρωές της και συμπαραστέκεται βουβά στον αγώνα τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, σε μια ζωή που τους δόθηκε χωρίς οδηγίες χρήσης και κανένα σημάδι προς τα πού να κοιτάξουν για την ευτυχία.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ και αποφοίτησε πρώτη από την Δραματική σχολή του ΚΘΒΕ το 2009. Την ίδια χρονιά ολοκλήρωσε τις σπουδές της, λαμβάνοντας τον τίτλο του πτυχίου στο Φλάουτο και στα Ανώτερα Θεωρητικά της μουσικής από το Μουσικό Κολέγιο Θεσσαλονίκης. Το 2010 παρακολούθησε με υποτροφία τη θερινή ακαδημία της Stella Adler στο Stella Adler Acting Studio της Νέας Υόρκης. Το 2013 κέρδισε ως μέλος της ομάδας 3rd Person Theater group μια από τις διεθνείς υποτροφίες από το Ίδρυμα Ίψεν (Ibsen Scholarship 2013) για την παράσταση “Peer Gynt, no man’s land”. Το 2016 αποφοίτησε από το μεταπτυχιακό τμήμα Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ.

Το 2019 ταξίδεψε με το Εθνικό Θέατρο στην Κίνα για την παράσταση Αγαμέμνων, μια συνεργασία μεταξύ των δύο Εθνικών Θεάτρων. Από το έτος 2018 συνεργάζεται με τον χορογράφο Γιάννη Μανταφούνη και την ελβετική ομάδα χορού CIE Mandafounis , περιοδεύοντας στην Ευρώπη. Για το έτος 2019-2010 ανήκει στους υπότροφους/residents του International Onassis Air Residency Program. Τα τελευταία 10 χρόνια έχει δουλέψει ως ηθοποιός /performer με τους: Σ.Λιβαθινός, Θ.Αμπαζής, Β.Θεοδωρόπουλος, Κ.Αρβανιτάκης, Σ.Τσακίρης, Ζ.Χατζηαντωνίου, Σ.Βγενοπούλου, Ν.Διαμαντής, Γ.Μανταφούνης, κ.α. και έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θεάτρο, το ΚΘΒΕ, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, το Θέατρο του Νέου Κόσμου κ.α. σε περισσότερες από 25 παραστάσεις.

Διαβάστε επίσης:

Η Κερένια Κούκλα, του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου στο Bios